De hal ten westen

Ook wel de lokalenhal. Vanuit hier kun je naar álle lokalen, plus de docentenkamer en de kopieerkamer. Ook naar de kantine en de bezemkast kun je hier vinden. Het is er lichtbruin met rood, o.a. een rood tapijt verspreid over de laminatenvloer, met grote ramen. Het is er breed en je kunt hier best gewoon zitten zonder verder te lopen.

Jordan rende de hal in en tranen renden al van haar wangen af. Waarom was deze gast zo sluw, zo eng, zo... ze versnelde.

Oz greep haar pols vast voordat ze verder kon rennen. Hij draaide haar naar zich toe, zijn handpalmen om haar polsen. "Jordan", zei hij zacht en keek op onder het haar voor zijn ogen.

Jordan schrok, "Oz?" vroeg ze, onzeker of ze hem wel met de juiste naam aansprak. "Wat doe je hier?" Ze probeerde haar tranen terug te zuigen maar dat lukte niet.

Ondanks dat het er awkward uitzag: zij, een lang meisje, hij, een kleine jongen, bleef hij haar zo vasthouden. "Gaat het?" vroeg hij bezorgd. "Je rende het lokaal uit, en ik zag dat je naar Cullen zat en... en..."

Jordan's mondhoeken schoten niet omhoog, maar haar mond werd groter, net als haar ogen: Oz was naar haar gekomen vanuit bezorgdheid? Nog een traan biggelde over haar ene bolle wang. "Ik... ik..." mompelde ze.

Oz schrok van zichzelf, verzwakte zijn grip op haar polsen en met zijn duim wreef hij haar tranen weg. "Ik weet niet wat het is, Jordan", begon hij, "maar sinds ik je heb ontmoet maak ik me zorgen om je, constant. Wanneer ik niet bij je ben, denk ik nog steeds, zal je het niet al te zwaar hebben zonder me?" Hij had dan wel naar Eureka zitten kijken tijdens het toernament, maar dat was immers zijn nature. Maar hij meende wat hij zei tegen Jordan. Werkelijk waar.

Jordan greep zijn hand vast na het laatste woord. "Denk je niet dat het ra... raar is?" zei ze, bijna helder, maar toch nog snikkend.

Oz keek verrast naar haar. "Wat?" vroeg hij.

Jordan keek van de vloer weer naar Oz. "Je bent een kop kleiner dan me", zei ze, nog steeds een beetje snikkend. "Denk je niet dat dat... op... opzichtig is?"

"Als dat zo zou zijn dan deed ik nu niet", zei Oz terwijl hij op zijn tenen ging staan en boog voorover. Hij legde zijn lippen op die van haar en zijn handen op haar kaaklijnen.

Jordan schrok, maar bleef staan. Ze bukte een beetje.

Oz sprong achteruit. "Niet doen", zei hij, "het is... intimiterend."

"Als ik buk?" vroeg ze na, niet zeker wetend of ze wist wat intimiterend was.

"Ja", zei Oz en keek even snel weg en weer terug, werd rood erdoor, "een benadrukking van m'n lengte", lachte hij.

"Je gebruikt zulke moeilijke woorden", zei Jordan langzaam en zacht, maar glimlachte daarna.

Oz dacht dat ze een grapje maakte en lachte. "Zullen we teruggaan?" vroeg hij haar en greep haar hand vast.

Jordan knikte.

Jordan lachte en nam haar pols weer vast, trok haar mee naar het biologielokaal.

New (vervolg op Biologielokaal #1)

Mackenzie voelde haar benen zwaarder worden en ze bekeek Drew's rug. Hij leek zo onwaarschijnlijk knap nu, al was het maar van achter. Haar ogen vielen half dicht en ze voelde haar wangen gloeien. "Niet te geloven dat ik eens alleen met je ben", zei ze dromerig.

Drew keek verrast, ietwat fronsend naar achter toen hij stopte met lopen. Mackenzie zag eruit alsof ze te diep in het glaasje had gekeken. "We moeten je naar de ziekenzaal brengen, en snel", mompelde Drew snel, met een rode kleur op zijn wangen. Het was moeilijk om geen misbruik te maken van de situatie.

"Ik wil niet naar de ziekenzaal", zeurde Mackenzie dromerig en haar hoofd werd roder, "ik wil bij jou blijven..." Ze gaf twee kleine trekjes aan zijn arm, maar dat was alles wat ze kon produceren.

Drew's ogen werden groter, maar toen fronste hij en hij begon verder te lopen, trok Mackenzie harder achter zich aan. Hij mompelde zacht tegen zichzelf dat hij niet toe moest geven.

Mackenzie fronste lichtjes. "Waarom wil je me niet meer? Waarom houd je niet meer van me?" zeurde ze.

Ga er niet op in, dacht Drew. Zijn mondhoeken schoten meer omlaag en hij liep steviger door. Ze waren er bijna, nog twee deuren.