De ingang

Nathan grijnsde nog eens vals en zei toen, "Ja, ik houd niet zo van types als... je moeder."

Lucas stopte, kneep zijn vuisten in elkaar. Tel tot tien, dacht hij. Denk aan leuke dingen. Denk aan-
het hielp niet. Niks hielp. Woede speelde weer op en nam zijn hoogste niveau, alweer. Hij draaide om en in één beweging zwaaide hij zijn vuist tegen Nathan's kaak aan, zodat hij naar achter zou vallen.

Nathan viel niet zo zeer naar achter, alleen hij werd alleen naar achter geduwd, maar herstelde zich met een hand die hij naar zijn gelaat bracht. "Vechten, hmm? Viel te verwachten van een ordinaire bastaardszoon." Hij stak zijn hand op en zijn toverstok materialiseerde. "Confundo", zei hij en richtte hem op Lucas.

Het gezichtsvermogen van Lucas verzwakte - alles werd wazig. Toch zag hij enkel het blauwharige meisje perfect scherp. Wat was dat? Hij fronste als poging alles beter te zien. Hij zag niet veel beter. "Eikel!" riep hij, in een richting waarvan hij hoopte dat Nathan er stond. "Klootzak!"

Nathan lachte en trok aan de arm van het blauwharige meisje. "Kom", zei hij tegen haar in een sensuele toon en liep met haar weg.

Miku werd meegetrokken.

Lucas strompelde naar de deur. Daar hijgde hij. Shit, waarom werd hij nu zo zwak? Hij ging richting het park, puur op zijn gevoel, hopend de goede weg te nemen.

New

Ze waren aangekomen bij het AMF en Mackenzie stopte met chagrijnig kijken, waarna ze zich omdraaide naar de twee jongens.

Lucas keek geamuseerd naar Mackenzie. "Zullen we naar de eetzaal gaan? Ik heb niet geluncht dus zeker nu ben ik op sterven na dood." Hij glimlachte.

Drew stopte met lopen zodra Mackenzie dat deed. Hij keek naar het blonde meisje. Wanneer ze stil was, was ze wel verdragelijk. Helaas had Lucas de stilte onderbroken. Drew wachtte op Mackenzie's antwoord.

Mackenzie glimlachte terug. "Klinkt goed." Ze draaide zich om en liep al richting de eetzaal, niet vragend aan Drew of hij ook mee zou gaan.

Lucas grijnsde en liep achter Mackenzie aan, draaide zijn hoofd even kort om naar Drew met op zijn gezicht een sluwe grijns, en keek weer naar voren.

Drew kneep zijn ogen iets dichter, iets scherper. Wat had dat te betekenen? Hij liep niet geheel zeker van z'n zaak achter de twee aan.

Nieuw

Gabe wachte ietwat nerveus buiten op Mackenzie. Wat als alles verkeerd zou gaan? Als hij echt punch over haar jurk zou gooien? Hij beet op z'n lip en spande z'n kaak, en plots hoorde hij wat scheuren. Shit, hij had z'n lip open gescheurd. Hij bracht een hand naar zijn mond en hij voelde een klein, haast aanwezig straaltje bloed, maar genoeg om afstotelijk te vinden. Oh, kom op, dacht hij en hij probeerde al het bloed te laten stoppen.

Mackenzie rende in haar zwarte, stretch jurk die net lang genoeg was om panty shots te vermijden en kort genoeg om niet als een non door te komen. Haar armen waren tot haar elleboog bedekt door een bolero die aan de jurk vastzat. In haar haar zat een prachtig kristallen speld dat haar sophisticated, maar losse knot vasthield. Ze zag Gabe en begon te zwaaien. "Hey!" riep ze en ze stopte met rennen.

Gabe keek om en zijn ogen verwijdde. Mackenzie zag er prachtig uit, no mistaking. Hij wou niet gaan stotteren, maar hij voelde wel z'n hart overslaan. Ze was niet hoerig en ze was niet saai. Ze was... er was gewoon geen woord voor. Gabe keek weg en slikte toen hij een hand naar zijn achterhoofd bracht. "Je... ziet er goed uit. Denk ik."

Mackenzie rolde haar ogen en toen ze dichterbij was gekomen porde ze hem in z'n buik. "Oi, word vooral niet te klef." Ze lachte.

Gabe deinsde een paar centimeter achteruit en lachte terug. "Well I'm sorry for being a gentleman!" riep hij. "Dus, zullen we gaan? Het is... vast al begonnen." Het was donker, allang, dus het was geen eens een vraag of het al was begonnen.

Averly liep langs een jongen en een meisje dat sowieso naar het feest zometeen gingen, waar zij ook nu heen aan het rennen was. Oh, oh als ze maar op tijd kwam...

"I guess", zei Mackenzie en haalde haar schouders op. Ze begon al richting de poort te lopen met haar handen in een soort kommetje voor zich.

Gabe liep half-achter haar aan en half-naast haar. Hij wist niet echt wat hij moest zeggen. Gelukkig had ze de scheur in z'n lip nog niet gezien.

New

Steve wachtte op het plein op Puyi en hij voelde zijn gezichtsexpressie op gehumeurd staan. Dat was altijd zo. Enkel bij Puyi was hij oprecht blij. Of, heel soms, bij Mackenzie, aangezien ze gewoon een kluns was bij tijd en wijlen. Hij bekeek zijn strik. Misschien zag hij eruit als een idioot, in dit pak, maar hij deed het voor Puyi.

Puyi liep de verhoging omlaag. Ze frummelde wat aan haar haar die ze had opgestroken, zoals altijd, maar dit keer met een speld. Ze voelde dat de lichtpaarse jurk als gegoten om haar middel danste, net iets geblazen door de zachte wind. Ze keek voorzichtig naar de treden, alhoewel ze donkerbruine ballerina's er onderaan had, en totaal geen hakken. Het zag er ietwat klunzig uit, vond ze zelf, verre van een Elizabeth Benneth, maar het was dan ook geen Victoriaans sprookje. Ze schraapte haar keel met een soort binnenmondse kuch en proefde nog stukjes pizza van vanmiddag. Ze glimlachte ongemakkelijk aan de herinnering. Niks was charmant aan haar, behalve haar haar, en misschien de jurk. Maar dat was dan ook iets wat typisch háár was.

Steve keek op naar de richting waar hij een figuur zag opkomen. Zijn mond vloog iets open, langzaam, evenals dat zijn ogen groter werden, vooral zijn pupillen dan. Hij was even sprakeloos en keerde zich terug toen hij zijn wangen voelde gloeien.

Puyi keek op en ze versnelde haar pas, waardoor ze uitschoot van de laatste trede. Ze voelde zichzelf door de lucht vliegen en haar hart maakte even een stop.