De fontein

Xerxes benutte de kans waarin Lavi stilstond en luisterde door het ooglapje van hem te verwijderen.

Geschrokken drukte hij zijn hand tegen zijn oogkas. De spreuk die op het simpel stuk stof was gesproken verloor zijn macht. Lavi voelde hoe zijn oog leek te verschroeien en voelde hoe bloed van onder zijn hand naar beneden druppelde. Drup voor drup gleden ze over zijn pols en arm tot aan het punt van zijn elleboog waar ze door de zwaartekracht naar beneden werden getrokken. 'Geef terug...' Met zijn vrije hand greep hij naar Xerxes zijn hals, maar deze keer was het verschil dat hij zich niet liet tegen houden door zijn geweten. Hij kneep redelijk hard en zou harder knijpen als Xerxes niet opschoot. 'Wij hebben niks gemeen.' Zijn blik was killer en genadelozer dan daarnet. Een groot verschil dus.

Xerxes was verrast door wat er volgde na zijn actie en gooide het zwarte ooglapje al in de lucht, hopend nu losgelaten te worden.

Venijnig drukte Lavi zijn nagels harder in Xerxes zijn hals voordat hij los liet en zijn ooglapje opraapte van de grond. Die withaar moest leren dat hij zich met sommige zaken niet moest moeien. 'misschien zou ik beter toch je botten breken.' Hij raapte zijn toverstok wanneer hij sprak en keek hem recht in de ogen aan zonder enige emotie. De vriendelijke, altijd lachende lavi die moeite had om mensen aan te vallen had plaats gemaakt voor iemand genadelozer. De pijn was verdraagbaar op lichamelijk vlak maar emotioneel maakte het hem razend. Herinneringen van een ver verleden teisterden hem in zijn gedachten waardoor de drang om Xerxes zijn kop af te blazen groter werd. 'Paralitis!'

Xerxes was nog steeds verrast door de persoonlijkheidverandering van Lavi, maar dook meteen omlaag om zijn stok te pakken. "Protego!" riep Xerxes en de rode lichtsflits vanuit Lavi's stok werd geabsorbeerd, niet teruggekaatst. "Djiez, chill, dramaqueen. Het is maar wat bloed, wat al opgedroogd zou moeten zijn, eigenlijk." Xerxes bleef nog wel op veilige afstand.

Een mondhoek schoot omhoog waardoor zijn glimlach iets vals bezat. 'Ok, ik reageerde misschien wel wat overdreven... Ha, toch niet. Jij weet enkel je grenzen niet, trouwens. ik houd me toch graag aan mijn beloftes. Ossa frangens!' Hij sprak een spreuk uit die eigenlijk redelijk onbekend was. Als kind had hij gelezen in een oud boek en iedere spreuk die hij tegenkwam wilde hij altijd uit te testen op de lab ratten. Het kleine ding dat toen zijn slachtoffer was geweest had geen schijn van kans gehad om te ontsnappen, als Lavi het dood had gewild. Hij kon zich het jammerend gepiep nog goed herinneren toen 10 van zijn kleine breekbare botjes braken.

Xerxes fronste en weer naar een "Protego!" absorbeerde zijn stok de kracht. Roekeloos zoals Lavi zich nu gedroeg, voerde Xerxes ook zijn volgende handeling uit. Hij dook op Lavi waardoor ze een soort van rollend op de grond kwamen en beiden toverstokken vielen. Hij hield zijn handpalmen om Lavi's schouders terwijl ze rolden, om zichzelf te beschermen en hem geen schade toe te richten. "Het is niet mijn schuld dat jouw fucking oog niet is geheeld, bastard. Hoe kan dat eigenlijk?!"

Lavi probeerde los te wriemelen maar Xerxes had zijn greep zat nogal stevig vast. Waarom had hij nu dat idiote lapje stof van zijn oog af getrokken. Welk nut had het voor hem? Het voelde zo verschrikkelijk pijnlijk aan. Alsof iemand met een mes steeds over zijn oog heen zat te schrapen. Het was de zelfde pijn die de anderen ook hadden gehad maar hij kon zich onmogelijk voorstellen dat het bij hun over meer dan de helft van het lichaam verspreid was geweest. Tranen sprongen tegen zijn wil in zijn ogen. Hun lachende en huilende gezichten kropen weer omhoog uit zijn herinneringen. 'Het is niet jouw probleem...' Dat was het enigste wat hij wilde zeggen. Xerxes hoefde zich niet te mengen in het verleden dat Lavi had gehad. Niemand had daar toestemming. Lavi wilde zijn verleden zo rap mogelijk achter zich laten en vergeten.Een nieuw leven beginnen was wat hij naar verlangde en op mms kon hij misschien een mannier vinden om daarin te slagen. Maar hij wist dat het nooit zou lukken met dit oog. Want iedere keer als hij in de spiegel keek werd hij er aan herinnerd wat hij was en waar hij vandaan kwam.

"Je wou m'n botten opeens weer wel breken alleen omdat ik een oog-accessoire van je optilde, nee dan is het mijn probleem niet." Xerxes voelde dat Lavi probeerde los te komen en hield daarom zijn grip op hem alleen maar strakker. Hij zag ook dat hij begon te tranen alleen dat kon hem niks schelen. "Wat is eigenlijk je probleem? Het is niet alsof één oog minder je meteen nutteloos bent! Raap jezelf bij elkaar, Black!" schreeuwde hij hem toe, nog altijd rollend.

Met een vage glimlach op zijn lippen hield hij op met tegen stribbelen. Veel nut had het toch niet en hij stelde zich er enkel nog meer bij aan. Hij zweeg en liet zijn haar zoveel mogelijk voor zijn gezicht hangen. Het was niet de pijn dat hem zo dwars zat of dat iemand het had gezien. Lavi wist amper zelf waarom hij zo het lint was gegaan. 'Yeah, sorry... Ik liet me mee slepen...'

