De bezemkast

Elke school heeft er minstens één. Dus deze ook. Meeste leerlingen komen hier enkel als ze iets hebben gebroken en een bezem nodig hebben of iets dergelijks om schoon te maken maar het is ook de meest geschikte plek om je schuil te houden als je voor iemand op de vlucht bent of als je niet gestoord wilt worden.


Personen: niet meer dan 3, de bezemkast is maar 2 bij 2 en er staan een hoop spullen in.

Eureka stond voor de bezemkast en opende de kast, waarna ze naar binnenliep met Drew achter zich.

Drew kwam de bezemkast in en keek rond. "Ik mag het hier wel, weet je", zei hij en keek speels naar Eureka.

Eureka zweeg en ging op de grond zitten, op haar knieën, met haar rug naar Drew.

Drew ging achter haar zitten en zette een lok van het haar wat over haar schouders naar beneden was gedrapeerd om zijn vingers. Lok voor lok verwijderde hij ze van haar nek. Hij had nu vrij spel en boog voorover. Hij lachte kort en zette toen zijn tanden in haar nek.

Eureka's ogen werden even groot. "Het went nooit", zei ze met een licht glimlachje. Alleen bij Drew lachte ze. Ze voelde een straal bloed worden opgenomen. Het was koud, akelig en naar, maar ze wist dat het haar niet zou doden.

Drew stopte even om een lachje te laten klinken. Hij zoog nog meer bloed uit haar nek en stopte toen weer, veegde met zijn arm de gemorste druppels die rond zijn mond waren gekomen weg. "Dankje", zei hij, half gemeend, en stond op.

Eureka stond ook op, weer met een neutraal gezicht. "Drew", begon ze met een onzekerheid in haar stem, "is mijn bloed niet meer goed genoeg?" Hij had zo weinig gedronken. Hij dronk nooit zo weinig.

"Hmm", zei Drew alleen maar en leunde tegen de muur, wachtend tot Eureka haar kleren weer had recht gestreken.

Eureka streek haar kleren recht. Ze wist dat het betekende dat ze gelijk had. Ze zweeg en liep richting de deur, die ze opende.

Drew verliet de bezemkast zonder nog één woord te zeggen.

"Drew", zei Eureka nog eens, "ben je ervan bewust dat het herfstbal nadert?" Vorig jaar was ze met hem gegaan. Het jaar daarvoor was ze met hem gegaan. Dit was enkel een subtiele wijze om te vragen om hem zo ver te krijgen om haar weer te vragen.

Drew stopte met lopen. "Hmm", zei hij alleen en liep weer door. Hij had genoeg aan zijn hoofd.

Eureka fronste. "Ik was aan het hopen dat je me dit jaar weer zou vragen", zei ze nu expliciet. Goddamnit, waar zat Drew met zijn hoofd.

Drew stopte nogmaals met lopen, maar zei nu niks, nam alleen de informatie op en liep door, de gang op.

Eureka fronste dieper en keerde de andere kant op en richting haar kamer.