Morning assembly #1

Ace draaide zijn hoofd naar Panty en boog voorover. "Mijn probleem is dat hij zijn schooltijd verdoet aan rondhangen met personages zoals jij", zei hij sluwtjes. "Wat ook wel belabelt wordt als sneu."

Panty spande haar kaak en fronste, maar deinsde toch eruit. Iets aan deze jongen was zo onheilspellend en intimiterend dat ze hem maar beter met rust kon laten.

Ace keek naar Luke en haalde zijn neus op. Hierbij liep hij weg.

Kirche fronste en keek naar het blauwharige jongetje. Ze fronste iets dieper. Hij was mager, absoluut geen spieren. Ze zuchtte en klamde zich weer vast aan Luke.

Anthony kwam binnen in een stevige pas en hij stopte even toen hij Drew zag staan bij de muur. Hij liep erheen. "Charlie molesteerde Mackenzie. Ik heb d'r daar weggekregen. You owe me."

Julian keek om. "Oh, Lucas!" zei hij en keek op. "Thank God dat jij hier ook bent dit jaar."

Lucas lachte. "Ik weet niet of dat een goed ding is, really", zei Lucas en zijn mondhoeken gingen omlaag. "Toen mam hoorde van de rapist die hier aanwezig was wou ze me niet laten gaan. Matake."

Julian knikte. "Mijn adviseur wou ook niet dat Kirche en ik weggingen. Maar hey, wie heeft het voor het zeggen?" Hij lachte.

Drew sprong op. "Wat?!" zei hij wanhopig.

Anthony rolde zijn ogen. "Je weet best wat ik heb gezegd. Jeez, je raakt verstrooid door dat hele verliefdheidsgedoe."

Drew spande zijn kaak. "Ik moet weg", zei hij en hij was van plan naar de ziekenzaal te gaan.

"Ik meen het, Drew", zei Anthony en hield hem nog even aan. "Je staat bij me in het krijt. En dik ook."

Averly liep de zaal binnen en ze hoorde iedereen giechelen, lachen, praten... ze wou erbij horen. Bij de pratende en lachende mensen. Haar Engels was goed genoeg, daar lag het niet aan. Ze beet op haar lip. Zeker na wat er was gebeurd laatst durfde ze niks meer. Mensen hielden niet van niks-durfers. Ze probeerde niemand lastig te vallen terwijl ze naast een roodharig meisje ging staan.

Drew trok zich los uit Anthony's greep. "Fine", zei hij en liep weg.

Net op dat moment kwam Mackenzie binnen, ietwat verstrooid maar ze botste dan ook zo tegen iemand aan. Ze greep naar haar voorhoofd. "Ai", begon ze en opende voorzichtig haar ogen. Ze herkende degene waartegen ze aanbotste. Drew. "Oh."

Drew greep naar zijn hoofd en schrok toen hij zag dat het Mackenzie was. "He... hey." Hij voelde zich belachelijk. Waarom keek hij niet uit? "Ik wou net naar je op zoek gaan."

Mackenzie drukte haar wenkbrauwen tegen elkaar. "Urgh, ik moet er vast vreselijk hebben uitgezien toen ik ziek was, of niet soms?" Ze lachte. "Dank je dat je me hebt gebracht. Althans, dat is wat dat meisje zei. Cassie? Ja, Cassie." Ze ontspande haar wenkbrauwen nu en keek bedachtzaam. "In elk geval, ik heb geen idee wat er gebeurd is. Mijn hele geheugen is blanco."

Drew voelde een steek van teleurstelling. Ze wist niet meer hoe ze hem zowat smeekte om... bij hem te zijn en zo. "Oh", zei Drew, zo nutvol als het was. "Tuurlijk." Hij deed een wanhopige poging om te glimlachen.

Mackenzie lachte, alleen van binnen voelde ze zich nog wat rottig. Ze deed wel haar best om het up te coveren en het leek te lukken. "Well", zei ze en ze keek rond, "ik denk dat ik even het met Riley ga bespreken, hij is echt het laatste wat ik me wél herinner."

Drew pakte haar hand. "Is dat... echt het enige wat je je herinnert?" vroeg hij aarzelend, maar toch zeker.

Mackenzie schrok van de aanraking en verstijfde. Ze aarzelde. Wat was er dan gebeurd, dacht ze. "Drew?" vroeg ze nerveus. "Wat... wat is er gebeurd?"

Drew opende zijn mond om iets te zeggen, alleen hij sloot hem weer en hij liet haar hand los. "Niks", zei hij en hij keek naar de grond. Hij dacht aan wat Anthony had gezegd. "Wees... voorzichtig, oké?" zei hij en keek weer op. "Pas op jezelf."

Mackenzie beet op haar lip. "Oké", zei ze. Bedoelde hij nou het feit dat ze ziek was geweest of iets anders? Wist hij van die blonde jongen, had Anthony het hem al verteld? Was er echt iets ergs gebeurd terwijl ze ziek was? Te veel mogelijkheden, man.

Drew beet ook op zijn lip. Hij wou niks liever dan haar nu vasthouden en haar kussen, ze was zo onweerstaanbaar mooi en breekbaar nu. Hij wist niet wat hij moest doen. Hij trilde nog net niet, zo voelde het. Hij moest weg anders deed hij dingen die hij niet meer terug kon nemen, dat wist hij wel. Hij draaide zich om nadat hij haar nog een keer had bekeken. Hij liep terug naar Anthony en Anna. "Dankje", mompelde hij naar Anthony.

Anthony keek hem minachtend aan. "Ik deed het niet voor jou. Ik deed het voor mezelf."