De ingang

Een grote zaal achter de binnenkomstdeur. De zaal is groot en gekleurd in goud met pastelgele accenten, rood, soms wat donkerblauwe details - een royale omgeving. Achterin een trap die je van links en van rechts kunt oplopen om op het balkon-platform van de ingang te komen. Deze trap is in een halve cirkel en de lange strook van balkonnen (aan elkaar dus, niet tussen door een gat of zo) boven is net een halletje met aan de ene kant een reling waar je op kunt leunen en naar beneden te kijken en met aan de andere kant een miljarden hoeveelheid deuren.

Nadat het schoolhoofd de toespraak gehouden had, liep Nathan met handen in z'n zakken de zaal binnen en gelijk voelde hij eerstejaars al in zijn rug prikken met hun neuzen en ledematen. Overal werden 'sorry!'s en 'oh, oeps'en uitgewisseld. Hij glimlachte en zocht een plekje bij de muur terwijl hij de menigte bekeek.

Puyi zag de deuren open gaan en werd al meegetrokken met de menigte. "Hey, rustig!" riep ze nog. Tevergeefs, een persoon had haar omgeduwd, en diegene liep gewoon door.

Oz was achteraan in de menigte, maar merkte het Aziatische meisje meteen op. "Hier!" zei hij en stak zijn hand uit om haar omhoog te helpen.

Puyi lachte van de vriendelijkheid van het bekende jongetje. "Ben blij dat je er dit jaar weer bent, Oz." Ze glimlachte en trok zichzelf met zijn hand omhoog.

Oz lachte terug naar Puyi. "Je weet het, waar moet ik anders heen?" Hij strekte zijn armen uit en lachte nog steeds, maar het irriteerde hem op zich ook wel weer. "Maar hey, met wie zit jij dit jaar op de kamer?" Iedereen had zijn blad vol informatie, zoals wat waar was en zo, al een week geleden gekregen.

Puyi schiette in de lach. "Oh nee, haha, ik zit alleen! Net als vorig jaar, zelfde kamer. Met de inktvlek!" Ze maakte een 'yes'-beweging met haar arm.

Oz lachte weer. "Lucky bastard", zei hij, "ik moet hem delen. Ik weet alleen niet meer met wie..." Hij keek omhoog alsof hij hard aan het denken was.

Puyi giechelde. "Typisch, Oz. Groei nou maar, denken kan later wel. Hey, ik ga nu naar mijn kamer, dus eh, later dan?"

Jordan kwam ook binnen en zocht haar weg door de menigte. Pff, wat was het druk, ze kreeg zo weinig lucht, zeker met deze sjaal... Ze knoopte de sjaal los en zo werd haar decolleté het eerste wat je opmerkte aan het meisje.

"Wacht maar, ooit ben ik langer dan jij!" Oz trekte een half-lachje. "Maar vanavond in de pub, net zoals vanouds?" Hij hield al zijn hand omhoog om haar uit te zwaaien.

"Doen we," lachte Puyi en salueerde naar Oz. "Later!" Ze rende een deur aan de linkerkant van de zaal in.

Drew liep naar binnen, ook met z'n handen in z'n zakken. Het eerste wat hem opviel was dat de kleintjes allemaal zo vrolijk rondbanjerde, en hij herkende zelfs één van hen. Oz Vessalius, dacht hij. De hypocriete loser. Zijn blik veranderde en zag toen een meisje met rood haar die voor Drew's smaak iets te veel liet zien. Hij grijnsde, liep naar het meisje toe en hield zijn hand onder haar boezem. "Voelt echt", zei hij, "zijn ze dat ook?"

Jordan schrok van de jongen met het witte haar, maar durfde niet te slaan. Gillen was ook niet iets voor haar. "K-k-k-kun je je hand wegha-ha-halen?" stotterde ze terwijl ze een hand uitstak naar zijn schouder om hem weg te duwen, maar er kwam maar een tikje kracht uit haar vingers.

Drew lachte vals en gleed met zijn wijsvinger van onder haar boezem langzaam naar het puntje van haar kin, boog voorover en zei, "Als je nou gewoon je normaal kleedt, hoefde dit niet te gebeuren, hmm?" Drew liet haar los, begon te lachen en liep toen weg.

Oz zag het op het laatste moment gebeuren en rende naar het meisje toe. "Meisje! Viel hij je lastig?" vroeg Oz met veel begrip.

Jordan knoopte haar sjaaltje weer om en schudde haar hoofd. "Nee, nee, nee, h-h-het was m'n eigen schuld, er is niks." zei ze en rende weg.

Arm meisje, dacht Oz, terwijl hij haar zag wegrennen. Hij besloot er maar niet achterna te gaan, dan zou hij misschien net zo wellustig overkomen als die witharige jongen. En zo'n indruk wou hij niet maken. Oz ging daarom op een van de tafels zitten en schopte zijn benen heen en weer.

Xerxes arriveerde ook en zag zo snel niemand die hij herkende, tot zijn blik viel op de muur, waar hij Nathan zag staan. Hij maakte een korte beweging met zijn hand als begroeting terwijl hij naderde.

Nathan zag zijn extravagante vriend al aanlopen. "Hey, faggot!" riep hij hem toe met een glimlach. "Je bent er weer!"

Xerxes grijnsde, "Ik zou het toch voor geen goud willen missen dat mijn kleine Nathan dit jaar een man wordt?"

"Ha", zei Nathan. "Drie keer raden met wie ik op de kamer zit? Jordan, je weet wel." Hij haalde zijn wenkbrauwen op en neer.

Xerxes bekeek Nathan aan met een verveelde blik. "Je weet dat ik met een man worden gewoon bedoelde dat je achttien wordt, hè?"

Nathan rolde zijn ogen. "Ja-ha, alleen ik zeg het maar, vorig jaar zat je me steeds dwars met dat ik met dat ene vage gozertje op de kamer zat." Urgh, Oz Vessalius, dacht Nathan terug. Vreselijk blij kind was dat.

Xerxes glimlachte. "Oh, je uke", hij sloot zijn ogen en zijn grimas vergrootte, "ja oké, dan snap ik dat je nu opschept met je roomie." Xerxes keek om zich heen. "Ik zie d'r nergens... zou ze al in jullie kamer zijn?"