De loungeruimte

Juliet keek op naar Lavi. "Ja", zei ze een beetje bibberend en dook in de hals van zijn shirt. "Dankje." Ze keek omhoog en zag Drew, lachend.

Drew lachte inderdaad, en keek nu naar Eureka. "You owe me", zei hij terwijl er een ondeugende glinster in zijn ogen verscheen.

Eureka had een neutraal gezicht, met haar mondhoeken iets naar beneden. "Fine", reageerde ze terwijl ze al voorop liep naar de bezemkast, de plek waar ze dit soort afspraken uitvoerde.

Drew lachte en liep zijn bloedleverancier achterna.

"Ze zijn weg", zei Lavi en keek van boven nu weer naar Juliet, die nog steeds in zijn shirt zat. "Rustig maar."

Juliet keek op naar Lavi met een blik vol hoop. "Oké", zei ze, wachtend tot hij op zou staan.

En dat deed Lavi, waarna hij haar ook omhoog hielp. "Kom, dan gaan we wat eten", zei hij met een knipoog.

Juliet glimlachte en knikte. "Laten we dat doen", zei ze, half zo blij als ze eerst was geweest, herstellende van haar eerdere aanslag, en samen liepen ze de schoolgrond weer op.

Eureka

Eureka zat weer op haar buik te liggen op de divan en ze stak haar twee benen in de lucht. Ze had haar ballerina's uitgedaan en die naast de divan gelegd. Verder had ze een maillot en een schandelijk kort rokje aan wat haar rondingen prachtig deed uitkomen. Toch had ze een vreselijk gevoel in haar maag.

Drew liep de loungeruimte binnen en stopte toen hij zag dat Eureka er ook echt zat. Hij bleef haar aankijken.

Eureka keek even op en haar wenkbrauwen fronste ietwat, al spraken haar ogen van gekwetstheid. Ze was van plan weg te kijken en verder te lezen in haar tijdschrift, alleen Drew bleef keken. "Wat moet je?" zei ze.

Drew beet op z'n lip. Alles moest terug zoals het eerst was. Dan zou hij Mackenzie niet meer pijn doen. "Ik heb een fout gemaakt, Eureka", begon hij en hij liep naar haar toe, leunde met zijn elleboog tegen de muur en keek op haar neer. Hij probeerde zijn ondeugende grijns.

Eureka keek op en ze slikte bijna van de hormonen die door haar lijf gierde. Ze wilde niet toegeven. Niet weer. Maar toch wel. Ze was blijer dan ooit, al klopte er zoveel niks aan. "Het was een fout om hier te komen", zei Eureka en snoof.

Drew boog meer naar haar toe. "Misschien is het fout", murmelde hij met een grijns, "maar heb ik me daar ooit wat van aangetrokken?"

Niet die stem. Niet die stem.
Eureka stond op een tweesprong en had geen idee wat ze moest doen. Ze liet het zo min mogelijk werken en ze zei uiteindelijk alleen maar met een stem die meer leek op gepiep, wanhopig gepiep, "Whatever." Ze keek snel weg en rolde langzaam terug naar haar tijdschrift.

Drew boog nog meer voorover en hij legde zijn hoofd in haar nek. "Je kunt niet zonder me", murmelde hij. "Ik kan het ook niet zonder jou. Je weet", hij stopte even en kuste nu haar nek, "dat het zo is."

Eureka draaide zich gelijk om, haar hele lichaam, met haar rug nu tegen de divan. Waarom, waarom was ze nog steeds niet over hem heen? Waarom deed hij dit weer? Konden ze echt weer opnieuw beginnen? Eureka slikte.

Drew was verrast over hoe makkelijk het ging, maar hij grijnsde breder en hield zijn ogen dromerig. Hij kwam dichterbij, boog meer voorover en zette zijn ene knie op de divan. Hij greep haar handen vast, haar tedere vingers weefde hij in het zijne. Hij zette zijn lippen op haar hals. Iets zegde hem dat het vanaf nu alleen nog maar makkelijker zou worden. Woorden zouden vast niet meer nodig zijn.

((Katy Perry - E.T. luister ik nu. Hoe toepasselijk.))

Eureka kon het niet helpen om een kreun laten te ontsnappen uit haar mond. Ze schrok er zelf van. Snel keek ze naar Drew en ze keek zo kwetsbaar als ooit. Als ze weg wou, moest ze nu gaan, nee, het was al te laat. Maar ze wou ook niet weg.

Drew's mondhoeken gingen even omlaag. Was het fout wat hij deed? Zo ja, dan was hij ervan bewust wat hij deed nu. Hij herstelde zich en hij keek weer dromerig. "Kunnen we niet doen alsof we nooit uit elkaar waren?" vroeg hij en hij leunde nu geheel op haar, zijn ene been nu ook op de divan getild. Hij tilde haar handen boven haar hoofd, drukte er teder en toch krachtig op. Ze kon niet weg, niet tegen stribbelen. Hij boog weer naar haar hoofd en hij legde zijn neus tegen die van haar aan.

Eureka werkte niet tegen. Het was mooier dan ze ooit had hoeven dromen. Ze gaf op. Ze gaf al haar tegenwerking op. Ze voelde haar ogen iets wateriger worden en haar mondhoeken slechts één graden omhoog tillend knikte ze.

Drew ontblootte zijn tanden en legde vervolgens zijn lippen op die van haar en bracht zijn tong al gelijk naar binnen. Hij sloot zijn ogen. Dit was het stuk waar hij naar verlangde, als enige, om met Eureka te doen. Zodra hij zijn ogen dicht had kwamen er gelijk beelden van Mackenzie voor zich.

Eureka liet twee tranen van vreugde ontsnappen en ze kuste terug. Ze had het zo gemist. Alles, het zoenen, Drew, de affectie. Ze wist niet wat ze moest doen en tegelijkertijd had ze het script al duizendmaal doorgenomen, zo voelde het. Ze wou niet meer zonder hem. Nooit meer.

Drew wou op zijn lip bijten en beet zo bijna op Eureka's tong. Hij schrok eventjes. Hij probeerde te blozen alleen hij grijnsde alleen nerveus. Hij zag de twee tranen en eigenlijk wou hij het uitschreeuwen van irritatie van dat melodramatische kind, alleen hij bracht zijn handen naar haar gelaat in de plaats van in haar hand. Hij legde haar duim onder haar oog en veegde haar tranen weg. "Ik wil niet dat je huilt", zei hij, alleen dan op de dromerigste manier hij het kon maken.

"Ik ben", Eureka snoof met een lach, "gewoon zo blij." Ze boog nog net niet naar hem vanuit zichzelf.