Kamer 1074 van Mack en Drew

Nieuw

Mackenzie zat in kleermakerszit op de grond, twee schriften om haar heen, een boek, en een schrift in haar hand. Plus nog, in haar andere hand, een potlood, waar ze op aan het bijten was. Ze kwam niet verder met wiskunde en ze haatte het als dat gebeurde. Normaal kwam ze er wel uit, maar nu niet.

Drew deed de deur langzaam open en keek enigzins verrast bij het zien van Mackenzie, maar herstelde zich al meteen en verving zijn blik door iets lichtelijk minachtends. "Doe alsof ik er niet ben, ik pak alleen wat op." Hij liep richting zijn kant van de kamer.

Mackenzie keek even geïrriteerd op, maar bleef peinzen over deze opgave en keek weer naar beneden. Ze beet op haar potlood en, tot haar eigen verbaasdheid splitte het potlood in tweeën. Ze spuugdede andere helft uit. Yuk?!

Drew keek op van het geluid. Hij trok één wenkbrauw op en hield een lachje binnen. "Jeez, Hulk, eet potloden, why don't you?"

Mackenzie keek weer geïrriteerd om. "Als ik moet doen alsof je er niet bent, then would you please shut up?" snauwde ze en ze keek in haar tas voor een nieuwe pen, nog steeds er niet mee schrijvend, sinds ze het probleem niet kon oplossen.

Drew rolde z'n ogen en draaide zich weer naar zijn kast. Hij zocht naar z'n boek met de 88 universele, ergste moorden. Meestal vrolijkte dat hem op, dus waarom gaf hij het niet even een kans? Hij pakte het, hield hem even open en klapte het toen dicht. Hij keek om Mackenzie heen naar Mackenzie's kant van de kamer. De motorolie fles stond er nog, alleen er was een hoop gebruikt. Drew fronste, Waarvoor, for God's sake? Hij schudde z'n hoofd en liep richting de deur maar keek om. "Oh, ik slaap hier vanacht waarschijnlijk niet."

"Oh joy! Je weet toch wel dat het nog geen kerst is, of m'n verjaardag?" Ze forceerde een glimlach. Echt, eerste nacht die ze in haar eigen bed hier zou doorbrengen en Drew zou er niet zijn - en ze moest een lach forceren?

"Ik zeg het alleen maar zodat je niet in paniek schiet en begint te huilen", becommentariseerde Drew. "Ik zou het graag willen zien, trouwens. Niet het zicht van jou persoonlijk - je haalt die gebruikelijk door elkaar. I'd hate to see you spoil the tears." Hij liep de deur door en deed hem dicht achter zich. Hij vroeg zich af waar ze mee bezig was geweest, waarom ze zo pissig was op d'r schrijfgerei maar hij liep gewoon weg.

Mackenzie stond op en schreeuwde nog net, "Yeah well!" Maar hij was er weg dus ze zat weer neer. Douche, douche, wat een vreselijke bastard. Ze kalmeerde en ze dacht aan of ze niet iemand, een vriendin als Puyi of zo zou kunnen vragen. Ja, Puyi, dacht ze gelijk. Ze hadden veel te bespreken en eigenlijk was ze wel toe aan gewoon meisjes-onder-elkaar. Ze had momenteel even een hekel voor alle mannen, Drew, zelfs Jean en urgh, Riley kon soms zo op haar zenuwen werken! EN OZ! Ze klapte haar boeken in en schoof ze in haar tas. Ze liep de gang op richting Puyi's kamer.

