Boogschieten

Eureka spande haar boog maar ze liet net iets te snel los en haar pijl vloog het veld over. "Fuck", mompelde ze en ze liep even er naar toe. De pijl was twee meter van een roodharige jongen af. Ze bukte om de pijl uit de grond te trekken. Toen keek ze op en ze herkende hem. "Jij bent wasruimte jongen."

Edward had zijn gezicht en profil naar het meisje, maar hij draaide zijn hoofd haar kant op en hij herkende haar meteen. Opeens rook hij haar geur. Haar heerlijke feromonen. Hij knipperde. "Zo... zou je me kunnen noemen", zei hij ongemakkelijk en slikte nog net niet. Alles om hem heen werd warm en klam en hij voelde zijn maag inzakken. Hij had zo'n honger.

Eureka fronste door de glazige blik die hij haar gaf. "I'd rather not." