De loungeruimte

Drew glimlachte weer, al wou hij over zijn nek gaan van haar vreselijke kleffe gedoe. Hij boog weer naar haar toe en hij legde zijn handen nu teder op haar schouders, haar bovenarmen, hij kuste haar lippen nogmaals. Mackenzie. Mackenzie. Mackenzie. Hij werd er gek van, Mackenzie en d'r blonde haren. Ze was in zoveel opzichten mooier dan Eureka in Drew's ogen. Mackenzie deed nooit creme in haar haar, zoals Eureka deed. Mackenzie gaf mensen altijd een tweede kans, zonder naïef te zijn, iets wat Eureka precies andersom deed. Mackenzie trok zich niet aan wat mensen van haar vonden, wat mensen haar deed lieten mogen. Eureka deed het op een manier die hatelijk en walgend was. Drew had zin om nu zelf te gaan tranen. Hij was net als Eureka. Ze verdienden elkaar. Als hij zich nu vastklampte aan Eureka dan had hij drie vliegen in één klap gehad: Eureka blijgemaakt en door de tijd die hij zou doorbrengen met haar zou ze minder tijd met anderen omgaan, waarmee ze hen alleen ergerde, maar bovenal, Mackenzie was gelukkig op deze manier. Het was echt het beste zo. Maar waarom deed Drew's hart dan zo'n ongelofelijk pijn?

Eureka liet nog een paar geluiden van genot ontsnappen tussen de keren dat ze Drew terugkuste. Ze was zo gelukkig. Zo ongelofelijk, ongelofelijk gelukkig.

Hibari kwam de lounge binnen en zag toen al gelijk de twee horizontaal gaan en stopte. Hij vernauwde zijn ogen. "Dit is ongepast gedrag", hij keek vooral naar Drew.

Drew rukte zich ietwat op z'n gemak los van Eureka en keek op.

Eureka draaide gelijk haar hoofd naar de deur en schrok. "Hibari!" zei ze, half-opgewekt en half-geschokt. Ze keek van hem naar Drew. Ze glimlachte en liet zich vanonder hem wegrollen.

"Wat is er hier aan de hand?" vroeg Hibari, zo dat de vraagteken meer een punt leek. Een ijzige sfeer trok hij met zich mee de kamer in en hij keek weer van Eureka naar Drew. Eureka was de enige die de nieuwe sfeer nog niet had opgemerkt.

Drew vernauwde zijn ogen en stond op, liep naar Hibari en zei alleen, "We hebben het bijgelegd."

Hibari keek Drew argwanend aan. "Ja zoiets dacht ik al." Dat was obviously niet wat er aan de hand was, dat wist Hibari ook wel. Hij keek net naar Eureka. "Eureka, ik heb je heel even nodig." Hij was pissed off. Pissed. Off. Drew moest eens weten wanneer hij moest stoppen met het screwen around.

Eureka glimlachte nerveus, nu ze de sfeer doorhad. "Oh wacht, ik pak m'n jas heel even", zei ze en ze keerde terug naar de divan.

Hibari zei gelijk nadat ze uit gehoorrange was, "Wat ben je van plan met Eureka? Doe haar niet weer pijn, Drew, ik zeg het nu alvast, ik scheur je ledematen van je lijf af. Ik meen het."

Drew wou hem het liefst in z'n gezicht uitlachen, maar het ging iets anders. Zijn mondhoeken draaiden om - hij was een natural. "Ik weet dat ik een fout heb gemaakt, maat. Ze geeft me een tweede kans." Hij produceerde iets wat leek op een kom op-glimlachje.

Hibari wou eerst uitvallen, maar hij geloofde Drew. Hoeveel hij het ook wou ontkennen, hij geloofde hem. Hij beet op z'n lip. "Oké. Laatste kans, Hawthorne."

Drew liet z'n schouders hangen en herhaalde, "Laatste kans."

Eureka had haar korte trenchcoat met bontkraagje en ze liep weer terug. "Oké, ik ben klaar." Ze keek dromerig naar Drew, boog voorover en gaf hem een kus, vol op zijn lippen, en draaide zich meteen om en liep de gang op.

Hibari was er niet heel blij mee alleen hij zei alleen nog tegen Drew, "Ik zie je later in de trainingsruimte, oké?"

Drew fakete een lachje. "Tuurlijk, man." Hij was aan de ene kant blij dat het goed tussen hem en Hibari was alleen hij was er ook weer melancholisch over. Hibari, Eureka - duizenden, niemand wogen niet op tegen Mackenzie's aanwezigheid.

Hibari liep weg, achter Eureka aan die gelukkiger dan ooit leek.

Drew leunde tegen de deuropening aan. Wat had hij hier nog te zoeken? Niks. Hij was hier alleen gekomen om Eureka weer terug te krijgen en dat was gelukt. Drew fronste. Hij was het niet gewend dat dingen ging zoals hij wou. Hij deed een stap naar buiten maar twijfelde toch weer, maar liep toch de gang op.

"Au!" zei May met haar hoge stem wanneer ze tegen iemand aanbotste die in de deuropening stond. Ze keek op met één oog open terwijl ze naar haar hoofd greep. "Kijk toch ui- oh." Ze hield haar hand weg. "Drew." Ze fronste.

Dit was nog een reden waarom hij hieraan begon, dacht Drew nog voordat zijn hart begon te bonzen als een gek en zijn zweetklieren duidelijk overuren maakten. "Ik... ik moet gaan", zei hij en hij liep nu de gang op.

May hield hem tegen bij zijn pols. "Drew, het is eigenlijk wel geluk dat ik je zie. Ik heb hulp nodig bij m'n pianostuk." Ze probeerde niet eens verleidelijk of lief te klinken. Ze wist immers wat Drew was.

Drew dacht dat zolang hij z'n ogen dicht zou houden, het niet zo zou zijn. Maar het lag niet aan het zicht van May. Totaal niet. Hij was duizelig, misselijk maar vooral instemmend. Hij slikte en knikte met een kleine 'uh'.

May grijnsde. "Wat klopt hier niet?" vroeg ze matter of fact en liet hem het stuk zien. "Telkens als ik het speel gaat het niet zoals in m'n hoofd."

Zat ik maar in je hoofd, dacht Drew. Nee, nee, nee, foute gedachte. Zijn handen zweette en hij nam het papierwerk aan. Gelijk zag hij het. "Je kunt daar geen dubbeloctaaf als interval zetten", zei Drew, verbazingwekkend helder. "Dat kan niet. Lukt niet. Volgens mij hoort de quindecime..." Hij zocht met zijn vinger het juiste plekje op. "Hier." Hij keek op. Foute keuze.

"Oh!" riep May blij. "Dankje, je bent een schat." Je keek verder niet eens meer naar hem en liep gelijk de gang op naar de muziekruimte.