De klokkenwinkel

Je ziet ze eigenlijk nooit meer: juweliers dealen nu in deze uurwerken, maar aparte winkels voor klokken zijn er niet echt. Toch bestaat deze kleine winkel. Er hangen veel soorten, overal en de winkel telt 24 koekkoeksvarianten die elk uur met z'n allen klinken. Schroefjes, platen, wijzers, het is een choas binnen.

Lavi staarde naar het adres dat Helene voor hem had opgeschreven. Op deze plek, waar er een, in zijn ogen een oude vermufte winkel stond zou haar grootvader normaal gezien wonen. Vroeger stuurden die twee elkaar altijd brieven om contact te houden maar sinds een paar maanden weigert de post in Italië hun brieven te versturen vanwege financiële reden. Als ze nu Helene haar brieven zou willen versturen en willen ontvangen zou ze elke week naar Rome moeten reiden in de hoop daar een brief te kunnen krijgen. De gemakkelijkste oplossing was dan maar om Lavi haar msn adres mee te geven zodat hij dat hier dan kon afgeven samen met een brief.

Xerxes liep langs een roodharige jongen de winkel binnen. Hij liep dieper de winkel in, totdat hij bij een tafel vol Romeinse cijfers kwam. Hij streek zijn vinger langs een V.

Hij wist niet eens zeker of hij het juiste adres had mee gekregen, en hoe langer hij naar de klokken in de etalage staarde hoe meer dat voorgevoel werd aangewakkerd. Met veel tegenzin liep hij naar binnen. Lavi lette niet echt op de aanwezigheid van andere klanten. Met hem er bijgerekend waren er... twee klanten. Maar daar moest hij niet op letten, hij zocht naar een werknemer maar die was nergens te bespeuren.

Xerxes opende zijn mond een beetje en testte de echtheid van het materiaal met zijn tanden. Hmm. Hij liep wat rond en zijn oog viel op een oud horloge. Hij tilde het aan de ketting op en liet het draaien... deze kon hij wel gebruiken. Xerxes liep naar het houten bureau waar je kon afrekenen en drukte op dat belding, zonder veel succes. Niemand kwam. Xerxes keek rond. Wat een service, dacht hij.

Lavi verdiepte zich naar de achterkant van de winkel om daar dan zijn toverstaf onopgemerkt er uit te halen. De wit harige jongen was hier nog altijd en Lavi wilde niet te opvallend gaan staan toveren voor zijn neus. "Atrium." Met een zachte tik tegen het licht bruine papier verdubbelde hij de enveloppen zodat hij één kon achterlaten op de toonbank.

Niemand dus, hmm? Oké dan. Xerxes liet een soort nauwe schroevendraaier uit zijn mouw glijden en boog voorover naar de kassa. Hij maakte het deel waar het geld bewaard in werd geluidloos open en pakte de briefjes van twintig eruit. Hij grijnsde en met de kassa nog open en horloge in zijn andere hand liep hij richting de deur.

Droogjes greep Lavi de jongen bij zijn kraag vast en snokte hem terug de winkel naar binnen. 'wat dacht je te doen?' Met een te vriendelijke glimlach keek hij Xerxes doordringend aan. Zijn glimlach klopte niet met de duistere uitstraling dat hij gaf. Wie dacht deze gast dat hij wel niet was om het welverdiende geld van een ander te stelen? En dat voor de ogen van een ander? Dacht hij nu werkelijk dat Lavi niks zou hebben gedaan om hem tegen te houden?

Xerxes fronste. "Beter houd je je bij je eigen zaken, makker." Hij schudde zich los van de vreemdeling zijn greep. Hij keek opzij. De andere klant had het nog niet opgemerkt. Hij draaide zijn hoofd terug naar de roodharige jongen en liet een halflachje zien. "Ze laten het trouwens veels te onbeschermd achter voor iets wat ze zouden missen. Dit is business, stay out of it."

Lavi beet zo hard mogelijk op zijn tanden om niet tegen hem uit te vliegen. Ok, Xerxes had gelijk, het waren zijn zaken niet wat een ander deed en misschien moest hij gewoon maar de andere kant op kijken maar als hij dat zou doen zou hij het zich zelf niet gemakkelijk kunnen vergeven. Zijn woordenschat in het engels was ook net iets te klein om een stevige ruzie te houden. Een gevecht van man tot man was kinderachtig en iets wat een mens zoud doen. Wat hem dan uiteindelijk bracht bij magie, maar dat kon hij nu niet gebruiken wanneer Xerxes op zijn vingers stond te kijken. Ach, hij kende die geheugenspreuk ook nog, dus eigenlijk kon het niet veel kwaad. Zolang de school het niet zou merken of iemand van de regering was er geen probleem. Op het moment dat alle klokken luidkeels 2 uur sloegen trok hij zijn toverstok en sprak zijn spreuk uit. "Accio!" In amper een seconde had hij het gestolen geld weer in zijn handen en hield hij zijn toverstok klaar voor de geheugenspreuk.

"Oh nee, bud", siste Xerxes en trok zijn toverstok tevoorschijn, "expelliarmus!"

Lavi werd compleet verast. "Un mago...?" Zijn toverstok was te ver weg geketst om terug op te rapen zonder opnieuw geraakt te kunnen worden. Dus hij was verslagen in een paar tellen, ach, er zijn ergere dingen. Lavi glimlachte een oprecht vriendelijk glimlach en haalde zijn schouders op. "You got me." Maar dat wilde niet zeggen dat hij daarom het geld zou terug geven.

