Kamer 1079 van Kenwyn, Eureka en Nathaniel

Grote kamer, zaal-achtig zelfs. Donkerbeige behang en een laminatenvloer. Als je binnenkomt kun je links van je het lichtknopje vinden. Er zijn twee bedden, in het midden van de kamer tegen het raam (Eureka) en nog eentje rechts (Kenwyn). Het is er netjes, er is een donkerbruine kast met daaruit hangend nog net twee shirts van Kenwyn, maar echt, het is netjes. Het heeft een ijzige sfeer, een beteje gothiek. Er ligt hier en daar een boek. De bedden zijn allen donkerbruin en van hout met een groenachtige kleur als dekbed. Er zijn drie kasten, twee met haakjes (links en rechts) en één met laden die net onder het lichtknopje te vinden is.

De kamer heeft één eigen, middelgrote badkamer.

Drew liep achter Eureka aan en zodra zij stopte bij de deur legde hij zijn hand op de deurknop. Ze waren stil geweest tijdens de weg hierheen, geen woord hadden ze echt uitgewisseld. Als Drew eerlijk was geweest, had hij Eureka in haar gezicht uitgelachen, misschien haar nog pijn gedaan ook, verbaal of fysiek, maar hij was niet eerlijk. Niks hier was echt. Realiteit, ja, maar niet echt. Hij draaide de deurknop om en de deur ging open. "Gaat het?" zei hij toen hij zich omdraaide naar Eureka.

Eureka keek op en knikte. Het ging geweldig, ze was weer samen met Drew, en beiden waren ze weer zo fragiel, zo intens. Het leek wel een droom, zo geweldig. Toch voelde ze dat er iets niet klopte, maar ze besloot dat het misschien haar enthousiasme was. Ze was nooit zo opgefokt. Voorzichtig probeerde ze te lachen, maar een frons vormde zich op haar gezicht. Ze besloot niet te vragen of het ook met hem ging, het was duidelijk hoe hij was. Hij was vast even nerveus als zij. Dit was immers een speciaal moment. Ze liep naar binnen.

Drew liep ook naar binnen en even bleef hij ongemakkelijk staan bij de deur. Zijn blik was gericht op de grond, en Eureka keek naar het raam, leek het. "Ga... je je omkleden?" stelde hij voor.

Eureka schrok niet eens. Ze knikte en ze beweegde zich elegant voor naar de badkamer, waarvan ze de deurknop aanraakte en hem omdraaide. Was ze er wel klaar voor? Ze wist het antwoord zelf niet, maar, natuurlijk, natuurlijk was ze er klaar voor. Haar mondhoeken hingen laag en haar voorhoofd voelde koortsig. Ze liep de badkamer binnen en sloot de deur achter zich, waartegen ze zich liet vallen. Beter ging ze zich nu uitkleden, dacht ze. Ze begon met het onstrikken van de zwarte choker om haar nek. Zodra deze afviel, voelde ze zich al overexposed. Ze bewoog haar hand naar de onderkant van haar jurk en streek over de kanten uiteinden, trok deze langzaam naar boven. Zo hoorde je een jurk niet uit te trekken, dacht ze nog.

Drew knipperde, dacht dat het misschien beter was als hij zich zou plaatsen op haar bed. De middelste, dat wist hij, Eureka zou nooit met minder dan het beste tevreden zijn. Hij hoopte dat Kenwyn nog lang niet terug zou komen. Dat zou gênant zijn, hoewel zij dan ook gelijk wist dat ze weer samen waren. Hij grijnsde bitter van zijn sicke gedachtelijn. Hij hield zijn gezicht weer strak en hij schopte zijn zwarte All Stars uit. Zijn skinny's voelde los en zijn das was door de wind al uit zijn knoop gehaald. Hij begon met het ontknopen van zijn overhemd, al had hij zijn jasje nog niet uit.

