Missie terugkeer-punt

Als je enkel een stap zet, galmt het door de hele zilverkleurige ruimte. Een soort metro-achtige tunnel is het met een high-tech perron en het is niet altijd even leeg: soms is het juist gigantisch vol, maar meestal is het alleen als transport- en arriveerpunt gebruikt. Nadat je klaar bent met je missie moet je eigenlijk meteen je melden, maar dat wordt niet altijd gedaan.

Panty hield haar lippen stijf op elkaar, twijfelde of ze wel iets zou zeggen. Het voertuig stopte en ze schrok. Ze keek vanonder haar wimpers naar Daniel die glimlachend voor zich uit keek met een koptelefoon op z’n hoofd en in een tijdschrift kijkend.

Daniel schrok op en legde zijn koptelefoon van zijn oren af, op zijn schouders en nonchalant wierp hij het tijdschrift op de bank. Hij bewoog zich richting de deur van het metrogeval.

Panty schrok nog een keer en greep uit reflex naar Daniel toe. Ze maakte een twijfelend geluid met haar tanden over haar lip.

Daniel keek om met grote ogen naar Panty. Hij maakte een vragend geluid.

Panty trok een keer aan z'n mouw. Ze keek verdrietig naar beneden. Damn, hoe ging ze dit zeggen? Het was zo moeilijk.

Daniel ging op één knie zitten en haalde een lok uit haar gezicht. "Wat is er?" zei hij in een heldere stem.

Panty fronste, sloeg z'n hand weg en met een gespannen kaak rende ze de metro uit. "Idioot, idioot", mompelde ze.

Daniel liep achter haar aan en greep haar met twee handen vast, zijn handpalmen om haar handruggen. "Panty, wat je ook dwars zit, zeg het", zei hij tedertjes en hoopte dat haar stijfheid zou verzwakken.

"Waarom", zei ze alleen maar, "waarom doe je dit?" Ze liet haar greep inderdaad verzwakken. "Dit, met het pak... en je... en je gezicht..."

Daniel keek haar verbaasd aan en verzwakte ook zijn greep op haar handen. "Ik dacht juist dat je... dit en zo beter vond?"