De loungeruimte

Dit is een soort mengeling van een aura, en een jeugdhuis. De loungeruimte is er om de leerlingen ontspanning te bieden na een hard dagje studeren of werken. In het midden van de kamer vind je er vier sofa's. Er staat ook een jukebox, er is een heel klein tv'tje, maar helaas heb je niet veel aan dat tv'tje aangezien het momenteel kapot is. Er is ook een minikoelkastje, maar er zit géén alcohol in.

Zuchtend ging Eureka languit op één van de vier sofa's liggen. Gelukkig was het hier nu niet te druk. Er was zelfs helemaal niemand! Heerlijk. Ze zette met haar voet de jukebox aan, en een van de nummers van Bach af.

Kwaad smeet hij de bal in één van de zetels en trok met een hevige snok de deur van de mini koelkast open. Xerxes, die gast zou hij werkelijk ooit op een dag zijn kop af hakken. Wat voor een gestoorde gek beet nu ook in iemands lip. Dat hij dat een meisje zou doen was nog ergens te begrijpen. Met een kort krachtige klikje maakte hij zijn cola blik open en nam een grote slok. Maar bij iemand van het zelfde geslacht. Een vaag idee kwam in hem op. Leek hij misschien op een meisje? Droogjes voelde hij aan zijn borstkas. Het was niet dat hij tieten had of iets dergelijks. Een roodharig iets sprong in zijn oogveld. Een meisje. Misschien zou hij haar vragen of hij er vrouwelijk uit zag of niet. Maar zou dat niet vreemd overkomen. Nadenkend keek hij opzij.

Eureka keek geïrriteerd naar boven. Weer zo'n gozer die haar aankeek, jeez dit werd irritant. "Wat?" zei ze, met de wil om het er vijandig uit te laten komen, wat ook wel terug te vinden was, maar het klonk schattiger dan serieus boos.

Lavi's ogen werden even groter. Oké, ze was wat chagrijnig. Of was ze gewoon hard-to-get aan het spelen. Lavi trok een grimas. "Oh, niks in het bijzonder." Hij stond op en liep naar haar sofa. "Maar zie ik eruit als een meisje?" Zijn gezicht stond op serieus, maar ook gewoon vragend tegelijkertijd.

Eureka's wangen lichten op. Waar duidde hij precies op? "Wat?!" gilde ze zowat naar de jongen.

Lavi knipperde. "Oh, sorry, Lavi Black." Lavi boog voorover met een glimlach en stak zijn hand uit.

"Ehhhhhhhh", Eureka legde haar wijsvinger op zijn voorhoofd en drukte hem naar achter. "The fuck?" zei ze.

"Hoe je heet", legde Lavi uit, nog altijd lachend, nadat hij het eigenlijk na een keer verbaasd knipperen gewoon negeerde dat ze hem wegduwde.

Eureka zuchtte en zei dan maar uiteindelijk, "Eureka Sylvestre-Prdakis", in een redelijk normale toon.

Lavi lachte. "Een mondvol, ghehe. Kom je uit, ehm... Polen?" gokte hij.

Eureka fronste. Deze gozer pisste haar nogal off. Polen? POLEN? Wou hij zeggen dat ze leek op een POOL? "Nee", zei ze terwijl ze haar best deed om zich in te houden met haar woede. "Ik kom uit Rusland."

Lavi merkte haar woede op en keek een beetje bezorgd naar het meisje. Maar hij begon dan toch maar te lachen. "Well well, je bent leuk als je boos bent, Eureka."

Juliet liep lachend de loungeruimte binnen en zag al meteen Lavi bij een of ander meisje staan. "Hey hey ho", riep ze nog steeds giechelend en sloeg hem op z'n rug.

Lavi voelde een klap op zijn jas. Autsj... Hij keek om. Juliet. Hij glimlachte al meteen. "Hey, ik zat me al af te vragen waar je was", zei hij haar en was Eureka al totaal vergeten.

Eureka fronste. "Kunnen jullie ergens anders lawaai produceren?" vroeg ze met een sterk accent. Hooligans.

Lavi draaide alleen zijn hoofd om en zijn glimlach verdween. Oh ja, zij.

Juliet stopte even met lachen en haar ogen werden groter. "Hey hey hey, kora! Wie hebben we daar? Je vriendinnetje, Lavi?" vroeg ze speels en duwde hem even opzij. "Hmm. Ze is chagrijniger dan je vorige, haha", Juliet begon weer volop met lachen.

Eureka's wangen kregen een rode kleur van schaamte. Wat dacht dit kind?! "Iew!" riep Eureka uit. "Alsof ik met voetvolk als Black zou daten! Ik ben zwaar beledigd!" Eureka stond op. "Bied je excuses aan."

Juliet keek vragend naar Lavi.

Lavi haalde zijn schouders op met een ongemakkelijk lachje. Tja, hoe verklaarde hij dit?

"Nou?" vroeg Eureka en keek neer op het meisje voor zich, met haar handen in haar zij. "Ik wacht."

Juliet bleef stil, voor zo'n, ach, tien seconden? Toen draaide ze zich om zonder iets te hebben gezegd. "Later, Lavi!" riep ze nog.

Eureka werd nog roder en trok aan de arm van het meisje. "Ik zei", riep ze, "bied je excuses aan!"

Lavi voelde dat het niet goed ging aflopen. "Eh, jongens..." zei hij, wetend dat zijn stem niks zou inbrengen in het gevecht.