De eetzaal

New

Lavi kwam aan met Juliet achter zich aan, eerst nog met een neutrale gezichtexpressie maar zodra ze bij het buffet aankwamen veranderden zijn ogen in sterretjes en gingen de mondhoeken omhoog. "Voedsel!" riep Lavi uit en stortte zich op een stoel.

Juliet lachte en ging naast hem zitten en trok een vleugel van een kalkoen. "Yum!" riep ze. "Hey, maar ik vraag me af hoe ik naar het herfstbal moet komen, Lavi, ik heb geen date en zo en je weet hoe erg je nagekeken wordt als je er geen hebt." Juliet kreunde melancholiek.

Lavi keek op. Xerxes had het al erover dat hij met zijn neefje zou gaan. "Wij kunnen samen gaan, als je wilt. Als vrienden", zei hij er snel achterna, maar toch subtiel en schonk voor zichzelf cola in.

Juliet rolde haar ogen. "Ja, natuurlijk als vrienden. Wij als koppel? Dan zouden we moeten zoenen en zo." Juliet giechelde en boog voorover. "Zie je het al voor je?" Ze lachte. "Maar oké, dat klinkt goed. Haal je me dan op rond zes of wat?"

Lavi lachte. "Mens, je vroeg of het al voor me zag, niet of we het even konden uitproberen." Hij boog ook voorover en gaf haar een langzaam, klein kopstootje. Hij ging weer gewoon zitten en nam een slok. "Maar oké, zeven uur? Je weet dat ik nooit op tijd kom." Hij rolde met zijn ogen.

Juliet lachte. "Weet ik als de beste", zuchtte ze en ze nam nog een vleugel.

New

Edward kwam de eetzaal binnen met Mackenzie tegen hem aan, hij haar vasthoudend. "Het is beter als je wat eet, denk ik", zei hij, nog over haar in-shock state. Hij ging ver van de twee roodharige mensen zitten, maar aan diezelfde lange tafel en plaatste Mackenzie voor zich in een stoel, nam daarna zelf een stoel en prikte met een vork wat slablaadjes en een stukje tomaat aan elkaar. Hij hield het voor Mackenzie's mond.

Mackenzie voelde zich zo veilig bij Edward. Ze knikte en legde haar mond om de vork. "Dankje", zei ze. Er hield een awkward stilte in de lucht en ze slikte de salade door. "Edward", begon ze, al spijt hebbend.

Edward keek op. "Ja?" vroeg hij met een rustige glimlach erbij.

"Wil jij..." Ze nam een korte pauze voor adem, iets wat haar te kort schoot wanneer ze bij Edward was. "Wil jij met mij naar het herfstbal?" riep ze eruit.

Edward slikte. "Uhm, djie..." zei hij. "Het spijt me, Mackenzie, alleen ik ga niet." Hij legde er een beleefd lachje achteraan, niet zeker of het zou helpen.

Hij... ging niet?
Mackenzie wist zeker dat ze glas hoorde kraken op de achtergrond. De wereld stortte in. Een aardbeving misschien? Maar ze kon niet opstaan, ze was overspoeld opeens met een ongelofelijk moe gevoel. "Oh", zei ze en keek naar beneden, "ik snap het. Sorry, ik wist niet..."

Edward voelde ergere situaties aankomen, dus stond nogal luid op. Hij schraapte lieflijk zijn keel en zei toen, "Hey, maar ik moet nog een werkstuk afmaken... als je het niet erg vindt?"

Mackenzie keek eerst verrast op, maar knikte en wist zeker dat ze wou huilen. Ze was keihard geweigerd. "Tuurlijk", zei ze en gaf een fake lachje, "no prob, bro."

Edward kneep zijn ogen even dicht bij een glimlach en liep toen weg. Daar was hij dan weer vanaf.

Mackenzie stak haar hand nog even uit naar Edward, denkend aan een manier om bij hem te blijven, maar gaf op en trok zich terug. Nee, natuurlijk heeft hij geen werkstuk. Hij is gewoon te lief om te zeggen dat hij te weinig tijd heeft voor meisjes zoals zij. Depressie riep Mackenzie.

Lucas kwam de eetzaal binnen en zag al snel Mackenzie zitten. Wat, had zijn plan niet gewerkt? Hij fronste, maar ging toch tegenover haar zitten. "Hey, Mack", zei hij.

Mackenzie keek op. "Oh, hoi Lucas", zei ze even zonder na te denken, wat volgde. Ze dook gelijk achteruit met een bange expressie.

Lucas lachte kort en zei toen, "Wil je nog weten waarom ik dat deed?"

"Eh, eigenlijk wel ja", zei Mackenzie en bleef op dezelfde positie staan.

"Oké, simpel gezegd dacht ik gewoon dat Drew op je viel, zoals hij bij jou in de buurt was", zei Lucas, "dus ik probeerde hem uit z'n hol te trekken. Is het nog gelukt en ben je depressief over iets anders, of is mijn geniale plan gefaald?" Hij trok met een klikje het klipje van de cola eraf en zette het blikje aan z'n mond.

Mackenzie stond op uit schrik. "Wacht, wat? Ya messin' with me?!" zei ze, zelfs al kwaad wordend.

Lucas spuugde de cola uit, nog net niet in Mackenzie's gezicht. "Wat, had je het niet door?!" riep hij, boos van verontwaardigdheid. "Hij is een eikel, maar bij jou in de buurt is hij verdraagbaar! En ik zeg dat als een van z'n beste vrienden! Heb je dat echt nog niet opgemerkt?"

Mackenzie fronste. "Denk je dat ik dom ben?!" gilde ze en trok een kippenvleugel van de gevleugelde en gooide hem naar Lucas' hoofd. "Ik trap hier niet in, ik speel niet mee met deze sick mind-spellen van je, Lucas!" Ze draaide zich om en zette het al op een lopen.

Lucas voelde het gevette vleugeltje zijn hoofd raken en snelde meteen achter Mackenzie aan om haar arm nog net te grijpen. "Wat is er mis met jou?" siste hij, fronsend en lichtelijk pissed-off. "Ik vertel je alleen de waarheid!"