Morning assembly #1

"Deed hij dat maar", zei Nyckolas geërgerd. "Luister, Nathan, ik heb hier geen tijd voor."

"Verkeerde woordkeuze, vriend", verbeterde Nathaniel hem. "Je hebt wel tijd. Je hebt geen zin." Nathaniel liet een glimlach verschijnen. "Net zoals je geen zin maar wel verplichting hebt tot en in een huwelijk met Kenwyn Adelle Baugh."

Speaking about the devil, Kenwyn kwam de zaal binnen en zag Nyckolas al zitten, en rustig liep ze hun kant op.

"Doe niet zo belachelijk", zei Nyckolas, "jij weet net zo goed als ik dat Kenwyn een verschrikkelijke burden is. Maar goed, als jij haar zo belangrijk vind, trouw jij dan met d'r." Nyckolas wuifde met zijn hand. "Bespaart mij alleen maar lijden."

Een onaangename steek boorde door Kenwyn's hart. Waarom zei hij dat nou? Ze knipperde en probeerde tranen in te slikken, terwijl haar ogen langzaam gleden naar Nathaniel. Natuurlijk. Ze had Nathaniel nooit moeten vertrouwen. Hij zit alleen maar te stoken tussen Nyck en zij. Logisch. Hij wilt Nyck voor zichzelf hebben, hem uitbuiten en zijn 'beste vriend' zijn, waarmee hij op zijn testament alles erft. Tenminste, zo leek het.

Nathaniel fronste. "Bitch please", zei hij bespottend en keek de andere kant op.

Kenwyn trok aan haar ene wenkbrauw, als een soort zenuwtrek, van de irritatie. Ze liep naar de jongens en riep, terwijl ze een hand op Nathaniel's schouder legde, "Hey guys! Damn, wat een pain is het toch weer, zo'n morning assembly."

Nathaniel kreeg een schok door zijn lichaam. Ze heeft het gehoord.

"Adelle", zei Nyckolas alleen maar. Hij richtte zich dan weer naar voren met zijn blik en zuchtte.

Kenwyn kneep geïrriteerd in de schouder van Nathaniel. "Nyckolas, zou je misschien een plekje voor me kunnen maken, zodat ik naast je kan zitten?" Ze keek geïrriteerd naar Nathaniel's achterhoofd. "Ik ben je verloofde after all."

Nathaniel spande z'n kaak. Oké, hij wou niet stressen en in paniek raken was niks voor hem, maar dit ging absoluut niet zoals gepland. "Ahum", zei hij en stond op, waarmee Kenwyn's hand ook losliet, "excuseer me."

"Zoals nooit", voegde Nyckolas eraan toe en een halflachje, eerder van irritatie, verscheen op Nyckolas' gezicht.

Het was niks voor Nathaniel om hier niet op in te gaan maar dat was niet het doel nu. Hij begaf zich in een normaal, onverdacht maar toch vlug tempo naar de deur.

Charlie zag een blond jochie langslopen. Hij probeerde zijn gezicht laag te houden, want hij kende deze gozer.

Nathaniel herkende de donkerblonde kop van Charles meteen. "Jij", sprak hij hem ernstig aan, "wat doe jij hier?" Zijn ogen knepen zich tot spleetjes.

Charlie keek op, alsof hij net niet zich probeerde te verbergen, nonchalant en charmant. "Oh, alleen om wat lol te trappen", zei Charlie met een sluwe glimlach.

Nathaniel rolde zijn ogen. "Je timing is briljant. Niet." Hij keek weer naar Charlie. "Ik dacht dat je weg zou blijven dit jaar."

"De magieloze bevolking van de Aarde fascineert me niet zo zeer als de makkelijke wezens die zich nog eens kunnen verdedigen ook, maar het niet doen", Charlie lachte, "het werkt ego strelend. Je zou het ook eens moeten doen."

"Zie ik er single uit?" kaatste Nathaniel hem toe. Iets wat normaal gesproken een grap was geweest, en dat moest het ook voorstellen, alleen Nathaniel had dit alleen gezegd vanwege de gewoonte om dat te zeggen tegen Charlie. "Luister, kun je niet gewoon wegblijven?"

"Wat?" vroeg Charlie. "Je hebt écht een vriendin nu?" Hij keek naar de plek waar Nathaniel net vandaan kwam. Bingo, een blondje. "Hmm. Ze is wel heet. Maar je kan beter." Hij keek weer naar Nathaniel. "Niks voor jou, een vriendin... zeg me alsjeblieft dat je niet verloofd bent."

Nathaniel fronste. "Dat is Nyckolas' verloofde die je nu aanwijst."

Charlie kuchte. "En dat weet je zo zeker zonder te kijken naar wie ík kijk?"

Nathaniel's ogen sprongen weer groot en zijn mond vloog enkele centimeter open. Waar duidde Charlie eigenlijk op?

Charlie liet een valse grijns zien. "Wees niet bang, Nathie", begon hij op een sluwe toon, "ik heb al iemand anders op het oog." Maar toen stak hij een vinger in de lucht en zij. "Dáárna zal ik wel bang zijn als ik jou was."

Nathaniel stak zijn borst vooruit en zei, "Ha. Laat me niet lachen. Kenwyn zal gebeten worden door duizenden slangen en het zou me nog geen fuck schelen." Hij liep hiermee weg, naar de gang.