Kamer 1072 van Jordan en Nathan

Klein voor een kamer met twee mensen. Donkerbeige behang en een laminatenvloer. Als je binnenkomt kun je links van je het lichtknopje vinden. Er zijn twee bedden, beiden donkerbruin en van hout met een groenachtige kleur als dekbed. Boven het bed van Jordan hangt een poster van Britney Spears en eentje van Beyoncé, maar het is overal netjes. Nathan's bed is altijd onopgemaakt en er liggen boeken open op zijn nachtkastje en op de vloer. Er zijn twee verschillende kasten, een met laden en een met haakjes.

De kamer heeft één eigen badkamer.

Jordan rende met tranen over haar wangen de kamer binnen en veegde gelijk met haar sjaal haar verdriet van haar gezicht. Gelijk trok ze haar topje over haar hoofd om daarna gelijk een coltrui aan te trekken.

Nathan deed de deur open en keek tegen een blote rug van een meisje aan. Oké, dat ging snel. Hij kuchte.

Jordan draaide eerst een klein stukje naar de deur toe om, zag toen dat er een jongen stond en bedekte gelijk haar voorgevel die eigenlijk al bedekt was met een hagelwit behaatje. "Sorry, ik had de deur op slot moeten doen!" zei ze, verbaasd dat ze niet stotterde.

Nathan glimlachte en keek naar Jordan. "Rustig maar. Ik ben niet preuts." Hij liep nonchalant naar binnen en zag dat zijn tas al op zijn bed was gebracht. Service, net als altijd. "Zeg eh, schiet je op?"

Jordan staarde eerst naar de jongen die gewoon kwam binnen lopen alsof het niets was, maar schoot toen wakker door wat hij zei. "Oh, ja, t-t-tuurlijk!" Ze liep naar de kast met laden toe en trok er haar coltrui uit die ze gelijk over haar hoofd trok.

"Take it easy, take it easy." moedigde Nathan haar aan. "Dus jij bent de welbekende Jordan Rodriguez?" Alsof hij het antwoord niet wist, ha.

Jordan draaide haar gezicht naar Nathan toe en boog voorover. "Ja, dat klopt. Mag ik... mag ik jouw naam ook weten?" Oh nee, oh nee oh nee natuurlijk mocht ze dat niet, waar begon ze aan?!

Nathan liep naar haar toe en hield een vinger onder haar kin, waarmee hij haar hoofd weer omhoog tilde. "Nathan Winchester. En rustig nou maar, ik doe je echt geen pijn." Hij glimlachte met een spoortje valsheid.

Jordan vond het eng dat hij ook al haar kin ondersteunde, net als die ene jongen eerder had gedaan. "Kun je... kun je dat niet doen... alsjeblieft?" piepte ze.

Nathan trok zijn grijns groter en liet haar los. "Oké. Fine. Dus, Jordan, waar houd je van, wat zijn je pleasures?" vroeg hij terwijl hij naar haar kast toe liep.

Jordan was blij dat hij haar had losgelaten maar was niet zo opgelucht over dat hij nu tussen haar lingerie ging zitten. "Ehm, ik houd van... hondjes." zei ze en bloosde een beetje.

"Ah, jammer, ik houd meer van poesjes." Nathan draaide zijn gezicht naar Jordan zodat zij zijn grijns kon zien. Deze kans om zo te reageren was gewoon te mooi, die ze hem gaf. Thank you, thank you, great audiance, dacht hij.

((HAHAHA ik WIST dat je dat ging zeggen serieus.))

Jordan kreeg kippenvel en voelde zich nog ongemakkelijker toen Nathan ook nog naar haar keek. "Eh, ik... ik moet even... ik moet even mijn boeken halen... doei!!!" zei ze en liep naar de deur, ze werd gewoon te bang van dit gesprek. Wat was die Nathan in hemelsnaam van plan, hij zag eruit alsof hij haar ging misbruiken. Kijk, Jordan was misschien niet miss Brains maar iedereen kon dit zien, zelfs zij. Ze moest weg, weg, weg!

Nathan lachte naar haar alsof er niks ongemakkelijks was en zwaaide naar haar. "Dag!"

"Duh-duh-dag", mompelde ze nog net en verliet de kamer.

New

Nathan trok Miku de kamer in. "Violá, c'est ma chambre", zei hij en keek haar met een sexy blik aan.

Miku knipperde een paar keer. Het was immers maar een kamer.

Nathan zuchtte. "Oh kom op, ben je nog steeds niet van gedachten veranderd?" Hij keek haar een tikkeltje wanhopig aan. "Wat als ik zeg dat ik een sixpack heb?"

Miku bleef neutraal staren naar hem met af en toe geknipper. "Nee", zei ze. "Ik kan niet van gedachten veranderen."

Nathan knipperde een paar keer, net als Miku net deed. "Je... kan niet? Hoezo? Ben je niet warm voor mijn vorm?"

Miku was echt wel geduldig, alleen volgens mij had dit geheim houden niks goeds in zich. "Mijn vorm kan - nog - geen emoties produceren. Ik ben niet humaan. Ik ben een experiment gemaakt met veel technologie en dierlijke en plantaardige cellen in een laboratorium. Ik kan niet met je naar bed, want dan zou je dat merken." Ze bleef doorpraten, maar draaide haar stopdas af en begon haar gilet te ontknopen. "Ik heb een serienummer op me getatoeëerd, deze geeft me gelijk ook magie. Ik ben echter geschapen door niet-magische, vredige mensen." Nadat haar gilet ontknoopt was, spreidde ze haar armen en daarmee trok ze de zijkanten van haar shirt ook opzij, zodat deze Nathan haar serienummer kon bekijken * KUCH EN MEER KUCH *.

Nathan's kaak liet los van zijn mond. Bam. Hij liet zich vallen op zijn bed en kalmeerde terwijl hij twee handen naar zijn ogen bracht. "Jij", zei hij langzaam, "bent het raarste meisje wat ik ooit heb gezien."

Miku knoopte haar blouse weer vast. "Ik ben dus ook", viel ze hem na, "niet honderd procent vrouwelijk. 'Meisje' is niet de juiste term."
"

Nathan kwam weer naar boven en keek Miku na terwijl ze haar gilet weer aanknoopte. "Oké", zei hij, "en nu?"