Het kleine voetbalschuurtje

ENKEL BETREDEN ALS JE HIER NIET ALLEEN BENT OM EEN BAL TE HALEN EN WEER WEG TE GAAN

Natuurlijk zitten hier niet alleen voetballen, ook andere ballen en zo. Het is ietwat krapjes, maar ruim genoeg om, laten we zeggen... misschien er met twee mensen in te staan...

Drew kwam het schuurtje binnen en stond daar maar. Een glimlach kwam op zijn gezicht toen hij de deur hoorde piepen als teken dat hij open werd gemaakt.

"Wat doe je hier?" zei Mackenzie ietwat verveeld, sloot de deur weer achter zich en leunde ertegenaan met gekruiste armen over haar tubetop.

"Wat boeit jou dat? Het is een vrij land. Ik mag gaan en staan waar ik wil." Drew draaide zijn hoofd om naar Mackenzie. "Iemand ongevraagd volgen overal heen is echter niet in orde." Zijn grijns verdween.

Mackenzie zwaaide met haar armen. "Oh nee, bud, je gaat niet de tafels omdraaien en doen alsof ik hier de stalker ben!" schreeuwde ze. "Niet alweer!"

"Maar dat ben je ook", zei Drew zonder een lach te laten verschijnen. "Fase 1: ontkenningsfase."

Mackenzie knarste haar tanden tegen elkaar. "Fase 2: ik breek je benen en schroef ze aan je hoofd vast!" gilde ze.

Drew kuchte iets wat leek op een lachje. "Oké. Je hebt m'n interesse: probeer maar." Hij hield z'n hoofd een beetje schuin en lachte.

Mackenzie werd gek van deze gast. "NEE, want ik ben geen stalker en ik ben dus nooit eens begonnen aan fase één want ik ben geen stalker jij... jij... URGH!" schreeuwde ze.

Drew liep een paar stappen naar Mackenzie toe en boog voorover. "Je krijgt rimpels van al dat gefrons, schatje."

"Noem me nog eens schatje en ik breek echt je benen", antwoordde Mackenzie ditmaal nog niet helemaal rustig, maar verre van schreeuwen.

Drew's mondhoeken gingen omlaag. "Awh, en je schroeft ze niet aan m'n hoofd? Wat teleurstellend." Hij maakt een een O met zijn wijsvinger en duim en liet het knappen op het hoofd van Mackenzie. "Zeg, ga je mee of blijf je hier nog staan?"

Mackenzie opende haar mond om terug te praten, maar sloot hem weer. Wat had het voor zin.
Maar dan toch, waarom wou Drew dat ze met hem meeging? Wat moest hij van d'r? "Hmpfh." mompelde ze en liep aan Drew's zijde het schuurtje uit.

New

Anna schoof de deur opzij en hoorde gesnik. Ze keek even op. "Hmm", maakte ze als geluid en deed een stap naar binnen. "Wie is daar?" Ze wachtte tot haar ogen aan de donkerheid van het schuurtje gewend waren terwijl achter haar de lucht verkleurde.

Eureka schrok en beet op haar lip, maar ze bleef snikken. Damnit, komt zij ook weer. Het is ook allemaal haar schuld. Nou ja, óók Anna's schuld, dacht ze. "Ga weg", mompelde Eureka tegen haar concurrent, "ga weg."

Anna keek neutraal naar het hoopje melancholiek voor zich. "Je gedraagt je als een baby, Eureka", zei ze toonloos, "niks voor jou." Ze leunde tegen een paar dozen. Ze keek achter zich, terug naar de deur en wenkte haar metgezel naar binnen.

Hibari kwam naar Anna toe en zag nu dat Eureka daar op de grond, uitgeput en depressief, zat. Hij zuchtte en hurkte naar haar toe, legde voorzichtig een hand op haar rug die voor hem zat. "Wat heb ik nou gezegd?" zei hij.

Eureka schrok van de aanraking en sprong op. "Wat doet hij hier?" zei ze vluchtig en door het snikken heen, "Wat doe jij hier? Wat doen jullie hier?" Ze fronste en spande haar kaak zoveel ze kon zodat tranen niets zouden verpesten. Falend, though.

"We waren op zoek naar je", antwoordde Anna, "we hoorden dat je Drew en Mackenzie had betrapt op de gang." Het was ironisch hoe droogjes Anna het vertelde en ze stak een sigaret op. "Eerst dachten we dat je in de bezemkast zat. Of op je kamer. Toen zijn we naar het park gegaan en eigenlijk wouden we opgeven en kijken of we nog iets konden halen uit deze schuur, en toen zagen we jou." Ze nam een pufje.

Hibari stond op. "Herstel je", beval hij haar alleen maar.

"Wat je zegt", zei Anna zacht en minachtend.

Eureka keek hen gekwetst en toch walgend aan en ontspande uiteindelijk haar schouders. "Ik weet het gewoon niet meer, oké", zei ze wanhopig, "ik dacht echt dat m'n toekomst vaststond. Jullie weten wat Drew betekende voor me."

"Tuurlijk", zuchtte Anna dromerig en zette toen weer haar serieuze stem op, "eindelijk zou je iets anders hebben bereikt dan je zusters. Je zou prinses zijn van Aegle zodra hij je hand had gevraagd. Al weten we allen dat je niks hoeft te doen en dat het niks voorstelt, maar als titel..." Ze tikte met haar sigaret op een van de dozen.

Hibari snoof. "Titels zijn niks", zei hij, "op het einde gaat het allemaal om de waarheid." Hij deed een stap naar Eureka en tikte haar onder haar kin aan. "Onthoud dat, Eureka."

Eureka schrok en een rilling ging over haar rug. Ze realiseerde dat ze dit telkens voelde als Hibari haar aanraakte. Ze schudde zich van zijn hand af en keek fronsend weg. "Hmpfh", antwoordde ze.