Het kleine voetbalschuurtje

"Jij weet het ook", zei Hibari doodserious, "en je weet ook dat het niks helpt als je hier maar zit en in zelfmedelijden wegkwijnt. Raap jezelf bij elkaar." Hij boog voorover naar haar en fluisterde, "Een vrouw die een man nodig heeft om zichzelf te bewijzen is niks anders dan zwak." Hij draaide zich om en liep weg.

Eureka keek weer op en twijfelde terwijl ze haar ene hand balde.

Anna zuchtte, "Ga achter hem aan dan."

Eureka keek naar Anna en snapte wat ze bedoelde. Ze begon achter Hibari aan te rennen.

Anna forceerde een glimlachje en zuchtte nog een wolk van rook uit. Alleen. Ze vond het heerlijk, maar toch.

Drew kwam in de opening van het schuurtje. "Well, well", zei hij en zag dat Anna alles had gezien, "hoe was de show?" Hij glimlachte.

Anna keek op, ze had even de andere kant op gekeken namelijk, maar ja, ze had alles gezien. Haar ene mondhoek schoot omhoog. "Je ziet er niet uit."

"Wat kan ik zeggen?" zei Drew. "Het is een gave." Hij rukte zich los van de deuropening en ging naast haar staan. Hij zuchtte, maar was blij Anna weer eens te zien. Ze was rustig en niet zo opdringerig om iedereen anders om hem heen. "Jeez", kreunde hij en legde z'n handen op z'n gezicht.

"Hoe vaak moet ik nog zeggen, zoek dan geen gevechten op, Drew", ondanks haar preek bleef ze half-glimlachen. Ze tikte haar sigaret uit en liet hem vallen. "Laat zien", ze haalde z'n handen weg en bekeek de schram. "Aansteller", lachte ze.

"Hey, hey", zei Drew verontwaardigd, "het kwam van een waardig gevecht."

Anna keek hem strak aan. "Niks is waardig aan het omlaag halen van een meisje", beet ze hem toe en maakte van haar wijsvinger en duim een O en liet ze uit elkaar spatten op zijn schram, "idioot."

"Au", zei hij, "het is beter zo. Ik ben eindelijk van haar af. Je weet hoe erg ze kan zijn, jij weet dat zelfs als de beste." Hij wreef over zijn schram en wat plakkerig bloed bleef hangen op zijn met zand bestrooide handen. "Verdomme."

Anna bracht haar zakdoekje uit haar zak en maakte hem even snel nat met een flesje water wat op de dozen stond. Ze drukte het tegen z'n schram aan. "Dan alsnog."

Drew zuchtte. "Ze gaat nu met Hibari naar het herfstbal hè. M'n beste vriend en m'n ex. Wat vind jij ervan?" vroeg hij, puur uit belangstelling.

"Cliché", zei Anna kort en werkte de schram af met een paar keer deppen eraan. "Je kunt dat beter laten desinfecteren. Je weet wat zand vermengd met jouw bloed kan doen."

"Tien dagen ziek op bed en smekend om een simpele avra kadavra", fluisterde Drew, "duizend keren gezien bij anderen, zelf nooit gehad."

Anna begon, "Ik wel. Ik heb dan maar de helft van jullie bloed, maar echt, het was harsh. Niet vreselijk, maar harsh."

"Probeer je me bang te maken?" Drew glimlachte.

"Ik doe niet anders."

Drew zuchtte en glimlachte nog steeds. "Heb jij trouwens al een date?"

Licht geïrriteerd antwoordde Anna, "Ik ga niet met je naar het herfstbal, Drew, we zijn praktisch siblings en dat is disgusting."

"Daar vroeg ik het niet voor. Ik ben echt benieuwd", zei Drew, "natuurlijk wil ik hem goed kunnen keuren. Alleen het beste voor mijn zusje."

"Doe niet zo klef", onderbrak Anna hem, "ik zei praktisch."

Drew smirkte. "Wat is dit, ontwijk je de vraag?"

"Nee", zei Anna, "ik heb er gewoon nog niet over na gedacht. Ik denk dat ik niet eens ga. Het is niks voor mij om wel te gaan." Ze voelde haar wangen iets roziger worden en fronste. "Misschien... Romeo..."