Het bospad

Het is een gothiek stenenpadje tussen veel groen. Het oogt niet echt 'romantisch', meer 'vriendschappelijk'. Via dit bospad kom je in het bos of van het bos kom je op het grasveld. Verder eh is het obvious wat er allemaal hier is enzo...

Drew liep voor Mackenzie die hem volgde en was iets te snel voor Mackenzie aan het lopen zonder een echte gezichtsexpressie.

Mackenzie zette door om hem bij te houden. "Hey, waarom zo'n haast?" zei ze met een frons op haar gezicht toen ze eindelijk naast hem 'liep'.

"You'll see", zei Drew met een valse grimas en bleef hetzelfde tempo aanhouden, nee ging zelfs wat sneller.

Mackenzie fronste dieper toen Drew haar passeerde en bleef hem achtervolgen. "Waarom volg ik je eigenlijk?" vroeg ze, niet eens aan zichzelf geadresseerd.

"Ik zei toch net, bimbo", begon Drew en draaide zich om, "dat je het zometeen zult zien." Hij draaide zich weer terug en liep weer verder, maar dan wat rustiger. Uiteindelijk stopte hij. We waren er.

"Hey, wie noem jij hier bim-" begon ze, maar toen stond Drew stil. "Oh great, wat nu?" zei ze.

Drew negeerde haar retorische vraag en keek met een straight face naar de ondergaande zon. Een halflachje verscheen op zijn gezicht terwijl hij stil bleef staren.

"Er schuilt een romanticus in elk persoon", citeerde Mackenzie en bracht een vinger naar haar kin als teken dat ze nadacht. "Hmm. Guess that's true, then."

"Pfha", maakte Drew als geluid, "you wish." Hij keek weg van Mackenzie en liet een aankomend briesje over hem heen waaien.

"Oh kom op. Ik bedoel, iedereen is wel romantisch. Iedereen heeft een crush, gehad of heeft." begon Mackenzie. "Ik bijvoorbeeld, heb een oogje op Eddddzdzdzdddzzz-" Ze had door dat ze te veel verhulde en vervormde het laatste. "Shit."

Drew kreeg een grimas en keek Mackenzie weer aan. "Ah, Cullen?" vroeg hij ter bevestiging.

"Ja, en dan nog?" zei Mackenzie en sloeg haar armen over elkaar, met rode blosjes in alle glorie op haar wangen.

"Pfhaha", begon hij te lachen. Zijn lach was niet eens zo sluw, het klonk bijna lief. "Oké, rustig maar. Ik zal niks zeggen." Hij kwam tot stilte, maar een sluwe glimlach kwam weer terug.

Mackenzie vond zijn lach ook wel schattig, maar liet zich niet misleiden. Hij was kwaadaardig. "Hpfhm. Het zou mij wat schelen, het is niet alsof je z'n steun en toeverlaat bent." Ze keek de andere kant op.

"Oh geloof me", zei Drew, "alles behalve dat. Die pussy is mijn grootste vijand." Hij had zo z'n reden voor dat... Een frons verscheen op Drew's gezicht en zijn glimlach verdween.

"Teleurstellend", antwoordde Mackenzie, zijn verandering niet opmerkend. "Ik hoopte nou net dat die functie voor mij was."

Drew kon er niet om lachen. Hij liep door.

"Hey!" riep Mackenzie en fronste terwijl ze naar zijn arm greep. "Waar ben je nou weer mee bezig? Een corner of woe creëeren of zo?"

"Rot op", zei Drew alleen en met zijn haar net wat meer over zijn ogen dan normaal en een pissed-off expressie die te zien was op de stand van zijn mond trok zich los uit haar greep en liep door.

"Maar net zei je nog dat ik met je mee moest gaan?" Mackenzie begon haar pas te versnellen om hem bij te houden zonder hem nogmaals te stoppen.

"Nee, dat stelde ik voor", zei Drew en bleef pissed-off kijken, maar niet erger of zo. "Sjiez."

"Hpfhm", Mackenzie fronste en liep nu theateraal synchroon met Drew, alleen dan met gebalde vuisten. "Je bent erg wisselvallig, wist je dat?" zei Mackenzie.

"Moet je horen wie het zegt, Rockbell", zei Drew scherp, "eerst woest, dan hysterisch aan het huilen en nu... ik weet neit eens wat je stemming is nu." Hij stapte door. "Niet dat ik het wil weten."

Ze rende weer even en trok nog één keer aan zijn arm om hem te laten stoppen, opnieuw met een frons.