Een donker zijstraatje

De meeste mensen lopen hier gewoon langs, alleen sommigen moeten hier wel doorheen, het is immers de enige manier op naar het AMF te komen via de stad. (Wees niet bang, alleen magische wezens kunnen letterlijk door de muur heen lopen.) Het is er zoals de titel al zegt donker en met kleistenen gebouwd. Het is een van de oudere delen in de stad.

Charlie leunde tegen de kleistenen muur aan en trapte zijn sigaret uit. Rook kwam er vanaf en verveeld keek hij naar de muur tegenover hem.

Mackenzie trok haar jasje iets dichter, het was immers wat kouder in de gewone mensenwereld en dat was ze niet gewend. Snel sloeg ze het zijstraatje in, maar kwam onverwachts tegen iemand aan. Ze schokte ietwat door de kou en daardoor greep ze rillend naar haar hoofd. "Ouch", ze keek op naar de persoon, "sorry."

Charlie keek eerst geïrriteerd, maar een glimlach verscheen toen hij zag hoe kwetsbaar ze erbij liep. "Wat heeft een dame als jij hier te zoeken?" vroeg hij met een heldere, ietwat sinistere stem.

Shit. "Uhm", zei Mackenzie, "ik moet alleen..." Ze liep langs de jongen naar het portaal, alleen voor hem zou het natuurlijk gewoon een muur zijn geweest. Het zijweggetje liep immers dood. Ze lachte nerveus. Shit, shit.

Charlie liep dezelfde kant op als zij. Hij kon maar beter haar niet naar de muur aan het einde van de steeg drijven, hoogstwaarschijnlijk was ze een tovenares en viel ze er door heen. De zijmuren echter waren niet magisch, dus daar ging hij dan ook voor. Subtiel sloot hij haar tegen een muur in. "Ach, blijf toch even. We hebben het net zo gezellig", zei hij, en ondanks de inhoud leek de toon zo oprecht.

Foute boel. Ze moest hier weg... maar toen voelde ze een van de zijmuren achter zich. Ze was ingesloten. Ze fronste, hoe kon dat nou zomaar... verdomme! Ze keek weer terug naar de jongen en zei, "Eh, ik dacht het niet, vriend, ik ga maar naar huis." Ze probeerde weg te komen.

Charlie liet dat niet gebeuren en duwde haar nu vol tegen de muur aan. Daarna legde hij zichzelf ook zowat op haar. Hij zette zijn handen om haar polsen die nu tegen het steen schuurde. "Hier kan ik je ook thuis laten voelen", zei hij en vervolgde, "Hoe minder geluid je maakt, hoe sneller het voorbij is."

Mackenzie probeerde na dit signaal met al haar kracht tegen te werken, maar de ijzere greep om haar polsen verzwakte niet. The hell?! Ze moest snel wegkomen, dat wist ze, eigenlijk nu al weg zijn, maar hoe?! Hoe?! Ze keek naar links. Niemand kon haar horen, het steegje was immers geluidloos betoverd. Ze zette haar voeten af tegen de grond en begon op zijn kruis te mikken met haar benen.

Charlie lachte alleen maar en duwde haar tegen een van de vuilnisbakken aan, legde zijn lippen volop die van haar en met zijn schenen hield hij haar tegenstribbelen tegen. Hij ontkoppelde even om te zeggen, "Geef het op."

Anthony zat toe te kijken in een van de ramen. Zijn mondhoeken hingen laag. Hij gooide zichzelf van twee hoog af en kwam heelhuids terecht, hurkend, stond op en liep naar de twee toe. Hij kuchte.

Charlie keek naar achter. Hij glimlachte. "Ah, Anthony. Wat kom jij hier doen?" zei hij en draaide met zijn hand rondjes in dat van Mackenzie.

"Anthony!" riep Mackenzie geschokt. "Help me alsjeblieft! Ik krijg 'm niet van me af..." Het laatste zei ze terwijl ze hem nogmaals weg probeerde te duwen alleen het lukte niet.

Anthony trok zijn toverstok en riep naar het stel, "Oppugno!" Beiden werden de lucht ingestuurd en apart kwamen ze tegen de zijmuur aan. Anthony liep naar Mackenzie. "Hoe lang blijf je nog liggen?"

Mackenzie keek hem fronsend aan. "Je had ook alleen hem de lucht in kunnen sturen!" schreeuwde ze.

Anthony keek neutraaltjes terug. "Wat is je punt?"

Charlie stond op en zei alleen maar, "Gun me nou even lol, Anthony. Laat me."

Anthony draaide zijn lichaam half naar Charlie toe en zei alleen maar, "Je beledigt me." Met een non-verbale spreuk liet hij Charlie nogmaals achterover vliegen.

Mackenzie stond moeizaam op en voelde aan haar gezicht. Gatver. Achter zich stond een portaal. Was het oké om Anthony hier achter te laten? "Hey, Anthony...?"

Anthony draaide zich geïrriteerd om. "Wat?" zei hij.

Mackenzie wees naar de muur achter hen. "Is het niet beter als we de benen nemen?"

"Als we daar doorheen gaan, komt hij ons gewoon achterna, Rockbell. Hij zit ook op het AMF", zei Anthony en draaide zich weer volledig naar Charlie, deed stappen naar hem. "Hmpfh. Maar het is wel het enige wat nuttig is nu." Hij draaide zich weer naar Mackenzie en liep voorop door het portaal.

Mackenzie keek één keer nog bezorgd naar de jongen en rende toen, nog altijd rillend van de kou, achter Anthony aan.

Charlie fronste en trok zichzelf op. Verdomme, Anthony, dacht hij en greep naar zijn hoofd. Gefrustreerd keerde hij zich weer naar de stad en stak weer een peuk op.