Kamer 1074 van Mack en Drew

Er staan twee donkerhouten bedden. Donkerbeige behang en een laminatenvloer. Als je binnenkomt kun je links van je het lichtknopje vinden. De kamer is een beetje duister, Drew's kant ligt vol boeken over de dood of zo en stuff oh en een radiowekker in contrast met Mackenzie's kant, namelijk waar alles best een puinhoop is en her en der gereedschapssleutels liggen. Op haar nachtkastje zit een boek over alle Volvo's sinds 1927 en een fles olie.

Drew deed de deur open, hing zijn hoofd in de kamer en zag dat hij onbewoond was. Mooi, hij kon zijn terretorium het zijne maken voordat die Mackenzie Rockbell arriveerde. Wat hij ook deed. Daarna vond hij een fles olie op het nachtkastje van zijn kamergenoot en pakte hem op. Welke gek bewaart nou weer motorolie op z'n slaapkamer?

Mackenzie deed de deur open en zag dat een jongen aan haar gereedschap zat. "Eh, je kan het ook vragen of je aan iemands spullen mag zitten." Ze gooide de tas in haar hand in een hoek en liep naar de jongen toe.

Drew fronste. "I could, indeed." zei hij en zette de motorolie terug. Wie dacht dit meisje wel niet dat ze was, miss America? Voor die rol zou ze geknipt zijn met haar blonde chimeid-kopje en haar schaarse kleding. Dit was nou al de tweede sloerie die hij tegenkwam: en met deze moest hij ook nog z'n kamer delen?

((WTH is een chimeid hahahah))

Mackenzie fronste terug. "Zeg, stel je je nog voor of wat?" Ze schrok van de bittere toon waar ze het op zei, ze was helemaal niet zo'n bitch. "Ik bedoel, ik ben Mackenzie. En jij bent zeker Drew?" Het lukte maar niet om aardig te klinken. Het kijken naar deze jongen bracht woede bij haar op, ze wist niet waarom.

((De vrouwelijke vorm van een mooiboy ))

"Als ik dat niet was, waarom zou ik dan in deze kamer zijn?" Hij rolde zijn ogen en stond enkel tegenover Mackenzie, terwijl hij leunde tegen een kast. "Weet je, je non-existentiële intelligentie irriteert me", zei hij uiteindelijk.

Mackenzie fronste nog harder. "Hallo! Ik raadde toch al of jij die Hawthorne-kneus was?! Wat zeik je nou man!" schreeuwde ze.

Drew lachte bespottend. "Je weet ook al m'n achternaam? Stalkish."

Bij het woord stalkish kreeg Mackenzie ongewenst een droevige gezichtsexpressie, maar haar kaak bleef op woest staan. Godver... ze liet zich niet stalkish noemen door deze albino! Ze... ze... "Godverdomme!" schreeuwde ze en beukte in de kast die naast Drew stond.

Eerst was Drew eerlijk waar verrast van de woede van dit meisje, maar liet het minimaal merken. "Hey, heethoofd", zei hij weer om haar te teasen. "Pas je op? Het is kwaliteitshout."

"Waarom!" schreeuwde Mackenzie. "Waarom doe je alsof je zo'n eikel bent, Drew Hawthorne! Kun je niet gewoon een gewoon gesprek met iemand aangaan? Is dat teveel gevraagd? Is het werkelijk zo moeilijk, om gewoon even te zeggen 'oh hoi meisje, leuk dat je er ook bent', of tenminste, tenminste, tenminste een beetje beleefdheid te tonen tegenover je gesprekspartner? IS DAT ZO MOEILIJK, HAWTHORNE? Is dat zo-" Ze werd onderbroken door de actie die volgde van Drew.

((Oké doe iets!!!))

Drew irriteerde zich inmiddels aan de hoogte van haar toon en boog toen snel voorover en drukte zijn lippen op het hare. Dat niet alleen, hij ging ook een beetje naar binnen met zijn tong.