Nieuw

Mackenzie was niet gaan huilen, alleen ze voelde zich nog altijd rot. Oké, dus wat was er allemaal gebeurd over de dagen heen? Bradshaw. Drew. Jean. Puyi. Edward, niet te vergeten. Met Anthony had ze geen grote problemen dacht ze altijd. Ze liep naar de badkamer waar ze haar kleding in drie bewegingen uit had en klipte haar beha ook los. Ze legde een handdoek klaar en draaide de douche aan. Ze voelde zich zo raar hier. Nauwelijks meer thuis. Want zo was het altijd geweest: lol maken, niks aantrekken van mensen als Drew en Anthony, hier en daar een date met een vriend die toch op niks uitliep... Ze plaatste zich in de douche en keek eerst naar haar tenen terwijl haar haar verzoop. Naar het strand, shoppen, ijsjes halen, in de veels te hete bus zitten, volleyball... niemand die zeurde over wat je aanhad. Mackenzie had nooit in nonkostuum rondgelopen, nee, maar ze droeg ook weer niet niks, right? Ze droeg zo vaak een jasje of een vest. Haar armen waren zelden bloot, enkel en alleen tijdens het werken in de garage.

Oz zag dat de deur openstond en riep naar binnen, "Mackenzie?" Hij hoorde iets druppelen, heel snel. Een douche. "Mack, ben je aan het douchen of praat ik nu tegen Mackenzie's roomie?" Hij lachte.

"Ik ben het!" riep Mackenzie onder het water en deed hem even uit. "Ik ben zo klaar!" Ze deed shampoo in haar haar en spoelde het gelijk weer uit, scrubte kort haar neusvleugels en ze waste haar lichaam nog kort met bodywash. Ze spoelde ook dat weg en greep snel haar stok. "Siccitas!" riep ze en haar huid was gelijk droog. Ze glimlachte en pakte haar handdoek die ze om zich heen wierp. Ze keek in de spiegel. Ze fronste. "Hey Oz, pak even een joggingbroek en een shirt voor me!" Ze hees haar onderbroek weer omhoog.

"Haaaaai!" riep Oz en hij opende de kast die most likely van Mackenzie was. Hij vond niet zo heel snel een shirt, en over een broek al helemaal niet te spreken, laat staan dat hij meteen de goede lade had, maar met een grijze joggingbroek en een zwart shirt met V-hals liep hij naar de deur. "Ik heb ze!" zei hij en klopte.

Mackenzie deed de deur op een kier, trok de kleren uit zijn handen, kleedde zich in raptempo om en kwam de badkamer uit. "Thanks", zei ze en zuchtte terwijl ze haar haar in een staart deed. "Wat kom je doen?"

"Uhm", begon Oz lichtelijk fronsend. "Ik dacht, misschien was je nog bezig met je klaarmaken voor het herfstbal... weet ik hoelang meisjes daarover doen."

Mackenzie fronste terug. "Herfstbal?" Opeens gingen haar ogen wijd open, ze schrok. "Shit! Het herfstbal!" riep ze uit. Ze moest zich nog helemaal aankleden! Shit, shit, shit, shit! "Ik was het totaal vergeten! Ik... ik moet Gabe vertellen dat ik geen tijd heb voor wiskunde!"

"Wis..." Oz fronste dieper. "Je was bezig met wiskunde!?"

"Dat jij nou alles al snapt zonder je huiswerk te maken", zei Mackenzie en liep al naar de deuropening. "Sorry Oz, ik moet gaan."

"Tuurlijk", zei Oz, glimlachte weer en rolde zijn ogen. Hij liep Mackenzie voorbij en zei, "Veel succes en tot vanavond!"

"Wat?" riep Mackenzie. "Gaan we er niet samen heen?" Ze klonk ietwat wanhopig.

"Nope", zei Oz en lachte. "'k Heb een date." Hij verdween uit zicht.

Mackenzie liet één wenkbrauw naar boven gaan, maar die ging weer omlaag. Oké, ze had niemand om mee naar het herfstbal te gaan. Puyi zou sowieso niet meer met haar willen gaan, dat was zeker, Oz kon niet, Dr- Ze stopte met lopen richting Gabe. Waarom dacht ze aan Drew? Fronsend dacht ze aan buizen. Kerncentrales. Olie. Staal. Alles om Drew uit haar hoofd te wissen. Ze verdween een gang in.