Morning assembly #1

Luke lachte en hij verwelkomde Panty alvast in zijn armen, gleed zijn hand langs haar rug. "Ik ben je niet vergeten, hoor", zei hij.

Xerxes zuchtte en hij ging voorzichting achter Kirche vandaan.

Kirche keek vragend om. "What's up?" vroeg ze casualtjes en ze dook iets meer naar achter.

Xerxes keek haar niet meer aan en liep gelijk door naar de deur waarachter hij verrassend genoeg Lal zag zitten.

Kirche leunde tegen de zijkant van Luke aan. "Urgh, wat een pain", zei ze.

Lal keek niet op. Sterker nog, ze keek juist net even wat meer weg.

Xerxes zuchtte en ging naast haar neer zitten. "Hey, het is niet erg, oké?" zei hij, op zich best lief en hij legde zij hand op haar schouder.

"Dat heb je al gezegd", zei Lal en draaide zich nog meer van hem af. "Het maakt me niks meer uit dat ik heb verloren."

"Oh nee?" zei Xerxes. "Waarom zit je anders hier afgeschermd van iedereen anders?"

Dat had een reden... maar Lal was niet van plan hem te vertellen. "Waarom ga je niet gewoon terug naar Kirche?" vroeg Lal.

Xerxes keek eerst alleen naar Lal, maar een glimlach verscheen en hij legde zijn arm om haar heen. "Kirche kan niet tippen aan jouw gezelschap, Mirch", zei Xerxes en trok haar iets dichterbij zich.

Lal was verbaasd, maar fronsend keek ze naar Xerxes en duwde hem van haar af. "Ik... ik zei niks wat naar zoiets zou hinten, idioot!"

Xerxes trok één wenkbrauw omhoog toen hij zijn armen terugtrok, maar bleef grijnzen. "Naar wat hinten?"

Lal spande haar kaak. Urgh, waarom zei ze dat nou, waarom zei ze dat nou? "Hmpfh", mompelde ze en dook in haar armen.

"Ik versta je niet", zei Xerxes speels.

"Xer... xes", zei Lal wanhopig en keek naar hem. Zo bleef ze zitten, voor God weet hoe lang en ze trok toen snel haar bril over haar ogen.

Eerst had Xerxes verbaasd zitten kijken, alleen nu glimlachte hij. "Vind je dat niet oneerlijk?" zei Xerxes en hij boog voorover. "Jij kan wel mijn ogen zien, maar ik niet het jouwe?"

"Zo geweldig zijn ze niet", zei Lal en draaide iets meer weg.

"Over welke heb je het?" zei Xerxes en hij boog voorover. "Want je ogen zijn prachtig, Lal."

Lal kon niet uitmaken of dat enkel een compliment was of meer. Haar ogen sperden open en ze bewoog zijn terug naar Xerxes en riep, "Hou op."

Xerxes lachte zacht en kort, waarna hij met zijn handen vastberaden haar bril op haar voorhoofd plaatste. "Make me", zei hij.

Bij de aanraking van haar bril schoot Lal in de stress en nog voordat hij hem had losgelaten, maar nadat hij zijn woorden had gezegd, sloeg ze hem in het gezicht.

Xerxes greep niet naar zijn gelaat. Eerst was hij verbaasd, maar dat zakte bijna weg. Zijn ogen bleven alleen groot. Hij draaide zijn hoofd weer naar Lal. Hij wou vragen waar dat voor was, waarom ze dat deed, maar er kwam niks uit zijn mond, die niet eens open ging.

Dat hij niet reageerde maakte Lal alleen pissiger. Ze fronste en schreeuwde, "Ben je opeens een masochist of zo!? Waarom schreeuw je niet naar me, waarom ben je niet op z'n minst boos?!"

"Ik wacht tot het overgaat", zei Xerxes, "tot je woede overgaat. Omdat ik om je geef, Lal." Hij bleef in dezelfde houding zitten, allang niet meer over haar heen gebogen.