De ziekenzaal

Een sobere bekleedde kamer met een aantal bedden. Naast ieder bed staat een nachttafel en een stoel. Hier en daar staat er een paravan tussen de bedden in, sommigen gesloten of opengeschoven. Voor de rest is er niet echt iets speciaal.

Drew tikte toen ze er eindelijk waren op de deur en hij deed hem gelijk daarna open. "We hebben een zieke", deelde hij mee aan de verpleegster, die hij herkende. Cassandra Ale, een ontsnapte, maar hij had geen tijd voor de crap waarin hij haar kon intimideren. Zeker niet met Mackenzie erbij.

Cassie keek op en schrok eventjes, maar ze liet het minimaal merken. Ze keek naar het meisje dat hij bij zich had en toen weer terug naar Drew. Sinds wanneer maakte het Drew wat uit dat iemand ziek was? En waarom leek het hem zo erg te ergeren? Vond hij normaal gesproken dit soort dingen niet zwaar amuserend?

Mackenzie keek de kamer in, nog steeds dromerig en ze hikte. Hoe oncharmant. Ze liet zich achterover vallen.

Ze viel recht in Drew's armen en met een half geschrokken en half walgend gezicht naar hoe Mackenzie zich nu gedroeg. Hij zei beangstigd zonder op te kijken, "Hey, Cas, een beetje hulp graag?"

Cassie liep naar de twee toe en nam Mackenzie van Drew over, bracht haar voorzichtig naar een van de bedden, waar ze Mackenzie rechtop in neerzette, voor zover het mogelijk was. "Zou je zo vriendelijk willen zijn op de gang te wachten?" vroeg ze. "Ze moet omgekleed worden."

Drew schrok even, en fronsend en met een gespannen kaak ging hij de ziekenzaal uit. Omkleden. Natuurlijk. Urgh.

Mackenzie fronste, maar haar oogleden voelde zo zwaar dat ze het opgaf en ze gooide haar bikersjackje uit, gooide haar hemd ook uit en haar rokje gaf ze één zachte ruk en hij gleed al naar de grond.

Cassie zette een ziekenzaalsjurkje om het lijfje van Mackenzie, rustigjes en beheerst, alsof ze alle tijd had. "Wat vind jij van die jongen die jouw net binnenbracht?" vroeg ze toen ze bezig was met het beknopen van haar rug.

Mackenzie opende haar ogen kort. "Drew?" vroeg ze. "Oh, hij. Hij oh ik weet niet hij is dreamy en on en oh", alles wat Mackenzie zei werd één grote onzin.

"Ik snap het", zei Cassie, maar ze snapte het niet echt. Nou ja, ze snapte wel waarom Drew opeens zo zoet was met Mackenzie erbij. Ze hadden wat. Mocht Cassie eens meemaken dat hij werkelijk gevoelens had. "Ga maar liggen", zei ze toen het knopen klaar was.

Mackenzie had nog nooit zoiets lekkers gevoeld als het kussen waar ze nu op lag, of meer, waar ze zich op had laten vallen. "Kun je Drew wegsturen?" vroeg ze half in slaap.

"Uhm, ja dat kan ik doen", zei Cassie verbaasd. "Moet ik hem er nog wat bij vertellen of...?"

Mackenzie was al in slaap en Cassie's vraag werd beantwoord met een miniscuul spoortje kwijl.

Cassie glimlachte en liep naar buiten. "Drew, je kunt beter naar je klaslokaal gaan", zei Cassie hem.

"Ik wil haar zien", zei Drew. "Laat me haar zien." Hij ging maar niet in op hoe ze hem Drew in de plaats van sire noemde.

"Ze vroeg me om je weg te sturen", zei Cassie en beet op haar lip.

Drew dook even achteruit. "Hoezo?" Hij klonk opeens poeslief. "Wat heb ik verkeerd gedaan?"

Cassie was verrast door de verandering in Drew's houding. Hij leek echt om haar te geven. "Dat zei ze er niet bij", zei Cassie, "maar ik weet zeker dat ze alleen maar wou slapen. Ze slaapt immers nu al."

Drew bleef even stil, maar glimlachte toen. "Oké dan", zei hij, "vertel haar als ze wakker wordt dat ze morgen bij de Morning Assembly maar beter present kan zijn." Hij draaide zich om en liep terug naar het lokaal.

Cassie keek hem verrast na en deed toen de deur van de ziekenzaal weer dicht en knielde naast Mackenzie neer om haar temperatuur op te meten. Als dit meisje Drew zo kon temmen, moest ze zeker beter worden.

Nieuw

Chrome materialiseerde en zag Cassie al meteen. Ze keek haar aan en liet Averly los. "De blonde heeft rust nodig", legde ze uit. "Averly Björk", zei ze daarna en keerde zich naar het andere meisje toe. "Dank je wel voor je medewerking en bedankt voor je aangifte." Ze bekeek haar eens. Dit gesprekje had ze al duizend keer gehad, alleen ze wou iets extra's toevoegen. "Kom anders even langs. We kunnen iemand zoals jij misschien wel gebruiken." Ze liep weg. Averly zag er onstabiel uit, misschien, maar dat ze een verstijvingsspreuk heeft plaats laten vinden zonder aarzeling en haar overige heroic acties, wat die ook mogen zijn geweest, waren prima. Bij het discipline comitée zouden ze haar wat tougher maken en dan kon ze zo mee. Chrome verliet de ziekenzaal.

Cassie knikte en ze legde Mackenzie in bed. Ze had haar eerder gezien. "Wat is er gebeurd?" vroeg ze kalm aan het zwartharige meisje.

Averly was nog verbaasd van de benadering van Chrome, die zoveel sterker en dapperder was dan haar en geïnteresseerd was in Averly, maar ze keek op. "Oh", zei ze met haar hoge stemmetje, "het is... nou..." Ze durfde het niet uit te leggen. Misschien wou Mackenzie dat niet.

Cassie trok de jas van Mackenzie uit, evenals het hemdje en haar rok. Ze verving dit snel door een ziekenjurkje, eentje die Mackenzie al eerder aan had gehad. "Je hoeft het niet te zeggen als je dat niet wilt", zei Cassie met haar trieste ogen en glimlachte naar het meisje. "Averly Björk was het, toch?"