Trainingsveld XJ8

Nathaniel riep luid en duidelijk, "Finite!" en rolde onder Kenwyn vandaan en lichtelijk geërgerd stond hij op waarna hij zijn jas rechtstreek en zich omkeerde en zei, "Glucio!"

Kenwyn was zo verrast dat hij weer tegen haar praatte, de eerste keer sinds de keer in het bos, waardoor ze de spreuk niet op tijd wist te verweren en al gauw merkte ze dat ze vast zat aan de grond. "Damn it..." kreunde ze.

"Rictusempra", zei Nathaniel zacht, maar duidelijk en een straal kwam uit zijn toverstok.

"Protego!" gilde Kenwyn en hield de stok zo ver voor zich als ze kon. Ze hield haar ogen stijf dicht en trok aan de grond. Verdomme, ze kwam maar niet los. "Relashio!" riep ze wanhopig en de grond liet haar eindelijk los. Ze wreef over haar handen.

Nathaniel trekte aan één kant zijn mondhoek omhoog en zei, "Wingardium Leviosa."

Kenwyn voelde opeens de grond onder zich verdwijnen. Oké, ze was net vastgeplakt, maar vliegen hoefde ze nou ook weer niet. Ze schreeuwde kort en raakte in paniek.

Nathaniel liet haar een paar keer rondjes draaien en zei toen, "Wat, niet amuserend?" met lage mondhoeken. Hij wendde zijn toverstok af van Kenwyn en liet haar daarbij vallen.

Kenwyn voelde zich weer vallen en ze fronste met een gespannen kaak wanneer ze een non-verbale spreuk uitgilde die een vuurbal onder zich vormde die haar van de grond afblies.

Nathaniel's ogen werden even groter, net als zijn grijns. "Serpensortia", zei hij en richtte zijn toverstok richting Kenwyn.

Kenwyn voelde opeens iets glibberen op haar hoofd, langzaam over haar neusbrug gaan en gelijk daarmee ook in haar gezichtveld. Ze schrok en verloor controle over de vuurspreuk. Ze rolde om in de lucht en viel nu op de grond met de slang op haar rug landend. "Fuck... dit..." zei ze en trok haar gezicht uit de aardachtige grond en zette zich nu helemaal af van het platform. "Sectumsempra!" riep ze en zwaaide haar toverstok diagonaal naar Nathaniel.

Nathaniel fronste en een snee kwam door zijn jas heen, in zijn linkerbovenarm. Hij greep er naar en zakte in, geluidloos naar adem happend.

Kenwyn hield haar mondhoeken stevig omlaag en zwaaide nog een aantal keer.

De eerste twee zwaaien raakte Nathaniel's beiden schouders, alleen de derde stopte hij door schermachtig zich te verdedigen met zijn toverstok en duwde daarmee Kenwyn naar achter en kroop langzaam naar boven, haar nog meer naar achter duwend.

Kenwyn schrok vanbinnen van het snelle herstel van Nathaniel, maar liet niks zien. Helaas was Nathaniel sterker dan haar en al gauw viel ze naar achter, zich op dezelfde manier verdedigend als hij.

Nathaniel plaatste zijn scheenbenen naast haar en boog nog meer voorover. "Geef je al op?" Hij had haar nu tegen de grond gedreven, zijn hoofd slechts een enkele centimeter van het hare.

Kenwyn schrok nog meer van Nathaniels positie op haar, maar werd daardoor alleen bozer. "Ga van me af", kreunde ze en duwde haar toverstok nog altijd als enige kracht om hem eigenhandig weg te krijgen.

"Bitch please", zei Nathaniel, "alsof dit de eerste keer is dat je zo ligt." Hij sloeg nu met de punt het meest naar zichzelf toe tegen de kaak van Kenwyn. "Geef op, je doet jezelf alleen maar pijn."

Kenwyn wou haar stok loslaten om haar kaak vast te grijpen, wat ervoor zorgde dat haar grip op haar toverstok ernstig verzwakte. "Ga... van... me... af!" zei ze onder haar adem en legde haar armen naar zich neer - hetzelfde als je overgeven.

Nathaniel drukte zijn oogleden iets dichter en gehoorzaamde haar. "Hoe wil je ooit Nyckolas' vrouw worden als je niet eens tegen mij op kan?" zei hij, zo zacht dat alleen zij het horen kon, en liep weg na deze overwinning.

Kenwyn fronste en probeerde op te staan. Damn it, haar benen voelden wel verlamd.

Eureka rolde met haar ogen. Typisch Kenwyn om op te geven.

"Oké", zei Oz vrolijk. "Dat was een prachtig schouwspel, was het niet? Prachtige overwinning door Nathaniel. Dan nu het volgende paar!" Hij keek rond.

Lucas trok één oog omhoog, synchroon met een mondhoek en zag toen dat hij tegen Drew moest. "Ah! Wat zeg je ervan, Drew?" zei hij en keek naar boven.

Drew reageerde niet op Lucas, telkens als hij naar het onderdeurtje keek voelde hij een ongelofelijke woede opspelen. "Hpfhm", mompelde hij in zichzelf en begaf zich naar het trainingsveld.

Lucas' wenkbrauw en mondhoeken zakten en liep achter Drew aan. Djiez, wat had hij?