De wasruimte

Het is er wit/grijs/lichtbruin en er staan tien wasmachines en tien drogers. Je pakt een kaartje waar het nummer van je wasmachine opstond en stopt dat kaartje 'in' een zekere ingebouwde gleuf van jouw wasmachine. Dan gaat de wasmachine open, je stopt je spullen erin, je doet de wasmachine dicht en je wacht max. een uurtje, dan zijn je kleren wel gewassen. Dan verwijder je je kaartje, de wasmachine gaat dan weer open en je pakt je spullen eruit en na het kaartje weer teruggegeven te hebben bij de balie (waar niemand staat, though) ga je weg. Hetzelfde systeem geldt voor de drogers. Het is er semi-modern en fel belicht, behalve 's avonds, dan is alleen het balie-lampje aan en die geeft dan een donkere, misschien romantische sfeer.

Eureka stapte binnen en zag op de klok die er hing dat het al na achten was, wat waarschijnlijk ook de reden was waarom het zo donker was. Zonder te mopperen pakte ze een kaartje bij de balie waar een vier opstond. Ze ging op zoek naar haar wasmachine en toen ze hem vond stopte ze hem in de gleuf, laadde de machine in en sloot hem weer. Ze liep niet weg, ze kon best even wachten.

Edward kwam binnen en zag dat er verder enkel alleen een meisje was in deze duisternis. Hij fronste kort, maar haalde toch een kaartje waar een negen op was afgebeeld, de wasmachine die met de rug tegen de rug van de wasmachine van het meisje stond. Hij liep erheen met zijn tas, legde het briefje in de gleuf en laadde de wasmachine in. Hij probeerde de gedachten van het meisje op te vangen.

Maar Eureka dacht aan niks. Ze had de jongen geeneens opgemerkt. Ze stond met haar hoofd richting links, gekruiste armen en één voet tegen de muur waar ze op leunde, dromend.

Edward fronste weer kort, maar steunde toen met zijn ellebogen op de wasmachine en wachtte totdat de was klaar was, tegenover het - nu hij haar even beter bekeek - bloedmooie meisje.

Eureka zag iets in haar ooghoek en bewoog haar hoofd nu naar de jongen die blijkbaar voor haar stond. Hoewel ze niet echt interesse toonde bleek ze kijken, vervormde haar gezichtexpressie tot een minachtende blik als teken van Wat moet je?

Edward zag dat ze hem had opgemerkt en stond een beetje op, waardoor hij nu enkel met zijn handpalmen op de wasmachine rustte. Verder bleef zijn fronsende blik naar haar kijken. Waarom ving hij niet op, elk mens denkt toch wel eens wat?

Eureka fronste terug. Waarom keek hij zo naar haar? Waarom zei hij dan niks terug dan? Eureka wendde haar blik niet van zijn ogen af, al wou ze best kijken hoe hij er verder uitzag. Enkel uit nieuwsgierigheid van wie haar tegenstander was in deze 'conversatie', niet vanwege interesse.

Waarom ving Edward nog steeds niets op? Edward keek verward naar het meisje, nog steeds en nog steeds. Hij groef in het pupil van haar, maar geen gedachte van haar kon hij lezen. Wat was dit, lag dit aan haar of aan hem?

Eureka sloot uiteindelijk kort haar ogen en keerde zich weer naar de muur. Ze kreeg de rillingen van deze gozer die maar intens in haar ogen zat te kijken.

Edward's wangen lichtte een beetje op en hij fronste dieper. Hij bleef staren naar het bloedmooie meisje en zijn ogen gleden ook langzaam naar haar nek. Oh Lord, dacht hij. De volmaakte hals van het meisje was als een billboard sign met daarop Bite me, Edward! Zijn ogen kleurden zwart.

Eureka zuchtte toen ze Edward's ogen nog altijd voelde branden in haar huid en zei toen, "Wat is jouw pro-" Terwijl ze haar hoofd draaide, merkte ze op dat zijn okerkleurige ogen waren verkleurd. Ze kon zich niet vergissen: ze had immers enkel en alleen in zijn ogen gekeken de hele tijd. Haar ogen werden groter en ze sloot haar mond terwijl ze normaal ging staan in de plaats van tegen de muur aan te leunen met haar linkerbeen. Ze nam de kans om hem helemaal te bekijken: hij was niet slecht, dat gaf ze toe, maar wat was dat met zijn ogen?

Edward knipperde, verwijderde zijn frons en nadat zijn ooglid dicht was gevallen opende hij ze met zijn blik weer op haar gezicht gericht in de plaats van haar hals. Ze keek geschrokken. Hij herhaalde de woorden die ze sprak in zijn hoofd. Nee, dat waren geen gedachten. Hij fronste weer. "Wat?"

Eureka schrok niet opnieuw, maar liep naar Edward toe, boog voorover om zijn pupillen en irissen beter te bekijken. "Ze waren net nog okergeel", zei ze alleen maar, als een bevestiging.

Edward voelde een paniekaanval, maar liet niks merken. Niks. "Je verbeeldt je dingen", zei Edward en draaide zich van haar af met - EINDELIJK! - een loopje naar de deur.

Eureka fronste en bekeek zijn rug terwijl hij wegliep. Ze wist toch echt zeker dat hij gouden ogen had, niet zwart. Waarom verkleurden ze sowieso opeens zwart? Waarom keek die jongen steeds naar haar en dan haar hals in het bijzonder? Ze gleed met haar hand langs haar nek. Geen dode huidcellen die misprijzing verdiende, dacht ze zo.

Drew liep de wasruimte binnen nadat hij Edward zag vertrekken. Hij kneep zijn ogen iets dichter, maar die werden weer groot wanneer hij zag dat Eureka in de wasruimte zat, met een hand bij haar nek. Wat was net gebeurd?

Eureka keek verrast op. Drew. Ze kalmeerde weer en keek chagrijnig een andere kant op in de kamer en sloeg haar armen over elkaar. "Wat?" riep ze.

"Het is beter dat je niet te close met Cullen wordt", zei Drew argwanend en liep naar Eureka toe, "of ben ik al te laat?"

Eureka kneep haar ogen iets dichter en hield haar mondhoeken omlaag. "Het zijn sowieso jouw zaken niet, Drew."

"Sinds wanneer niet meer?" vroeg Drew half-verleidelijk en boog voorover, slechts enkele centimeters verwijderd nu van Eureka. "Eerst kon je niet wachten om alles over jezelf te vertellen. What's with the sudden change, hmm?"

Eureka hapte van binnen naar adem maar probeerde niks te laten merken. "Jij zou het moeten weten", zei Eureka en sloot haar ogen, "jij bent degene die het niks kon schelen of ik wel of niet met je naar het herfstbal ging."

Drew's mondhoeken zakten. "Dus dat is het, hmm?" zei hij en tikte nog een klein beetje naar voren. "Wat als ik zeg dat ik je wél meeneem?"

Eureka voelde zich meer dan ooit in het nauw gedreven maar nog steeds camoufleerde ze het. "En wie zegt dat ik de uitnodiging accepteer?" zei ze, weer met open ogen.

Drew boog helemaal voorover en fluisterde in haar oor, "Het was geen uitnodiging."