Mackenzie voelde eerst de lippen en was totaal in shock van de onverwachte actie, maar de tong brak haar stilte en ze duwde Drew van zich af. "Waarom... waarom deed je dat!" schreeuwde ze weer.

Hij boog iets naar voren. "Het was de snelste manier om je te stoppen met dat eeuwige gezeik." Hij was doodserieus en zo keek hij dan ook naar Mackenzie.

Mackenzie kreeg een traan in haar oog en greep naar Drew's kraag. "Je hebt me onteert, je hebt me onteert! Je... je..." Haar schreeuw vervaagde in een afgezwakt gesnik.

Drew's ogen werden iets groter. "Wat, was dat de eerste keer dat een jongen je lippen aanraakte?" Niet dat hij zich schuldig voelde. Hij vond ook deels dat Mackenzie zich aanstelde hoor.

Mackenzie reageerde alleen met luider gesnik en haar greep op de kraag van Drew's shirt werd strakker, en tranen biggelden in grote aantallen over haar wangen.

Drew was eerst van plan om werkelijk medeleven te tonen, maar maakte toch een bespottend 'tssj' geluid en rolde z'n ogen. "Loop dan niet rond als een hoer, Mackenzie", zei hij bot.

Was dat het? Was dat zijn verdediging? "Jij... jij..." De woede werd groter en groter, ze haalde haar toverstok uit de houder van spijkerstof die op haar broek genaaid was. "Ik ben één spreuk verwijderd van jouw on-bestaan, eikel!"

Drew keek er niet van op. "Je beseft toch wel dat onbestaan geen echt woord is, hè, airhead?" De toverstok van Mackenzie prikte in het bovenste van zijn keel, maar het maakte hem niks uit.

Mackenzie begon alleen harder te huilen en te schreeuwen. "Jij bent een monster!" Ze keek hem aan met de blik die al het misère van de wereld uitstraalde. De eikel. De lafaard. De... de...

Drew was het zat. "SHUT UP!" schreeuwde hij terug naar Mackenzie. "Denk je werkelijk dat gekust worden door een jongen erg is? Denk je werkelijk dat je bent onteert?! Denk je werkelijk dat je zomaar Avada Kedavra kan zeggen en dat alles dan weer oké is?! Hoe roekeloos ben je!" Hij bezat dan wel niet veel spierkracht maar hij duwde haar op de grond en belandde op haar, zette zijn tanden om haar toverstok en spuugde hem naast haar uit. Daar zat hij op handen en knieën, boven Mackenzie, enkel te hijgen van woede.

Mackenzie was geschrokken door Drew's plotselinge woede en liet toen het maar toe dat hij haar achterover sloeg, nou ja, ze kon niet anders. Ja, zo roekeloos was ze. Zo... zo... op de grond stribbelde ze tegen, maar kwam niet los. Drew had haar armen goed beet. Ze jankte enkel nu, stilletjes.

Drew bleef nog steeds hijgen boven Mackenzie, de grip op haar polsen strakker maken. Hij had genoeg woede in zich om haar polsen van haar armen af te breken - oké, misschien alleen niet de fysieke eisen. Toen voelde hij de woede - de ongewenste woede. Hij moest kalmeren. Hij zuchtte geluidloos en zette een vals glimlachje op. "Je moest eens weten wat voor ergers de wereld je te bieden heeft." Hij stond op, liet haar op de grond liggen en liep naar de deur en was weg, na een doffe klap van de deur.

Mackenzie bleef eerst liggen en keek enkel Drew na. Toen de deur dichtging, kroop ze in een rupshouding en veegde ze tranen uit haar ogen. Misschien had die klootzak gelijk. Ze stelde zich aan. Dat moest wel. Ze moest alleen... even... sleutelen en ze was weer happy, toch? Ze stond op, langzaam, en kroop naar haar bed, waar ze languit ging liggen. Ze voelde nog één brandende traan over haar wang rollen. Yuk, die viel in haar oor. Gat... Ze ging zitten op haar bed, met haar armen om haar benen heen. Haar schoenen waren nog vies van buiten alleen dat maakte haar niet uit, het dekbed was haar laatste zorg.