De hal ten oosten

Ook wel de "duistere hal", aangezien je vanuit hier naar de trainingsvelden en -zalen, wapenbergingen, ziekenzaal, wasruimte en de zwarte rozentuin kan. Zeg maar, de extra's voor de slechte mensen, plus de bezienswaardigingen die erbij horen (wapens? EHBO nodig, etc.). Rood tapijt en zo, rijkelijk ingericht, bruine laminaatvloer, mooi behang aan de muur, soms wat schilderijen, kandelaren, you get mah jizz. Een beetje donker door de niet-verlichting.

Mackenzie rende de hal in, woest van woede en beet op haar lip om niet te snikken. Ze ging gewoon een nieuwe kamer aanvragen en dan hoefde ze Drew alleen maar te mijden, nooit meer zich aan te melden aan evenementen waar Drew ook aan meedeed... Ze wou hem niet meer zien. Hij was een leugenaar en deugde van geen kant. Ze bracht haar hoofd omlaag. Dat ze zich nu zo aanstelt is alleen om toekomstige pijn te mijden. Waarom geloofde ze hem? Waarom is ze zo naïef?

Anthony keek naast zich terwijl hij liep en zag op tijd het blonde meisje naderen, maar stopte enkel in plaats van opzij te gaan. Ze botste daarom tegen hem aan met een dof geluid. "Kijk dan ook voor je", siste hij.

Mackenzie snikte kort en keek toen gelijk op. Ze schrok van het gezicht wat ze zag, het kwam haar zo bekend voor, maar toch ook weer zo vervreemd. "Sorry", zei ze toch maar en probeerde zichzelf af te leiden met haar eigen woorden, "ik... ik ben gewoon een beetje verdwaald geloof ik."

Anthony snoof geluidloos. "Well isn't that interesting", zei hij sarcastisch en liep langs haar.

Mackenzie zuchtte. "Tuurlijk. Ga maar", zei ze, verdrinkend in haar eigen zelfmedelijden. Iedereen verlaatte haar toch. Ze wou het liefst in een hoekje kruipen met haar armen om haar benen. "Wat kan het jou ook schelen?" Opeens voelde ze woede en ze draaide haar lichaam naar de jongen. "Kun je niet even stoppen en even kijken of het wel met de persoon gaat wiens weg je blokkeerde?" Ze balde haar vuisten, "Nee, natuurlijk niet, sociaal zijn is geen waarde meer. Niet meer actueel, hmm?"

Anthony draaide zijn lichaam naar het meisje. "Luister, wat moet je nou?" siste hij.

Mackenzie keek in zijn gezicht, nu voor de tweede keer, en haar ogen werden groter bij de realisatie dat hij ongelofelijk veel op Drew leek. Of was ze dat aan het verbeelden? Ze zuchtte en herstelde zich. "Niks. Ik ben gewoon een beetje kapot. Negeer wat ik net zei, ehm... hoe heet je?"

Anthony trok één wenkbrauw op en zei, "Sorry, ik mis iets, waarom is dat relevant?"

"Dan weet ik hoe ik je aan moet spreken", zei Mackenzie geïrriteerd, "bovendien is je voorstellen alleen al beleefd."

Anthony fronste weer met deze wenkbrauw. "Niet iedereen is beleefd van nature en iemand iets opleggen wat tegen zijn persoonlijkheid ingaat is al helemaal onbeleefd", zei hij.

Mackenzie spande haar kaak. "Oké, schop nou geen scène, zeg nou maar gewoon hoe je heet", zei ze en bracht een hand naar haar hoofd.

Anthony kneep zijn ogen iets dichter. "Ze noemen me Anthony, als dat is wat je bedoelt."

"Zie je, was dat nou zo moeilijk?" zei Mackenzie en hield haar handpalmen omhoog.

"Niet zo zeer dat het moeilijk was", begon Anthony en draaide zijn hele lichaam nu tegenover zijn conversatiepartner, "het is meer zo dat je mijn tijd verspeeld. Ik snap het nut van dit voorstellen niet. Ik zie je waarschijnlijk toch niet meer."

Mackenzie glimlachte en keek weg, "Ik heb anders genoeg ex-vreemdelingen gezien dit jaar."

Anthony zag haar wegdromen en kuchte.

Mackenzie schrok op en keek weer recht in de ogen van Anthony. "Oh, en ik ben Mackenzie! Mackenzie Rockbell."

"Niet dat het me wat kon schelen", zei Anthony zuchtend en keerde zich weer om om weg te lopen.

Mackenzie twijfelde maar riep dan toch, "Wacht... waar ga je heen, eigenlijk?"

"De trainingsruimte", antwoordde Anthony, "en geloof me, die kan ik zelf vinden, Mary Sue."

Mackenzie fronste. "Ik zei anders al dat ik de weg niet meer wist. Kun je me op z'n minst helpen? Ik heb deze vleugel van de school nooit bezocht."

Anthony fronste terug. "Rockbell, je kan meelopen of je kan hier blijven. Ik ben geen taxi." Anthony begon te lopen.

Mackenzie twijfelde, maar ging toch achter hem aan, even rennend om hem snel in te halen.