Morning assembly #1

Jordan draaide zich net iets wat naar achter om Oz wat te vragen toen ze de jongen weg zag lopen. Ze twijfelde. "Ik moet naar de wc", zei Jordan tegen Oz en stond op.

Oz knikte. "Is goed", zei hij, "kom wel snel terug."

Averly keek opzij naar Oz en Jordan. Ze twijfelde of ze ook 'doei' zou zeggen.

Jordan was zo onoplettend dat ze Averly niet eens opmerkte. Ze liep gelijk naar de deur.

Oz keek Jordan even na en toen keerde hij zich tot Averly, maar die keek erg troubled met iets. Had het met Jordan's niet-echt-bestaande-afscheid naar haar te maken? "Maak je geen zorgen", zei Oz en glimlachte naar haar. "Misschien moest ze gewoon nodig." Hij lachte.

Averly keek op naar Oz. Ze schrok bijna van zijn liefheid en hoe hij haar begreep. Ze had zin om te huilen van vreugde, maar ze hield zich in, het zou immers raar zijn. "A-a", ze onderbrak zichzelf, "ah." Ze lachte voorzichtig.

Oz trok één wenkbrauw omhoog. "Je bent niet zo breedsprakig, of wel?" vroeg hij en draaide zijn hoofd wat meer naar haar.

Averly maakte weer een schokkerige beweging en ze keek neer. Oh nee, oh nee, oh nee. Ze was niks. Ze wist het. Ze schudde haar hoofd, voorzichtig het verkeerde antwoord te geven.

Oz keek op en zijn mondhoeken gingen omlaag. "Hey, het was niet zo bedoeld..." begon hij kwetsbaar en strekte zijn hand uit.

Averly draaide haar hoofd met een schok om. Hij wou haar aanraken. Hij strekte zijn hand uit. Ze voelde weer angst door haar lichaam gieren. Ze moest denken aan Bradshaw, alleen maar Bradshaw. Oz was ook blond. Hij had wel wat weg van Bradshaw. Ze bleef maar kijken naar de hand, haar pupillen die kleiner werden en ze leek wel te gillen zonder geluid.

Jordan is iets te makkelijk wat aanraking betreft en Averly, daar moet je heel anders mee omga-
Vergelijkte hij z'n vriendinnetje nou met Averly? Noemde hij haar makkelijk? Hij schrok van z'n eigen woorden. Synchroon daarmee trok hij zijn hand terug en blozend van schaamte dankzij zijn gedachtegang keek hij naar zijn knieën. "Sorry, ik wist niet dat zoiets je afschrikte." Hij kuchte, waarmee zijn wangen weer een normale kleur kregen en hij keek weer op. "Kunnen we anders even opnieuw beginnen?" Hij lachte nerveus.

Averly knikte uit verbazing. "Het is niet..." Ze kneep haar hand meer dicht. "Het is niet dat je me afschrikt." Ze probeerde voorzichtig te glimlachen, wat een beetje breekbaar eruit zag. "Het is. Iets anders." Nee, dat was verhelderend.

Oz was allang blij dat hij niet de reden was waarom ze zo afgeschrokken was. "Dus, wat... doe je zoal?" Hij hield z'n hoofd wat schuin.

Averly hield haar hoofd richting Oz alleen ze keek weg, anders kon ze geen geluid produceren. "Ik ben niet zo... interessant. Ik doe veel aan school. Ik... ik lees. Ik... schaak." Van het laatste had ze al spijt. Ze was een nerd. Ze was een gigantische nerd, het kon wel op haar hoofd geschilderd worden.

Oz keek haar wakker aan. "Da's cool", zei hij eerlijk. "Meesten geven het niet toe. Ik schaak zelf niet, ik kan niks van bordspellen." Hij grijnsde. "Maar hey, je weet wat ze zeggen."

Averly wist niet wat ze zeggen. Totaal niet. Ze was al verbaasd dat Oz dingen tegen haar zei. Vragend keek ze naar Oz en zei voorzichtig, "Wat dan?"

Oz knipperde even maar zijn lach hield niet op. "Smart People Play Chess, natuurlijk. Het is een compliment," legde Oz uit.

Averly's hart maakte een sprongetje. Noemde hij haar nou slim? Ze was nog nooit eerder gecomplimenteerd. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze lachte nerveus en zei toen, "D-dankje." Ze probeerde weg te kijken.

Takeshi nam nog even de regels door met de zaal en sloot af met een simpele, "Dat lijkt me het wel! Dus, ik hoop dat jullie klaar zijn voor het jullie nieuwe leven hier, want het begint nu!" Hij glimlachte naar de eerstejaars die gillend aan het giechelen waren.

Averly glimlachte mee. Ze was nog steeds bang, alleen ze had Oz en Jordan nu.

Kirche lachte ook. "Takeshi is zo hot", zei ze Panty. "Waarom moet hij nou zo oud zijn?" Ze kreunde en liet zich zinken in Jean's armen.

Panty knikte en zonk weer terug in Luke's armen. "Zonde", zei ze, al klonk ze een beetje trillerig.

"I guess that's it", zei Xerxes en keek ietwat apathisch naar Lal. "Laten we gaan." Hij draaide zich om.

Lal knikte en begon al met lopen.

Romeo ging er achterna en wierp nog één blik op het Vitavey meisje.