De begroeide heuvel

Zoals de titel al hint, is het een heuvel, die zeg maar naar beneden loopt vanaf een pad. Daarna is er eigenlijk alleen maar gras en er is maar één redelijk stijl pad van zand dat het groene overzicht verstoord.

--OEPS SORRY MACK IK HEB JE EERSTE BERICHT WEGGEHAALD SORRY SORRY!!! xx Soph--

Mackenzie was in het park aan het lopen en zag Drew's rug. Hij was weer aan het staren naar een zonsondergang. Ze zuchtte en liep naar hem toe. "Eén opmerking over dat ik je stalk en ik ben weg", zei ze en ging naast hem zitten.

Drew keek even op en keek weer terug, zijn mond nu nog steeds grijnzend, maar nu dicht. Hij was stil, protesteerde niet tegen haar aanwezigheid.

Mackenzie keek argwanend naar Drew. "Ik snap het niet", zei ze, "hoe kan iemand zoals jij nou hiervan genieten?"

Drew keek op van de zonsondergang, nog steeds glimlachend, en zei, "Hoe kan iemand zoals jij zo vechten?"

Mackenzie fronste. "Hey, wat bedoel je met 'iemand zoals jij'?!"

"Wat bedoel jíj met 'iemand zoals jij'?" vroeg Drew.

"Stop met tegenvragen en geef me antwoord!" riep Mackenzie uit en boog voorover.

Drew keek nu weer naar de zon terwijl hij doorpraatte. "Dat is het nou juist. We zijn geen stereotype, Mackenzie. Natuurlijk kan ik het zicht van de ondergaande zon amuserend vinden. Natuurlijk kun jij motorolie op de nachtkastje hebben. Natuurlijk kunnen we-" Hij stopte en keek weg. Waar was hij mee bezig? Raaskallen to the max. Sowieso.

Mackenzie was verrast door de wijsheid en met grote ogen keek ze naar de rug van Drew. "Kunnen we...?"

Drew lachte kort. "Dat klonk fout, Rockbell."

Mackenzie lachte verontwaardigd. Toen keek ze enkel eventjes naar hem. Hij leek wel menselijk nu. Eigenlijk... ergens... best wel lief.

Drew keek weer terug naar Mackenzie, eerst met een dromerige blik dankzij het bekijken van de hemel, alleen hij zag dat Mackenzie ook zo keek, niet verklaarbaar waarom. Zijn mond ging een beetje open en zijn ogen werden groter.

Mackenzie schrok een beetje van zijn plotselinge verrast zijn en keek naar beneden. "Maak je zin af", zei ze zacht.

Drew keek naar beneden, hetzelfde stukje waar Mackenzie naar keek. "Natuurlijk kunnen we anders zijn dan van ons wordt verwacht. Natuurlijk kunnen we andere dingen doen dan mensen denken dat we zullen doen." Hij keek naar boven. "Dat was alles."

Mackenzie keek op naar zijn gezicht, waar hun ogen nu voor de tweede keer samenkwamen. Hun schouders waren al meegedraaid. Ze zaten pas een enkele dertig centimeters uit elkaar en eigenlijk leek het steeds minder te worden. Mackenzie voelde haar hartslag opeens sneller gaan, maar het voelde fijn, integenstelling tot de versnelling die ze voelde bij Edward.

Drew voelde langzaam hetzelfde, van dat dichterbij komen dan. Hij legde zijn hand half op de linkerschouder van Mackenzie en half op haar hals. Hij merkte dat hun hartslagen tegelijk gingen.

Mackenzie was verrast door zijn actie en keek naar de hand, en toen weer naar Drew, vragend.

Drew boog voorover, steeds verder en legde zijn lippen al bijna op die van haar...

Mackenzie voelde een naar gevoel in haar maag. Nou ja, ze wist niet zeker of het naar was... het voelde gewoon zo... misselijkmakend, haar hele maag overhoop gegooid... Ze fronste en duwde Drew met beiden handen naar achter, zijn hand nog steeds op haar hals. "Waar ben je mee bezig?" zei ze verward. "Je haat me."

Drew schrok en probeerde een halflachje te produceren terwijl hij zijn hand van haar af haalde. "Haat en liefde liggen dichtbij elkaar", zei hij op een dromerige stem.

Mackenzie was nu zeker van haar zaak. "Are you friggin' kidding me?" Ze liet zijn schouders los en gooide gelijk haar ene hand in zijn gezicht. "Denk je werkelijk dat ik zo dom ben? Jesus Christ, Jesus Christ! Ik had kunnen weten dat je alleen maar onzin produceerde net!"

Drew dook enkel eventjes naar achter door het slaan maar kaatste gelijk terug en snapte. "Onzin?!" riep hij uit. "Weet je wat onzin is, Mackenzie? Jíj bent onzin! Belachelijk, you make no sense at all! Je praat constant over waarheden en leugens maar zelf heb je er totaal geen gevoel voor! Wie probeer je voor de gek te houden, jezelf?" Hij stond op. "Want niemand anders hier valt ervoor." Hij liep in een stevige pas weg, maar rende niet.

Mackenzie wilde terugschreeuwen alleen ze kon alleen een piep laten ontsnappen.

Drew stopte even. Met een ongemeende glimlach keek hij naar Mackenzie. "Laat ik terug gaan op je eerdere verzoek om ervoor te zorgen dat je me nooit meer hoeft te zien: daarmee ga ik akkoord. Doe jij jouw deel van de deal, dan?" Hij maakte een afkeurend geluidje en draaide zich om en liep verder.

Mackenzie werd nog pissiger en ze schreeuwde, "Drew, goddamnit!"