Eureka gooide carelessly haar jurk naast zich en ze probeerde op te staan door zichzelf af te zetten tegen de deur. Ze slipte bijna weg door haar 16 cm hakken, zwart in alle glorie. Ze kon er best op lopen, maar haast niet op staan. Ze bekeek zichzelf als eerste in de spiegel: haar haar was nog in tact ondanks de wind, haar make-up ook, op wat smudged eyeliner onder haar oog na, die ze weg pinkte. Ze zette zichzelf op de badkuiprand en gleed haar hak van haar voet af, evenals bij de andere voet. Daar stond ze dan, in haar paarse Victoria Secret setje met zwart kant, zoals ze het zag in de spiegel. Ze bekeek zichzelf nog even goed. Haar voeten leken rood, dat wel, maar verder was ze perfect. Alles wat Drew zou moeten willen, eigenlijk. Ze liep naar de deur en mompelde, "Ik... ik kom naar binnen." Ze legde een hand op de deurknop.

Drew schrok en hij liet zijn overhemd los, die half unbuttoned was. Hij knikte met een 'uhm' geluidje als dat het oké was. Nu al klaar? Meiden... hij beet op z'n lip, maar herstelde zich snel. Ze mocht niet zien dat hij nog nooit zo nerveus in z'n hele leven was geweest, nerveus op een negatieve manier.

Eureka opende de deur en ze merkte het contrast van verlichting op: de kamer zelf was donker, de badkamer had de lamp aan. Ze sloot de deur achter zich en nerveus frummelde ze aan het kant aan haar heup.

Drew kon het niet helpen om rood te worden. Tuurlijk, Eureka was niks, maar hey, hij was een jongen after all, al was hij ouder dan hij eruitzag. Hij keek niet weg, hij verzachte zijn blik, zoals een 'perfect husband' zou doen. De jongen die Eureka wou vanavond. "Je bent prachtig", zei hij dromerig en zette zijn handen naast zich op het bed.

Eureka werd rood en ze slikte. Ze deed een paar passen naar Drew en zodra ze voor hem stond, boog ze iets voorover, zodat hij ook iets meer op het bed kwam.

Drew voelde zijn mondhoeken omhoog gaan uit reflex. Alsof hij er echt plezier aan beleefde. Hij liet zich half naar achter vallen, zich nog omhoog houdend met zijn handen. "Kus me", murmelde hij dromerig.

Eureka boog nog meer en meer naar voren, totdat Drew zacht op het dekbed terecht kwam, waar hun lippen contact maakten. Ze bracht haar tong naar binnen, maar alles voelde ijzig, wat ze deden was warm, maar ijzig. Dat was het.

Drew bracht zijn rechterarm naar boven, legde deze in haar nek, terwijl hij haar bewegingen volgde in zijn mond. Hij had zijn ogen al vanaf het begin dicht en alles waar hij aan dacht was Mackenzie. Zometeen moest hij immers klaar zijn voor het echte werk. Het was ziek, hij wist het zelf, maar beter dan een mislukking. Hij ging vanaf haar nek iets naar boven, voelde door haar haar - alles was veel zachter en zwaarder dan Mackenzie's haar. Hij beet bijna op zijn eigen tong, maar hij focuste zich weer en bracht zijn hand naar beneden, naar de sluiting van haar bovenkantje. Hij voelde hem van voren al op zijn borst rustten. Het voelde onnatuurlijk om zo bezig te zijn, dat lag waarschijnlijk niet eens aan Eureka. Hij frummelde aan de sluiting en binnen vijf seconden was hij al open.

Eureka schokte kort, maar schrok niet. Ze dook meer op hem, haalde haar handen naar achter waardoor ze nu bijna uit haar bovenkantje was, ze rustte haar handen op het koude dekbed en haar enkels lagen net over de rand van het bed heen. Ze voelde haar maag omkeren.

Drew was enigszins verbaasd over dat ze niet was teruggesprongen van schrik en begon te schreeuwen dat hij een walgelijk monster was, dus zijn ogen schoten open en hij liet haar lippen los. Eerst was hij even stil en voelde zijn wangen rood worden wanneer hij nogmaals realiseerde dat er een halfnaakt meisje op hem lag. Hij herstelde zich half en zei enkel zacht, "Knopen."

Eureka schrok heel even en knikte. Ze boog zich iets naar beneden en zag in haar ooghoek haar Bonnie en Clyde en om een of andere reden werd ze nerveuzer dan ze al was. Ze bracht een hand naar de helft van het overhemd en knoopte hem verder tot het eind los, maar bij de laatste bleef ze even wachten. Ze wist ook niet precies waarom. Ze keek weer op en dook weer iets omhoog.