De eetzaal

Mackenzie rukte zichzelf los en in dezelfde beweging gaf ze Lucas een keiharde klap. "RAAK", riep ze, "ME", ze gooide nu nog een keer haar vuist tegen zijn wang aan, "NIET", en trok haar knie omhoog om hem een knietje te geven in z'n ballen, "AAN!" Ze draaide zich weer om en rende verder naar de deur.

Lucas zakte in en greep tussen zijn benen. Fucking hell, wat een gigantische pijn! Maar hij ging niet uitvallen tegen Mackenzie. Ergens begreep hij het, maar waarom geloofde ze hem nou niet?! En waarom was ze zo ongelofelijk een aansteller?

Drew kwam net de eetzaal in met Hibari achter zich aan toen links tegen hem iets aankwam. Hij keek naar die kant en hij zag Mackenzie. "Kijk toch eens uit, asociaal kind", zei hij nijdig en liep door.

Hibari stopte even, nam het beeld van Mackenzie in zich op en liep achter Drew aan.

Mackenzie was geschrokken van Drew's plotselinge verschijning en fluisterde toen eigenlijk tegen zichzelf, voor het feit dat ze Lucas een enkele seconde geloofde, "Zei ik het niet." Enkel Lucas had haar kunnen horen, zo zacht was het.

Lucas' snappte. "Drew, fucking asshole dat je bent, be fucking honest for once!" schreeuwde hij en stond op, haalde Drew in en gaf hem een klap op z'n achterhoofd. "Je gaat zo niet met meisjes om", zei hij woest.

Hibari zette een stok tegen de zij van Lucas en gooide hem daarmee om.

Lucas kwam tegen de muur aan en grijnsde. "Hey, Hibari", zei hij half-lachend, "jij ook hallo." Hibari en Lucas waren wel vrienden, alleen... ja, je zou het vrienden kunnen noemen.

"Verdo-" riep Drew uit naar Lucas. "Doe dat nog eens en je luchtpijp ziet er hetzelfde uit als je proefwerk voor Japans die je hebt verkreukelt, eikel." Zijn ogen flickerden naar Mackenzie en zijn mondhoeken zakten nog verder.

"Drew", zei Mackenzie, dezelfde gezichtexpressie aanhoudend als Drew, "wat is er in hemelsnaam aan de hand?"

Hibari trok Lucas omhoog. "Lopen, pretty boy", zei hij als teken dat ze Drew en Mackenzie alleen moesten laten.

"Ehm", zei Lucas, half-bang voor Hibari, maar begon al te lopen. "Oké, ehm, dag Drew! Dag Mack!" Hij zwaaide en liep voorop.

"Shut up and keep on walking", zei Hibari en liep gelijk achter hem de gang op.

Drew fronste en negeerde zijn twee vrienden. "Het enige probleem dat ik kan verzinnen op dit moment ben jij", antwoordde Drew, "verder is er niks 'aan de hand'." Hij draaide zich om en begon met lopen.

Mackenzie fronste en zei meteen, "Vind jij me leuk?"

Drew draaide gelijk om en zette zijn tanden op elkaar en kneep zijn ogen van onder iets dichter. "Waar heb jij het over?"

Mackenzie hield dezelfde gezichtexpressie vast, nu iets argwanender. "Lucas zei dat je me leuk vond."

Drew trok zijn hoofd iets meer terug en zei onder zijn adem, "Lucas zegt wel meer."

"Je ontwijkt de vraag", mompelt Mackenzie en zei toen duidelijker, "nou?"

Drew draaide zich nu weer geheel naar Mackenzie, stapte enkele stappen dichterbij, boog voorover, hun gezichten slechts een enkele millimeter van elkaar vandaan.

Mackenzie bleef straight-faced en fronste nog altijd, wachtend op een antwoord.

Drew bleef staren in haar blauwe ogen en zei uiteindelijk, "Het spijt me."

"Jesus Christ!" riep Mackenzie uit en draaide zich om. Wat een eikel, hij kon geeneens antwoord geven op haar vraag!

Drew liet zijn frons wegvaren en trok haar terug, dichtbij hem, haar omdraaiend, naar hem toe. Ze zat in zijn greep. "Je bent gewoon erg interessant, Mackenzie Rockbell", zei hij en realiseerde dat ze nu zo dichtbij waren face to face dat Mackenzie misschien een klein beetje van zijn adem zou kunnen voelen op haar gezicht.

Mackenzie schrok, maar ze twijfelde geen seconde en stribbelde tegen. "Als je me nu niet los laat, zal je spijt krijgen dat je ooit geboren bent." Ze trok haar toverstok en de tafels draaiden om: haar toverstok prikte ze onder zijn kin, in zijn keel. "Interessant m'n reet, Drew. Kan ik erop rekenen dat ik je gezicht nooit meer zie?"