De ingang

Nathan keek ook één kant op. "Hmm. Misschien wel. Mja, ik ga wel kijken. Dag, Herc!" Nathan was dan ook de enige die Xerxes' echte naam wist en ook de enige die hem mocht uitspreken.

"Tuurlijk", riep Xerxes, "maar neem geen desert voor je diner, Nath." Hij glimlachte en liep naar de trap toe.

Nathan knikte naar zijn vriend en verdween in de deur aan de linkerkant van de zaal.

Mackenzie knipperde dommig en schrikte toen wakker. Wha, ze was weggedroomd. Dat gebeurde vaak de laatste tijd. Zou er iets zijn? Ze moest binnenkort naar de ziekenboeg, nee wacht, niet binnenkort, ze moest heel snel. Straks droomde ze weg tijdens Toverdranken en gebeurde hetzelfde als vorig jaar... Urgh. Ze haalde een hand naar haar hoofd en botste toen tegen een klein manneke op. "Oh, hey Oz!"

Oz draaide zich om en zag de zoveelste bekende. "Hey hey, Win!" Oz glimlachte en zwaaide. "Ik dacht dat je van plan was een jaar er tussenuit te gaan?" Hij porde haar in haar zij, waar hij makkelijk bij kon.

Mackenzie zette een hand op haar heup. "Dat was ook het plan, alleen weet je, ik lig niet graag achter." Ze zette nu ook de andere hand op haar heup en boog naar voren. "Trouwens, ben je niet blij dat ik jullie gewoon al miste?"

Oz lachte door z'n neus. "Sorry, haha. Maar volgens mij miste jij maar één persoon." Oz lachte harder.

"Ssh niet zo hard!" Mackenzie verruilde haar bad ass-pose voor een beangstigde blik. "Je wordt m'n dood nog eens, Oz. Als die gast erachter komt ben ik dood!" Ze bracht een hand naar de plek waar haar bandana om haar hoofd was geknoopt.

Oz rolde zijn ogen en legde een hand op haar ietwat hoge schouder. "Kom op, stalkers zijn aantrekkelijk toch?" Hij lachte weer.

Mackenzie fronste. "Dat mag ik hopen", mompelde ze. "Hey, maar ik ga anders nu kijken wie deze Drew Hawthorne is met wie ik mijn kamer deel. Zou jij niet ook eens gaan kijken naar je roomie?

Oz zuchtte. "Ik ben een lonertje dit jaar, geen roomie voor mij." Hij glimlachte alweer snel. "Nou ja, beter dan met zo'n vervelende gast zitten als vorig jaar."

Mackenzie fronste nog harder. "Oz, niet kwaadspreken over Nathan, je weet dat hij als een broer voor me is."

Oz vulde zijn wangen met lucht als teken dat hij zich inhield en deed zijn armen over elkaar.

"Wat ben je eigenlijk toch een schatje", zei Mackenzie en wreef Oz' haar door de war met een nieuwe lach. "Maar oké, doei!" Ze keerde haar rug naar Oz toe en zwaaide naar hem.

"Ciao bella!" grapte hij en zwaaide terug. Hmm, zou hij niet ook naar z'n kamer moeten gaan? Dat zou wel het beste zijn, dacht hij zo.

New

Miku liep deze kant op, met de jongen achter zich aan. Ze verwachtte niet dat de jongen nog iets achter deze school zou zoeken en had dus geen reden om hem weg te sturen als ze aankwamen bij de poort. Alsof de jongen met één blik zou kunnen zeggen dat de plek magisch was.

Nathan fronste toen hij de poort zag. "Ben je gek?" siste hij naar haar terwijl hij haar hand vastgreep. "Wat had je gedaan als ik geen magiër was als jij en misschien had opgemerkt dat dit gebouw duidelijk enkel was voor hekserij en toverkunsten?"

Miku stopte en keek vervelend naar achter. "De kans van slagen op het ontdekken van sporen, zelfs bij vermoeden, is nihil. Nog geen 0,32%."

Nathan liet haar hand los en mompelde, "Ik kan je vertellen waar je je procenten kunt laten..." Maar hij liet zijn frons verdwijnen en liep verder. "Dus... aangezien dit ook mijn vertrek is..."

"Ik ga niet naar bed met je", zei Miku neutraal en knipperde één keer. Ze liep langs Nathan die bij de deur stond en deed hem zelf open. Ze betrad de ingang.

"Oh kom op!" Nathan drukte dramatisch zijn vingers tegen zijn voorhoofd. "Ik heb zoveel moeite gedaan om eindelijk je mond open te krijgen en je geeft me wel appetite maar geen dessert?" Hij lachte half. "Dat is harsh."

Lucas wou net naar buiten gaan toen hij tegen een meisje aanbotste. "Oh", zei hij, en aangezien geen van hen schade had opgelopen was het totaal kalm tussen hun twee. Hij zag in zijn ooghoek buiten nog een historisch figuur staan. Hij drukte zijn ogen iets dichter. "Nathan."

Nathan grijnsde vals en liep naar zijn kennis toe. "Ah, Lawrence, mijn beste! Leuk je weer te zien dit jaar, kleintje." Hij aaide zijn haar door de war en deed een stap naar achteren. "Als je het niet erg vind neem ik deze schone dame mee naar boven, sorry dat ik niet langer kan blijven... Lucas-chan." Hij trok zijn grimas breder en Miku tegen zich aan.

Miku liet het maar gebeuren. Zometeen liep ze toch naar haar kamer toe en dan hoefde ze zich niet meer druk te maken om deze 'Lucas-chan' of hoe hij ook heette, noch de 'Nathan' die haar nu naar zich toe trok.

Lucas spande zijn kaak. "Ik zei dat je me niet zo moest noemen, jackass", zei hij, niet al te kwaad, maar meer geërgerd. Hij keek naar het blauwharige meisje. "Hmm. Geen blondje. Zo zie je maar weer." Hij draaide zich om om weg te lopen.