Kamer 1074 van Mack en Drew

Nathan was aan het lopen door de gangen en bleef staan bij Mackenzie's kamer, zoals er op het bordje van de deur stond. Hij opende de deur en zag het blonde meisje depressief op haar bed zitten. "Mack? Mack?" begon hij. "Is er iets gebeurd?" Hij keek rond, de kamer was verder leeg. Hij liep naar Mackenzie toe en begon haar zachtjes heen en weer te schudden. "Hey, Mack?"

Mackenzie hoorde de stem van Nathan en dacht aan de woorden van Oz. Dat hij een vervelende gast was. Net als Drew. Als ze zich aanstelde over wat Drew deed, had ze het mis over Drew, toch? Dat hij een klootzak was? Wat als ze zich ook vergiste in Nathan, dat híj hier de klootzak was, zoals Oz zei? Dat kon makkelijk.
Ze duwde Nathan weg, maar bleef stil.

Nathan was geschrokken van haar reactie. "Mack!? Wat is er aan de hand?!?" Hij klonk nu bozer. Waarom duwde Rockbell hem weg?!

"Ga weg alsjeblieft", antwoordde Mackenzie alleen maar en duwde haar gezicht naar haar knieën.

"Nee, praat tegen me, Mack, wat is er aan de hand?" riep hij tegen Mackenzie. "Heeft het te maken met die kamergenoot van je? Want ik kick z'n silly ass zo, hè!" Hij zette weer zijn armen om Mack heen en aaide over haar rug.

"Nee!" riep Mackenzie net iets te snel. "Het heeft... niks met Drew te maken. Drew is oké. Drew is... Drew is..." Ze begon weer te huilen.

"Hawthorne..." mompelde Nathan nog eens en herinneringen kwamen naar boven: hij was de jongen die meerdere meisjes had verleid, elk schoolfeest weer, en vernederde ze toen op een walgelijke wijze. Wat een misselijkmakende gozer was hij. "Wat heeft hij gedaan?!" Nathan schudde Mackenzie heen en weer. "Wat heeft hij je aan gedaan?!"

"Drew is oké, geloof me nou maar. Hij heeft niks gedaan, hij heeft... hij heeft..." Ze was vreselijk slecht in liegen, daarom besloot ze ook anders te gaan varen in deze zee. "Hij heeft me gekust."

Laten we eerlijk zijn. Nathan dacht eerst enkel Is dat het? maar realiseerde dat het ook al weer om Drew Hawthorne ging, de schaamteloze zak hield het niet bij een kus, en sowieso, Mackenzie was nog groen. "Ik trap z'n ballen eraf..." zei hij door zijn tanden heen.

"Nathan, houd op, ik zeg toch, het is oké. Houd je er nou maar gewoon buiten!" riep Mackenzie nu woedend.

Ze snapt het niet, dacht hij. "Mackenzie, die gast is niet oké. Alle jongens kennen hem. Hij is... qua reputatie... anders dan bij de meeste van jullie meiden", zei hij. Hawthorne manipuleerde zijn slachtoffers zo dat ze te vol van schaamte waren om mensen te vertellen over wat hij had gedaan. Maar zelf zei hij het tegen elke jongen om op te scheppen. Nathan vond zijn verhaaltjes altijd maar pathetic. Het waren walgelijke dingen die hij deed en hij had er lol aan.

"Nou en!" gilde ze tegen Nathan en kneep haar ogen dicht terwijl ze naar de deur rende. "Nou en, Nathan, nou en! Laat me met rust! Laat Drew met rust! Laat... ons met rust!" Er is geen ons tussen Drew en Mackenzie, nou ja, ik bedoel, Drew kuste haar alleen om haar stil te krijgen. That's all. Geen ons. Waarom voelde het dan zo natuurlijk om ons te zeggen? Ze rende weg en verdween.

Nathan was verbaasd achtergelaten, maar liet dan ook de kamer voor wat het was na een kreet van woede en verdween de gangen op.

New

Lucas trok Mackenzie mee naar binnen en sloot de deur achter hen dicht, maar niet op slot. Hij verzwakte zijn grip op de pols van Mackenzie.

Mackenzie keek eigenlijk met een blik vol angst naar Lucas. "...Wat doe je?" vroeg ze.

Lucas grijnsde en draaide zich om naar Mackenzie. "Daijyoubu", zei hij en boog voorover, bracht haar daardoor langzaam naar de grond.

Mackenzie boog mee. "Wat... wat doe je..." Ze raakte de grond en liet daardoor een 'oh', ontsnappen, maar voelde dat haar adem werd teruggekaatst van Lucas' gezicht die nu vlak boven die van haar hing.

Lucas legde eerste een vinger op haar mond, bleef grijnzen en liet haar bikerjack zakken terwijl hij zijn onderbenen naast haar heupen plaatste.

Mackenzie voelde adrenaline opspelen. Wat was dit? "Lucas...?" riep ze wanhopig uit voor een verklaring.

Lucas boog voorover, steeds dichter naar haar gezicht...

Dus wat zou het je boeien? Niks. Niks. Het boeide Drew niks wat die sloerie allemaal deed met Lucas. En wat Lucas deed was onbegrijpelijk, maar oké, dat kon hem ook niks schelen. Drew deed de deur open van zijn kamer en wat hij zag deed zijn ogen eerst vergroten en toen weer scherper doen kijken. En profil zag hij Mackenzie en Lucas horizontaal... wat ze ook aan het doen waren.

Mackenzie keek opzij, naar waar het licht van de gang vandaan kwam, wetend dat de deur was open gemaakt - haar ogen spreidde zich wijd. Eerst was ze bang dat het Nathan was geweest, maar het was erger. Het was Drew. "Duh-duh-Drew", zei ze, misschien iets te hoog.

Die stem deed 'm. Hij keek fronsend, tanden knarsend en toch met grote ogen naar de twee. Het leek of hij van plan was te schreeuwen, maar hij liep weg zonder de deur dicht te doen.

"Drew!" schreeuwde ze en ze duwde Lucas van zich af, wat verrassend goed lukte. Ze stond klunzig op en rende achter Drew aan, haar bikerjack die vanzelf weer op haar schouders viel.

Lucas kon het niet weerstaan om een lach te toveren op zijn gezicht. Hij stond op, streek zijn eigen jack goed en liep de tegenovergestelde richting in bij de gang. Just as planned, dacht hij.