Xerxes stopte het rollen met de hak van z'n laars en hing eerst nog enkele seconden boven Lavi, maar stond toen op. Xerxes' gezichtsexpressie was compleet veranderd, hij keek nu vol minachting naar Lavi, in de plaats van geamuseerd. Uit zijn mouw haalde hij een zakdoek en gooide het naar zijn roodharige tegenstander. "Hier", riep hij en draaide zich om en liep naar zijn stok toe.

Lavi bond de tissue om zijn oog. Het zag er een beetje vreemd uit, maar het stopte het bloeden voor het grootste deel. "Damn, waar is die bal gebleven..." zuchtte hij.

Xerxes pakte zijn toverstok en stond nog steeds met zijn rug naar Lavi toe. "Accio", mompelde Xerxes bijna zo zacht dat hij het zelf geeneens horen kon, en de bal van Lavi schoot door de lucht en landde precies op de wijsvinger van zijn vrije hand. Xerxes draaide zich om en gooide nonchalant te bal naar Lavi, maar veranderde niets aan zijn gezichtsuitdrukking.

Lavi wreef met een half beschaamde glimlach door zijn haar. 'Ne, Xerxes, waar haalde je dat idee vandaan dat we iets gemeen hadden?' Zijn karakter leek weer helemaal omgeslagen te zijn zoals eerder.

Xerxes liep naar Lavi toe, stap voor stap en zonder een woord te zeggen, totdat hij precies voor hem stond, waar hij zijn lok optilde en schaamteloos zijn walgelijke litteken liet zien op de plek waar zijn eigen tweede oog zou zijn. "Wanna touch it?" zei hij, nu met een neutrale in plaats van nijdige toon.

Lavi keek op maar begon niet te schreeuwen of enige vorm van walging te tonen. 'Maybe..' Hij glimlachte speels. 'Wel, dat verklaard al een hoop.' Er was geen greintje van nieuwsgierigheid hoe het kwam dat Xerxes zijn oog was kwijt geraakt, hij had zelfs geen behoefte om er theorieën over uit te werken.

Xerxes liet zijn haar weer hangen en maakte nu een O met zijn wijsvinger en duim en liet zijn vingers los van elkaar gaan tegen Lavi's voorhoofd. "Nee, het verklaart niet een hoop. Het heeft evenveel aan wie ik ben qua innerlijk verandert als jouw verminking bij jou", zei hij. "Het schijnt dat wij cyclopen gewoon een trend zijn, hmm?" Bij de laatste zin glimlachte Xerxes uiteindelijk weer.

Humeurig wreef hij over zijn voorhoofd. 'Nee, dummy. niet qua innerlijk inderdaad, maar waarom je bepaalde dingen zei. Natuurlijk verandert het je persoonlijkheid niet. Waar haal je het idee vandaan?'' Hij moest een lach inhouden toen hij hun vergeleek met cyclopen. Daar had hij wel een punt.

Xerxes opende zijn mond om te beginnen over Lavi's gedrag nadat het bekend was dat hij een oog miste, maar nam het op als een retorische vraag dus sloot hem weer. Lavi had tenminste Xerxes gegrepen en dat was goed genoeg. Zijn glimlach werd speelser. "Trouwens, nu jij een poging hebt gedaan om mijn beenderen te breken, geeft mij dat dan toestemming voor een poging tot..." hij vervolgde zijn zin met fysieke bewegingen door voorover te buigen en met zijn wijsvinger weer aan een van Lavi's lokken te draaien.

Lavi greep Xerxes zijn pols vast voor hij zijn beweging kon afmaken. 'Tot wat?' Hij liet Xerxes niet gemakkelijk zijn gang. Dat had hij al meerdere malen gedacht het laatste uur. Lavi wilde eerst weten wat er allemaal in dat hoofd van hem omging.

Xerxes grijnste weer vollop met zijn foute gedachtens. "Tot dit", Xerxes kwam naar voren een beet zachtjes op Lavi's lip. Hij deed z'n best om niet gelijk in lachen uit te barsten. "En dit", zei hij nog even onaangenaam als net terwijl hij met z'n vrije hand langs de linkerkant van Lavi's gezicht streelde.

Met twee handen op Xerxes zijn volledige gezicht duwde hij hem zo ver mogelijk bij hem vandaan. 'Je bent ziek!' Gechoqueerd keek hij Xerxes aan. 'Ernstig ziek in je hoofd!'

Xerxes vond Lavi's reactie nog beter dan verwachts en hield het niet meer. "Later, preutse latino!" riep hij door al het gegniffel en gelach heen, terwijl hij zijn rug keerde en verdween. Het gevecht wat hij eerder nog had met deze gast was het waard geweest.

Woedde borrelde op en bereikte zijn kookpunt toen Lavi schreeuwend recht sprong en Xerxes in het Engels en Italiaans begon uit te schelden. Gefrustreerd na geen reactie meer te horen wreef hij hard over zijn gezicht tot wanneer het helemaal rood stond. Hij probeerde het gevoel van Xerxes zijn aanraking weg te krijgen maar zonder veel succes. 'Squilibrato pervertito..." mompelde hij en met zijn bal liep hij kwaad weg.

Nieuw

Mackenzie liep door de bossen richting de fontein en ze zuchtte opgelucht toen ze het water hoorde stromen. Heerlijk, rust. Ze plaatste zich op de witte rand en keek naar haar laarsjes. Zou ze ze uit doen en met haar voeten in de fontein zitten? Ze lachte nerveus. Dat was niet de bedoeling.