Xerxes hield zijn blik nog steeds strak op zijn tegenstander. Wat was dit, gaf hij zo makkelijk op? Was het niet gewoon een val? Dacht hij echt dat Xerxes hierin zou trappen? Hmpfh. Xerxes wendde zich af van de mede tovenaar en strekte zijn toverstok uit naar de klant die het inmiddels had opgemerkt. "Amnesia completa", zei hij en een flits trof het doelwit. Hij borg zijn toverstok op en draaide zich weer om naar zijn mede-tovenaar.

Wanneer Xerxes zijn blik op iets anders werpte greep hij zijn kans en raapte hij zijn toverstok weer op. Maar bij het horen van een spreuk stond zijn wereld voor een aantal seconden stil. Eerst dacht hij dat hij zelf het gemunte slachtoffer zou zijn. Maar zodra hij zich omdraaide kon hij enkel geschrokken naar de klant toe kijken die bewusteloos neer viel op de grond. Waarom had hij die man zijn volledige geheugen gewist. Had hij wel enig besef wat hij nu net had gedaan. Kwaad wende hij zich tot Xerxes. "Waar was dat goed voor!" Het was niet de eerste keer dat hij had deze spreuk had aanschouwd. Eén van zijn vrienden was ooit als een test object gebruikt en pleegde na enkele weken zelfmoord vanwege de gevolgen. Dit mens had waarschijnlijk familie en vrienden. Zodra hij wakker zou worden zou hij niks meer kunnen herinneren van dat alles.

Xerxes grijnsde breed. "Een simpele amnesia zoveel minder amusant, vind jij van niet dan?" Hij lachte en deed wat stappen naar de jongen. "En berg je toverstok op als je zoveel geeft om het geheugen van anderen. Mochten meerdere ons zien, dan weet je wat de gevolgen daarvan moeten zijn." Xerxes had graag nog het geld van hem terug gepakt, alleen hij wist niet waar die gast het bewaarde. In zijn broekzak?

Lavi moest glimlachen op een niet-blije manier toen Xerxes vertelde dat hij van een ander zijn pijn genoot. Dat was tenminste hoe Lavi het begreep. Xerxes had waarschijnlijk zelf amper wat meegemaakt dat hem daarom dus liet denken dat dit ok was om te doen. In een groot gevecht is zo'n spreuk nog te begrijpen, maar tegen een mens dat zich amper kan verdedigen was het gewoon laf en dwaas. Dreigend richtte hij zijn toverstok naar zijn Xerxes zijn gezicht maar behield de glimlach op zijn lippen. "I don't care, de volgende keer dat je ik je zie en je weer zo een spreuk uitspreekt breek ik ieder bot in je lichaam." De volgende keer zou hij zich niet zo gemakkelijk laten ontwapenen.

Xerxes lachte en kwam nog iets dichterbij. "Het zou me een genoegen zijn", fluisterde hij en terwijl hij met gesloten ogen met zijn tong over de jongen zijn wang streek en zich daarna meteen omkeerde om weg te lopen, de straat op, waar hij het gestolen horloge uit zijn mouw haalde en hem met twee vingers heen en weer liet slingeren met een grijns op zijn gezicht.

Koude rillingen gierde door Lavi heen en die werden alleen maar erger door Xerxes zijn aanraking. Hij leek het nog niet goed door te hebben tot wanneer Xerxes uit het zicht was verdwenen maar onmiddellijk daarna wreef hij zo hard mogelijk over zijn gelikte wang met veel jammerend gekreun. Was die gast gestoord in zijn hoofd! Wat voor een reactie was dat! En vooral: waarom had hij zijn wang gelikt! Was hij opgevoed door honden? Misschien was hij een weerwolf. Dat zou een logische verklaring kunnen zijn. Hij wreef nog eens hard over zijn wang. Maar het ongemakkelijke gevoel bleef rond borrelen in zijn lichaam.

Jordan kwam de winkel binnen en zag een jongen geschokt voor zich uit kijken en een andere man op de grond liggen. "Wat... wat is er gebeurd?" zei Jordan in een naïef stemmetje.

De rustige klanken van het binnenkomende meisje stelde Lavi niet geheel gerust, maar wel een heel stuk. "Oh", hij schrok op en keek van het meisje naar de man, waar hij meteen naartoe snelde. "Hij... hij weet niet meer wie hij is. Er was niemand iemand en die, eh..." Ja, wat moest hij zeggen? Dat die gozer magie gebruikte om een man zijn geheugen totaal te wissen? Nee, dat verraadde het geheim wat sowieso ten allerbelangrijkste verborgen moest blijven.

Jordan overweegde de kans dat er een spreuk als amnesia completa aan de orde was, maar zei niets. "Oh..." zei ze met een zuchtende stem, "moeten we de ambulance bellen?"

Lavi wist dat de ambulance niks zou helpen. "Doe maar", zei hij. Hij stond op van de man en liep naar het meisje toe en wees haar de oude telefoon achter de houten balie.

Jordan maakte een snikgeluidje - niet dat ze moest huilen - en liep naar de telefoon, het alarmnummer intoetsend. "Uh, hallo... kunnen jullie een ambulance sturen?" Ze vertelde het adres, wat ze net had gezien en hing toen op. "Ze komen eraan", zei ze zacht terwijl ze naar de grond keek.

Lavi glimlachte. Dit meisje was bijzonder aardig. "Oké, maar ik moet nu gaan... eh..." Hij kon moeilijk niks vertellen over wat er echt was gebeurd als hij bleef.

"Wacht", Jordan pakte rustig haar toverstok en bracht hem naar boven. Ze wees er naar met een vragende blik. "Jij ook?"