Kamer 1075 van Puyi, Gabe en Kida

Het is een kamer die groot genoeg is voor vier mensen, maar er staat drie houten bedden, tegen elkaar geschoven (dus met één in het midden, die is van Gabe, links ligt Puyi en rechts Kida), allen met een lichtgroen dekbed. Donkerbeige behang en een laminatenvloer. Als je binnenkomt kun je links van je het lichtknopje vinden. Er liggen stroken papier maché hier en daar, plus dat er een 'inktvlek' op het tapijt zit in de vorm van het woord 'baka' in het kanji. Chinese take-away bakjes kun je overal vinden. Er is een kleine tv die Gabe in een paar minuten om kan bouwen tot een computer en er liggen ook drie consoles. Gabe bewaart een gamecube onder z'n bed.

De kamer heeft één piepkleine badkamer.

Gabe zat tegen z'n bed aan in kleermakerszit op de grond met een console in z'n hand, hij had de tv verschoven. Hij was druk bezig met The Legend of Zelda the Wind Waker.

Mackenzie opende de deur en begon al meteen, "Hey Puy, ik-" Ze stopte toen ze alleen een roodharige jongen voor een tv met een console zag. "Oh. Is Puyi hier niet?"

Gabe drukte uit automatisme op 'pause' en keek op. "Nope. Maar ze zal snel komen, denk ik, sinds het al zevenen is." Gabe maakte gebruik van zijn pauze om even op te staan en drinken te pakken uit de minibar. Er waren nog tien blikjes pepsi, maar geen coca. Z'n gezicht vertrok even maar hij nam een blikje. "Jij ook?" vroeg hij en keek op. "Of heb je net zoals ik smaak? Nee wacht, of heb je net zoals ik smaak alleen ben je niet net zoals ik te lui om decent cola te halen?"

Mackenzie hoorde haar buik betrekken. Ze had best honger, maar een Pepsi kon er altijd wel in. Mackenzie moest lachen, ook al wou ze het niet. Ze gooide haar tas op de grond. "Dit is toch geen godslastering?!" zei ze toen ze dichterbij was gekomen. "Dit is Pepsi! Er is niks beters dan dit!" Verontwaardigd keek ze naar de jongen.

"Meisjes..." Gabe schudde zijn hoofd en hij pakte ook een blikje voor Mackenzie, gooide het naar haar. "Denk snel!"

Mackenzie trok één wenkbrauw op toen ze hem had gevangen. Toen krampte haar maag weer in, synchroon met haar wenkbrauw. Haar mondhoeken zakten ook in. Ze had ineens heel veel behoefte aan de Pepsi maar de kracht vloeide weg om hem open te maken.

Gabe keek op, verbaasd door dat het blikje niet was gevallen, verbaasd door dat haar gezicht was vertrokken. "Wat?" vroeg hij. "Heb ik iets verkeerds gezegd?"

Mackenzie schudde lusteloos haar hoofd en ging op Puyi's bed zitten. "Het is niks." Ze haalde haar hand naar haar gelaat.

Gabe kwam dichterbij en ging op zijn bed zitten. "Is er iets gebeurd of zo?" vroeg hij en zette het blikje aan z'n lippen.

"Meisjes-problemen", zei Mackenzie en produceerde een flauwe glimlach. "Jongens en zo. Oh man ik haat jongens."

"Cool", antwoordde Gabe, "ik ook."

Mackenzie lachte, nu echt, maar toch zwak en kort. "Hey, ik geloof niet dat ik me al heb voorgesteld?" Ze stak haar hand uit. "Mackenzie Rockbell. Ook wel Mack."

Gabe nam de hand aan en begon met, "Gabriel Taylor, ook wel Ga-", maar toen had hij door dat hij Pepsi aan het morsen was over z'n broek. Snel trok hij zijn hand weer terug. "Damn..." zei hij. Hij was er aan gewend.

Mackenzie lachte en zei, "Oh, sorry. Sorry... 'Ga'." Het was grappig, want Ga klonk in het Engels als 'gay'.

Gabe glimlachte, maar fronste kort verontwaardigd. "Hey! Ik heb nog over!" Hij bewoog het blikje in zijn hand als teken dat hij het over haar heen kon gooien. Hij kwam al dichterbij, zogenaamd dreigend.

Mackenzie hield haar handpalmen snel om zijn polsen. "Niet doen!" gilde ze door het lachen door. "Niet doen, niet doen, ik geef me over!"

Het was old-fashioned, maar Puyi stak haar sleutel in het sleutelgat - ze vond het leuk om de deur zo open te maken. Ze wist dat een van de twee vast wel binnen zat, dat zaten ze altijd, te gamen of wist zij veel, maar het voelde zo vintage en hipster om het zo open te maken met haar drukke sleutelbos. Normaal vrolijkte het haar altijd op, maar nu was ze nog steeds pissig over dat ze steeds verloor tegenover Edward. Ze was zo'n slechte verliezer. Fronsend draaide ze de deur open en leunde daarna met haar handpalm tegen het hout. Het volgende beeld was Mackenzie en Gabe die leken te stoeien, in een flirterige wijze.

Gabe keek om. "Oh, hey Puy!" zei hij met een glimlach. Hij bleef tegen de grip van Mackenzie stribbelen, maar een stuk minder doelsgericht.

Mackenzie keek op en ze wist dat Puyi het niet zag zoals Mackenzie het had gezien, het was allemaal te lezen op haar gezicht, of ze had een slechte dag vandaag. Ze dook onder Gabe heen en ze liet zijn polsen los. Ze wou net Puyi begroeten maar ze wist niet wat te zeggen.

"Wees niet bang, ik ben straks weg", zei Puyi en snoof. Ze had geen zin in nog meer gefoezel van vrienden, ze leek wel de enige zonder een vriendje langzamerhand. Ze gooide haar tas maar niet neer, zoals ze had gewild, keek alleen heel even in haar la om te kijken voor een pen.

"Eigenlijk", begon Mackenzie en herstelde snel het gekraak in haar stem, "was ik hier gekomen voor hulp bij wiskunde." Het was een beroerd verhaal, nu ze erover nadacht. Waarom had ze het de jongen niet gevraagd?

Puyi keek om. Ze deed niet eens haar best om niet vuil te kijken. "Juist. Wiskunde. Luister, Mack, ik heb het druk", zei Puyi pissig, "Gabe kan je wel uithelpen, hoop ik. Dat is die roodharige jongen daar, voor het geval je z'n naam nog niet wist." Het was niks voor Puyi om te beginnen over hoe 'los' Mackenzie kon ogen, ze had altijd een hekel aan dat soort types gehad die dat deden, maar ze kon het niet laten. Ze was gewoon zo pissig op alles en iedereen. Subtiel gooide ze haar nachtkastje weer dicht en richtte naar de deur. "Ik ben misschien niet eens terug voor tien, maar ik zal niet spreken voor Kida." Ze verdween.

Mackenzie voelde zich nogmaals rot. Ze was al verslagen, maar ze wou niet dat Puyi ook begon. Ze keek naar haar ranke benen. Oogde ze zo erg dan, dat zelfs Puyi haar nu op een erg subtiele wijze sletterig noemde. Mackenzie zocht met haar ogen haar tas.

Gabe keek bezorgd. "Hey... ze bedoelde het vast niet zo. Je hoeft niet te gaan", zei hij. Hij vond het gemeen wat Puyi had gedaan, hij snapte het zelfs niet, maar oké, het was een meisje... en meisjes en hun menstruatiecyclus... hij haalde zijn schouders op.