Het grasveld

Er is aan de rand van het grasveld een kleine schuur. Het grasveld is net zo groot als een half voetbalveld en het is er meestal lekker zonnig. Je kunt er goed... rennen... enzo.

Mackenzie rende hierheen: haar toevluchtsoord, een grasveld. Ze liet zich vallen in het gras. Was ze dan echt zo onbetamelijk gekleed? Nee, nee absoluut niet, dit was het handigste als ze onder een auto bezig was. Onder... een auto. Onder.
Ze kreunde van haar eigen doordenken wat veranderde in een flauw lachje. Urgh, Drew had ongelijk. En Mackenzie stelde zich aan. Er was vast niks ergs aan gezoend worden voor je huwelijk, toch? Ik bedoel, anders hadden alle mensen toch hun tong binnengehouden? Sowieso, Mackenzie hield háár tong wel binnen. Die eikel van een Drew alleen niet. Een glimlach verscheen op haar gezicht.

Drew kwam aangelopen en zag het blonde meisje alweer in het gras liggen. Hij fronste en liep door naar zijn doel, waar hij hiervoor was gekomen; het schuurtje.

Mackenzie zag in haar ooghoek een zeker figuur wat leek op Drew en voordat ze dacht Oh God ik word nog eens geobsedeerd met die gozer keek ze om. Ja, het was Hawthorne. Wat deed hij hier? Ze stond op, stom dat ze was, en liep hem achterna naar het schuurtje, waar ze de deur opendeed.

New

Hibari liep het grasveld op en hoorde voetstappen achter zich. Hij draaide zijn hoofd om.

Eureka kwam aangerend en leunde met haar handpalmen op haar knieën. Ze hijgde. "Loop niet weg, alsjeblieft", verzocht ze hem.

Hibari glimlachte en boog voorover naar Eureka. "Wat heb je me te bieden voor mijn gezelschap?" vroeg hij haar.

"Je mag kijken naar mijn verblindende schoonheid", kaatste Eureka hem toe en glimlachte terug, "plus, je mag genieten van mijn aroma."

Hibari boog terug, nog steeds glimlachend. "Sounds fair enough", zei hij, "kun je me bijhouden, hmm?" Hij begon al met lopen.

Eureka trok zich rechtop en zei tegen zijn rug, "Draag me."

Hibari keek met één wenkbrauw achterom. "Sorry?"

"Je hoorde me", zei ze met een doodserieus gezicht, "draag me. Als je werkelijk zo sterk bent als iedereen zegt, zoals jij altijd beweert, draag me."

Hij zuchtte lachend en haalde zijn schouders op. "Fine", zei hij en liep naar haar toe, trok haar in één beweging van de grond. Ze lag nu in zijn armen. "Zo goed, prinses?"

Eureka snoof. "Noem me geen prinses", haar expressie verzwakte, "verder is het oké." Ze voelde haar wangen even oplichten terwijl ze tegen zijn middenrif aan kroop.

Hibari keek tevreden naar de dromerige Eureka. Ze leek zo fragiel in zijn armen. Hij lachte, iets wat hij zelf bijna nooit deed. "Wat doen we als iemand ons ziet?" Hij deed maar al zijn best om niet precies te zijn en expliciet Drew's naam te zeggen.

"Dan blijf je me dragen", zei Eureka en Drew kwam geen een keer in haar op, "immers ben je nu mijn manservant en je doet wat ik zeg."

"Sinds wanneer heb ik m'n ziel verkocht aan je?" vroeg hij droogjes en keek omlaag naar haar. "En voor hoeveel?"

"Sinds net", zei Eureka en kroop meer in zijn witte blouse, "en voor eigenlijk voor niks."

"Silly..." mompelde Hibari onder zijn adem.

"Hey, hey!" riep ze verontwaardigd naar boven. "Weet je wat silly is?"

Hibari boog voorover naar haar, hun gezichten slechts een millimeter van elkaar af. "Nou?" zei hij in een dromerige, heldere stem.

"Dat ze in haar eentje naar het herfstbal zal moeten", antwoordde Drew voor haar, in een sluwe, ietwat pissed-off toon en rukte zich van een paaltje af. Hij stond daar al een tijdje tegenaan, zag hen al aankomen. Hij had echter in de schaduw gestaan, en met dat Hibari niet voor zich keek, was hij zelf niet opgemerkt. "Maar silly is niet het goede woord. Eerder... pathetic?" Een crooked smirk vormde zich op zijn gezicht.

Heel even schrok Eureka op en duwde zichzelf van Hibari af, landde op haar voeten. "Wie zegt dat ik alleen ga?" zei ze half-lachend, fronsend alsnog. "Ik dacht dat het duidelijk genoeg was dat ik al een nieuwe partner gevonden had."

Hibari wist dat hij werd bedoeld hiermee. Hij legde zijn ene hand op Eureka's schouder en zei zuchtend, "Drew, alsjeblieft."

Drew keek op. "Als je me gewoon had gezegd dat je d'r wou doen, had ik d'r gelijk aan je afgestaan. Nee, je bleef het maar ontkennen. Altijd al. 'Eureka is aardig, meer niet'..." Hij schudde zijn hoofd. "Ze betekende niks voor mij en je wist het. Je zei het haar niet eens, man. Je weet net zo goed als ik dat je niks om haar geeft." Hij keek nu van Hibari naar Eureka. "Oh, ik heb het trouwens eigenlijk tegen jou via hem. Feel special."