De eetzaal

Nathaniel maakte geen afkeurend geluid dit keer, maar keek wel erg minachtend naar zijn kopje die hij nu met zijn toverstok liet vol gieten met thee. "Dat is best... hoe zeggen ze dat... fout, Drew", zei Nathaniel zonder hem aan te kijken.

Drew keek weer met zijn geschrokken/schaamte/misprijzende blik naar de twee. "Jeez!" riep Drew. "Nee, ik ben niet... Mackenzie is een mislukte slet. Alsjeblieft zeg." Hij keek weg met zijn rode blushes.

"Mislukt?" Kenwyn knipperde en keek ongeïnteresseerd naar Drew. "Ze liep net weg met die jongen. Ik denk dat ze later prima achter het raam zou kunnen staan, niks mislukt, Drew." Ze nam de laatste hap van deze aardbei. "Maar goed, ze valt niet op haar, dus wat zou het je boeien, hmm? Al kan ik het niet laten, het is echt misselijkmakend..."

Drew voelde steeds een steek van woede wanneer Kenwyn iets over Mackenzie zei. Hij stond kwaad op en zei op een pissed-off stem, "Ik ga", terwijl hij richting zijn kamer liep.

Nathaniel keek Drew kort na en richtte zich toen weer op zijn thee. "Good God, Ken", zei hij, "je jaagt ook iedereen weg."

Kenwyn opende haar mond om iets gemeens terug te zeggen, maar ze gromde alleen maar. Urgh, wanneer zo Nyckolas nou eigenlijk komen, dan werkte Nathaniel nog steeds op haar zenuwen, maar dan had ze tenminste een beetje eye candy, halló.

Nathaniel nam rustig een slok van zijn thee en was blij dat hij Kenwyn de mond had gesnoerd... alleen hij verveelde zich. Maar Kenwyn uitdagen, alwéér? Hmpfh. Hij wachtte liever op Nyckolas.

Nyckolas liep de eetzaal binnen en ging zitten naast de eerste persoon die hij herkende, Kenwyn, zonder verder nog aandacht aan haar te besteden of Nathaniel ook maar op te merken.

"Ah, Nyck", zei Nathaniel, wetend dat hij afgeslacht zou worden als hij niet zijn beste vriend was, enkel en alleen maar vanwege het afkorten van zijn naam. "Jij ook hallo."

Nyckolas keek geïrriteerd naar Nathaniel.

Kenwyn klonk hoopvol wanneer ze Nyckolas zei, "Oh, je ouders hadden contact met mijn ouders opgenomen, laatst nog. Ze zeggen dat het misschien mogelijk is. Ze checken nog de laatste dingen na."

Nyckolas fronste.

Nathaniel deed hetzelfde, maar keek tegelijkertijd vragend naar de twee, van Kenwyn naar Nyckolas. "Waar gaat dit over?"

Kenwyn keek sluw naar Nathaniel en toen weer hoopvol naar Nyckolas. "Waarom vertel jij hem het goeie nieuws niet, Nyckolas?"

Nyckolas zuchtte. "De Baugh familie blijkt toch nog een tak van de adel te zijn, wat het mogelijk maakt tot verloving van Adelle en mijzelf. Gezien mijn verdere contacten lijkt dit de meest logische uitweg." Nyckolas keek op naar Nathaniel, terwijl hij Kenwyn nog geen één blik waardig had geschonken. "Dus de Baugh familie doet er nu alles aan om ons te verloven."

Nathaniel voelde een steek van woede. "Wát?" riep hij uit terwijl hij op stond van zijn stoel.

"Oh, Nathaniel", zei Kenwyn nep-liefjes, "het lijkt me toch duidelijk genoeg? Nyckolas en ik stappen het huwelijksbootje in. Het is dan ook niet anders dan anders dat een dochter van een hertog, een verre hertog misschien dan wel, trouwt met de zoon van een andere, een misschien véél dichtbijzijnde hertog?" Ze keek hem nog sluwer aan.

Nathaniel herstelde zich, wel nog met een frons op zijn gezicht en ging zitten. "Schaam je, Nyckolas", zei hij enkel zacht, maar hard genoeg dat Kenwyn én Nyckolas het horen konden.

"Ha, laat me niet lachen!" zei Kenwyn sarcastisch en met enkele woede. "Je bent enkele weken geleden pas het hoofd van de Warwickham's geworden, een tak die niet eens dichtbij komt bij het fortuin van de Aspen-Chesterfields, iets waarvan ik weldra bij zal horen." Kenwyn lachte. "De enige schande die Nyckolas begaat is om nog met jouw aan dezelfde tafel te zitten, nee, dezelfde lucht in te ademen."

Nyckolas zuchtte. How disturbing. Voordat Nathaniel kon reageren op Kenwyn, zei hij tegen hem: "Nathaniel, laten we een boswandeling maken."

Nathaniel opende zijn mond om op Kenwyn's speech commentaar te leren, maar hij sloot hem weer. "Fine", zei Nathaniel en nu hij toch stond liep hij al richting de deur.

Nyckolas liep ook weg, maar lag enkele stappen achter Nathaniel.

Kenwyn fronste, maar ze ontspande haar voorhoofd weer. "Nyckolas, wens je dat ik meega?" zei ze met een verleidelijke lach.

Nyckolas stopte zonder om te kijken. "Whatever." Nyckolas liep door.

Kenwyn fronste weer, stond op en liep de jongens achterna.