Irish Leprechaun Pub

Nathan was ergens misschien wel geschokt dat dit meisje zo unexperienced was, maar besloot toch enkel te grijnzen en zei, "Well, naturally. Je wilt toch niet zo zijn als de man die kuisheid volhield tot z'n veertigste?"

Dit sloot niet aan bij de data van Miku. Bij haar informatie was juist het "geen maagd = niks waard in huwelijk"-idee ingebracht. Ze fronste. Werd ze er nou bijgelapt? Maar waarom zou deze jongen tegen haar liegen? Waarom zou hij haar verkeerde informatie doorsturen?

Nathan bekeek het meisje en dacht dat hij haar unexperience misschien onderschat had. "Kijk niet zo", zei hij uiteindelijk, "krijg je rimpels van."

Miku sprong ineens op. "Wil je met mij naar bed?" dacht ze hardop, eigenlijk meer als vraag als bevestiging of ze eindelijk het goeie idee van de situatie had genomen dan de vraag of hij met haar de nacht wou delen.

Nathan lachte. "Sure", zei hij. "Bij jou of bij mij? Of hier?"

Miku keek ongelovig voor zich uit. Werd ze als een lustobject gezien? Eh?
"Het spijt me", zei ze. Ze was niet van plan met deze vreemdeling te gaan slapen - iets wat ze niet kon, iets waarmee ze haar aard zou verraden. "Maar ik kan niet." Ze begon zich naar de deur te begeven.

Nathan fronste weer en greep haar arm, nog op een kruk bij de bar zittend. "Wat, je laat me een blauwtje lopen?" Hij schudde zijn hoofd en keek serieus. "I don't think so." Hij trok haar naar zich toe.

Wat...? Miku trok zich los van Nathan. "Raak me niet aan", zei ze op een niet erg effectieve toon en probeerde weer de uitgang te vinden.

"Awh, maar dat is alles wat ik wil voor kerst", zei Nathan op een sarcastische toon, stond op en greep haar weer vast, nu strakker. "Genoeg nu, kom mee naar boven en dan komt er geen fight, hmm?" Hij wees naar het plafond. Boven waren allemaal kleine kamertjes, meestal bezet, maar Nathan had gehoopt te scoren en er al een gehuurd voor het geval zijn slachtoffer niet geduldig genoeg zou zijn voor de heen- en terugreis naar zijn huis.

Miku gaf de jongen met haar vrije hand een klap in zijn gezicht.

Nathan bracht een hand naar zijn gelaat en liet daarbij het meisje los. "Jij... ah! Vuile..." Jezus, eigenlijk deed zijn jukbeen waar ze keihard op had gemikt wel erg zeer. En het ging maar niet over. Gahwd, wat was dit? Was haar hand van ijzer of zo?

"Ik zei al", zei Miku alsof er niks aan de hand was, "dat je me niet aan moest raken."

Nathan liet zijn gezicht los en negeerde de ijzige pijn. "Wat is er mis met jou?!" riep hij.

Mis met mij? dacht Miku en stond even stil zonder van gezichtexpressie te veranderen. Misschien was ze inderdaad verkeerd in elkaar gezet? Had ze anders moeten reageren? "Excuseer me", zei ze en draaide zich om na een korte buiging naar de jongen die ze net geslagen had, waarna ze rustig wegliep.

Nathan rende haar nog één keer achterna, voor de laatste keer. "Jesus", riep hij en trok aan haar arm, net verkeerd, waardoor ze omgedraaid werd en meteen weer face-to-face met hem stond, heel erg dichtbij, zo dichtbij dat hij hijgde in haar gezicht.

Miku werd met een gigantische kracht meegetrokken en binnen enkele seconden verwarmt door het gehijg van de jongen. "Waarom ga je me nog achterna?" vroeg ze. Ze keek hem nu met nog altijd een emotieloze blik aan.

Nathan liet haar los. "How would I know", zei hij en keerde zich om, terug naar de bar. Inderdaad, hij kon elk moment een ander meisje krijgen, waarom ging hij haar nog achterna? Tss. Hij begon te lopen.

Miku dacht even kort en greep het uiteinde van zijn mouw. "Wacht", zei ze, hopend dat hij zich nu weer naar haar keerde.

Nathan draaide zijn hoofd om en keek haar misprijzend aan. "Wat, van gedachten veranderd?"

Miku liet hem zijn zin niet afmaken - ergens bij 'ge-' drukte ze haar lippen tegen die van Nathan.

Nathan was eerst verrast, maar liet het toe. Hij drong ook zijn tong naarbinnen.

Miku accepteerde dat en zoende terug. Ze wist niet waarom, ze voelde zich verplicht. Ze wist niet zo zeer wat te doen, ze imiteerde enkel wat de jongen al deed. Ze wist enkel dat dit een van de vormen was waar hij op uit was, eentje die niet al te veel vertelde over Miku's aard.

Nathan hield de kraag van haar pakje vast en trok haar dichterbij. Haar lichaam was tegen het zijne aangedrukt, en hij bracht hen dichtbij een muur om haar tussen de muur en hemzelf te hebben. Ze liet haar lippen los en zette één hand op het houten behang. "Dus, je bént van gedachten veranderd?"

Miku schudde haar hoofd, nog altijd emotieloos. Ze had geeneens gesnapt waar al dat drukken nou voor nodig was. Ze kreeg het heet, zo tussen twee objecten in.

Nathan lachte bespottend. "Oké dan", zei hij. "Fair enough." Hij liep naar de deur als teken dat hij de bar verlaatte. "Kan ik je tenminste naar huis brengen?"