Morning assembly #1

Het wordt gehouden in de ochtend assemblage zaal, zoals dat dan zo mooi heet. Er staan geen stoelen, iedereen zal moeten staan. De vloer is van wit, prachtig marmer en de muren zijn er praktisch niet, zo groot en in zoveel tallen zijn er ramen. Er zijn ook geen gordijnen. Het is een klassiek-moderne kamer met toch Griekse tinten. Er is een podium aan het eind, twee trappen gaat daar heen, en daar worden de namen dan opgelezen. Er zijn twee deuren die naar deze kamer leiden, beiden gaan ze naar een hal, elk een ander.

Hibari leunde tegen de muur. Hij was te vroeg en het kon hem ook niet zoveel schelen dat hij moest wachten. Voor zich uit starend bracht hij zijn tijd door. Het was redelijk rustig, alleen hij en wat eerstejaars die niet weten dat je normaal altijd te laat moet komen, erg naar zijn wens.

Anna liep naar binnen en was niet verrast Hibari te zien staan. Anna en hij hadden beiden een hekel aan morning assembly, het was altijd zo vreselijk belicht hier, maar vandaag viel het wel mee. "Yo", zei ze toen ze zich tegen een stukje muur naast Hibari aandrukte.

Hibari keek op en knikte even. Maar zijn blik viel al snel op een ander persoon, die net de zaal binnenliep.

Eureka liep met haar allerdaagse sierlijkheid naarbinnen, slechts een enkele graad zwakker dan normaal. Charmant bewoog ze zich voort door de massa, niet zeker waar ze heen moest, maar zonder te slikken ging ze in haar eentje, ietwat geïrriteerd voorin staan.

Charlie zat sinister tegen een raam aan te leunen en grijnsde naar de naïeve eerstejaars die luid aan het gillen waren bij het bespreken van hun mentoren. Tsk. Te makkelijk, dacht hij en hij zette zijn schouderbladen iets hoger.

Jordan liep hand in hand met Oz naar de zaal en telepathisch waren ze wel aan het praten, had Oz haar medegedeeld, maar ze zeiden in werkelijkheid niks. Ze grinnikte en toen botste ze tegen een blonde jongen die tegen het raam aan stond aan. "Oeps!" riep ze hoog. "Sorry!"

Oz stopte met lopen en keek om.

Charlie's grijns vertrok even, maar kwam weer terug. "Als het je echt spijt", begon hij verleidelijk, "waarom loop je dan niet even met me mee en dan zetten we dit recht, niet?" Hij zette een vinger onder haar kin, trok haar iets naar boven.

Jordan schrok, maar ze zat vast in deze positie, ze verdronk in zijn ogen en haar hele lichaam kon niet terugvechten. "Ik... ik..." fluisterde ze zacht.

Oz fronste en trok Jordan van hem af, duwde Charlie tegen de muur. "Waar denk je dat je mee bezig bent, maat?" zei hij dreigend, al kwam hij vijftien centimeter onder hem uit.

"Awh, de dwerg kan praten", zei Charlie lachend, "wat is hij? Je broertje?" Hij keek van het mannetje naar het meisje. "Oh no way. Is hij je vriendje?"

Jordan voelde een onaangename steek, alsof ze het eens met hem was. Alsof ze gewoon met hem mee wou lopen en Oz wou vergeten. Da's alles wat ze wou. "Oh", maakte ze als geluid, verder kwam ze niet.

Oz fronste. "Kom, Jordan", zei hij en trok Jordan mee terwijl hij de jongen bleef aankijken. Maar Jordan kwam niet mee. Hij trok harder.

Jordan schrok wakker en kwam achter Oz aan, de massa in. Alleen haar gedachten bleven bij de mysterieuze jongen.

Charlie wist hoe hij die 'Jordan', zoals het kleine mannetje hem noemde, moest inpakken. Hoe hij haar moest meenemen. Hij haalde zijn schouders op. Het was een makkelijk geval, maar hij had geen zin in moeilijk, realiseerde hij. Hij glimlachte.

Trey kwam met Nyckolas binnen. Hij en Nyck leken precies op elkaar, alleen Nyck was meer Victoriaans en Trey was meer in-to the future, realiseerde hij enkele momenten geleden al. Ze begrepen elkaar precies. Nyck was enkel iets wraakzuchtiger dan Trey. Dat was het enige verschil. Trey wees naar een plek in de massa die volledig rustig was, als teken dat ze daar heen konden lopen.

Nyckolas zuchtte zonder zijn ogen te sluiten en liep mee met Trey. Hij leunde op zijn wandelstok. "It's a pain dat dit elke maand moet, alsmaar weer", zei hij.

Trey knikte. "Ik snap wat je bedoeld", zegt hij, "en dan die hyperactieve eerstejaars." Hij snoof.

Nathaniel kwam de zaal binnen en zag zijn goede vriend Nyckolas zitten. Tot zijn ergenis ook nog Trey. Hij plaatste zich naast Nyck en begon, "Interessant, die nieuwe alliantie."

"You fu-" Nyckolas hield zich in toen hij Nathaniel had zien materialiseren naast zich. Hij zuchtte. "Niet alsof wij ooit een alliantie vormde."

"Grapjas", zei Nathaniel en keek naar Trey die aan de andere kant van Nyck zat. "Zeg, konijn, kun jij praten?"

Trey keek op, ongeïnteresseerd. "Hmm", zei hij alleen maar.

"Niet zo spraakzaam", Nathaniel schudde zijn hoofd, "too bad." Hij stak zijn toverstok in de lucht. "Nyckolas is ook niet zo'n gesprekspartner. Jullie passen wel bij elkaar." Hij keek nu naar Nyckolas. "Beter dan Nyckolas en een zeker iemand, that is."

"Bedoelt hij zichzelf daarmee?" vroeg Trey, een beetje belangstellend, aan Nyckolas.