Kamer 1072 van Jordan en Nathan

Jordan kon nu niet anders dan haar mond erom heen slaan, wat ze deed. Ze kon ook niet ontkennen dat ze het niet wou.

Charlie genoot, drukte haar dichterbij. Hij beet zijn lip. "Vaker gedaan, of niet soms?" vroeg hij.

Jordan deinsde naar achter en schudde haar hoofd.

Charlie grijnsde en hij leunde weer op haar zodat ze lag. Het metaal van zijn ketting raakte haar hals en hij tilde met één hand haar kin iets op. "Ik zei nog geen stop." Met zijn andere hand hield hij haar benen zoals ze lagen.

Jordan realiseerde zich plotseling iets. "W... wacht!" piepte ze. "J... je draagt geen..." Ze keek naar beneden.

"Look who cares", zei Charlie vals en hij bracht zichzelf in haar. Hij bewoog zijn handen nu naar haar bovenarmen zodat ze niet wegkon, als ze dat al zou willen. Hij grijnsde terwijl hij op en neer beweegde en het bed langzaam en haast geluidloos tegen de muur bonkte.

Jordan's pupillen werden kleiner maar haar ogen spreidden zich. "S... stop!" begon ze te piepen.

Charlie stak zijn tong in haar mond. Dat kreeg haar wel stil.

Jordan's gezicht vertrok en ze probeerde tegen te stribbelen, maar alle kracht viel weg. Ze voelde zich zo zwak. Als ze nou maar overgaf was het... zo voorbij, dacht ze. Ze sloot haar ogen.

Charlie maakte met zijn nagels indrukken in haar bovenarmen. "Ik heb een hekel aan mensen zoals jij", zei Charlie met zijn eeuwig durende grijns. "Jullie zijn zo makkelijk. Veels te makkelijk. Jullie verdienen het niet om te leven. Jullie zijn zwak." Hij zette nu zijn nagels diep in haar armen terwijl het bed nog steeds tegen de muur bonkte, maar nu hoorbaar.

Jordan voelde haar hart bonzen en haar hele lichaam brandde van de pijn. Ze wou weg, ze wou weg, waarom hield hij niet op? Toen hoorde ze wat hij zei. Hij had gelijk. Absoluut gelijk. Ze was zwak, ze wist het zelf ook. Waarom leefde ze nog? Waarom stribbelde ze nog tegen vanbinnen? Ze had geen nut. Dit was alles wat ze kon doen.

Charlie's grijns werd breder, zijn ogen lachten mee. Hij zette zijn nagels nu zo diep in haar dat er bloed begon te stromen. Bingo. Hij raakte enthousiaster en hij veranderde van plan. Hij maakte de wonden bij haar bovenarmen groter terwijl hij nu hevig op en neer bewoog. Nog even... hij legde zijn vingers op haar bloed. Het kleurde goud door wat hij erin liet stromen bij het aanraken ervan. Hoe gouder het werd, hoe groter zijn grijns. Hij bereikte pollutie en hij stopte met bonken. Hij hijgde glimlachend in haar gezicht. Het was binnengebracht. Hij bracht zijn handen naar haar hals, ging naar boven, naar haar nek. Hij plaatste daar zijn nagels in. "Weet je wat? Ik hoop dat je niet sterft." Hij begon te fluisteren. "Ik hoop dat wat je net binnenkreeg je misselijk maakt, dat je eeuwig pijn ondergaat..." Hij beet zijn lip en hij duwde haar dieper het matras in. "Maar hey, zo slecht ben je niet in bed. Je zou het misschien wel fulltime moeten doen." Hij beet nu in haar lip en daarna kwam hij van haar af, kleedde zich aan, alsof er niks aan de hand was, terwijl hij genoot van de melancholie die ze nu moest doorstaan.

Jordan's ogen waren open, maar het had geen duidelijke blik. Ze voelde zich raar vanbinnen. De pijn bleef, ze kon haast niet opstaan, alsof ze verlamd was. Ze keek naar beneden, naar haar tenen. "Wat... heb je gedaan?" fluisterde ze machteloos terwijl ze begon te huilen zonder geluid.

"Je bent hier niet zo goed in, of wel soms?" zei Charlie toen hij enkel nog zijn blouse hoefde dicht te knopen. "Het was vloeibare topaas, sweety. Het gif van faeries. Je weet toch wel wat dat zijn?" Hij trok één wenkbrauw op en hij boog voorover naar haar onbeklede lichaam, zette zijn vinger op haar onderlip. "Anders vraag je het je vriendje." Hij gleed voor de laatste keer zijn tong in haar mond, puur voor de ellende die zij eraan beleef en sloeg de dekens over haar haar. Over een paar minuten kon ze weer bewegen en het was niet zo fijn als iemand haar daarvoor vond. Hij liep weg.

Jordan voelde opeens dat ze geen lucht kreeg, maar haar gevoel kwam terug. Ze trok het deken op. Ze beet op haar lip en tranen vielen geluidloos over haar gezicht. Haar buik voelde zwaar, maar leeg. Haar benen waren nog gevoelloos. Haar heupen voelden verbrijzeld. Haar hoofd voelde licht en haar wangen voelden rood. Ze had het koud en heet tegelijkertijd.

Spoiler:

Zo'n half uur later liep Averly naar haar kamer omdat ze dacht dat het netjes was als ze langskwam bij haar vriendin om te kijken of ze oké was voor het herfstbal, aangezien binnen een uur het zou beginnen. De deur was dicht en ze klopte op de deur. "Jordan? Jordan, ben je..." Ze stopte. "Jordan, ben je binnen?" vroeg ze toch maar. Ze was immers de achternaam niet en eertitels klonk zo afstandelijk.

Jordan's stem kwam plots terug. "Niet binnenkomen!" zei ze schoor. Schoor? "Ik voel me niet lekker... ik... ik..." Ze kuchte en ze schrok - een stuk wat verdacht veel op een orgaan leek lag op het puntje van haar tong, klaar om uit haar te gaan. Ze kuchte nog meer. Ze probeerde het terug te slikken, maar opeens had ze een droge darm uitgekotst, zonder kots. Haar ogen werden groot. Wat gebeurde er?!