Het grasveld

Eureka voelde haar ogen branden. "Shut up", zei ze alleen maar.

"Je weet dat het zo is, Eureka", zei Drew en deed een paar stappen naar haar toe. "Alles wat ik deed, was alleen maar om laid te gaan, meisje." Hij boog voorover en zijn adem raakte betoverend haar huid aan. "You might be fine, but you ain't worth a second of my time. Ik heb behoefte aan iets anders dan een speeltje." Hij lachte.

Eureka voelde haar ogen nog meer branden en kneep ze dicht. "Houd op... houd op..." mompelde ze terwijl hij lachte.

Hibari probeerde zich in te houden alleen hij trok uiteindelijk Drew toch op de grond en zette zijn toverstok naar hem toe. "Dat is niet hoe je omgaat met een meisje, Drew", dat kwam er kwader uit dan hij wou.

Eerst keek Drew alleen verrast, maar hij smirkte weer. "Oh boy, goody two shoes stabs my back", zei hij en hij trok zijn kin naar boven. "Was het bijna vergeten. Maar hey, wat denk je nou eenmaal wat je kan doen?" Drew zette zijn voeten af van de grond en plaatste ze in Hibari's buik.

Hibari greep naar zijn buik en liet zijn shape-shifting toverstok veranderen in een tonfa. "Excuseer jezelf tegen Eureka", beval hij Drew en keek hem uitdagend aan.

Drew lachte en liet zijn toverstok uit z'n mouw glijden. "You wish", zei hij en vervolgde met, "crucio!"

Hibari klapte in op de grond en hij voelde schrammen de schrammen op zijn jukbeenderen branden. Een normaal mens was totaal ingekrompen en smeekte om de dood, maar Hibari was te koppig daarvoor. Zijn hele lichaam, de woede, was sterker dan al de andere pijnen die Drew hem aandeed. Hij was het zat. Hij sprintte op en zette zijn tonfa op de borstkas van Drew. "Bastard..." kreunde hij.

Drew schrok en liet zijn toverstok vallen. Hij bracht een hand naar zijn borstkas en greep de tonfa van Hibari. "Wie denk je nou eenmaal dat je bent, hmm?" Drew vocht tegen de sterkte van Hibari en het lukte, "Mr Right? Mr Savoir? Dat is zo... uitgekauwd van je." In dat laatste woord trok hij de tonfa van zich af en gooide Hibari op de grond en trapte een aantal keren op zijn borstkas.

((Nice KHR-call-back naar het moment waar Hibari zichzelf bevrijdt in de Varia Arc en dan Belphegor aanvalt. Héél nice.))

Hibari kreunde korte geluidjes onder de marteling. Verdomme... hij moest winnen. Hij greep na vijf trappen de been van Drew en trok hem ook de grond op met een doffe klap. Hij kon niet overeind komen. Argh.

Drew lag nu ook op de grond en schudde zijn been los uit de greep van Hibari, waarmee hij ook gelijk in zijn gezicht trapte en zette zich af van de grond en zat nu langzamerhand.

Hibari zette zich ook af van de grond, kwam snel naar boven en duwde Drew's schouders tegen de grond. "Verontschuldig", zei hij doodserieus tussen een enkele hijg door, "nu."

Drew voelde Hibari's handpalmen strak op zijn sleutelbeenderen. Hij keek pissig naar Hibari. "No way", zei hij en gooide zijn vuist tegen de kaak van Hibari aan, eigenlijk alleen voor de show.

Eureka zat haar snikken in te houden, maar dit laatste kon ze niet meer aan. Ze liep naar Hibari en strekte haar arm uit naar hem, negeerde het feit dat Drew vlak onder hem lag, dat hij er überhaupt was en liet één traan over haar wang rollen, "Laten we gaan. Alsjeblieft", smeekte ze.

Hibari keek Drew nog eens hatelijk aan alleen daar bleef het bij. Hij nam Eureka's hand en trok haar weg nadat hij zichzelf ermee had helpen opstaan. "Ooit krijg ik een 'sorry' voor je uit hem. Dat beloof ik je", zei hij pissig.

Eureka schrok van de kracht waarmee ze getrokken werd maar ze glimlachte, zijn hand voelde zo vertrouwd. Hij was er altijd voor haar geweest en pas nu had ze het door. Drew was er nooit voor haar. De gedachte dat Mackenzie dit ooit zou voelen deed haar misschien ietwat plezier dankzij haar sadistische trekjes, alleen alsnog. Het was haar schuld niet. Het was allemaal Drew. Ze kneep haar ogen dicht en mompelde hard genoeg voor Hibari, "Dat hoeft niet."
Maar het was vast niet hard genoeg. Ze verdwenen.

Drew ging zelfstandig rechtop zitten en haalde zijn hand door z'n haar. Er zat zand in zijn gezicht en een schram bevond zich op zijn jukbeen. Hij zuchtte en stond op, richting het openstaande schuurtje.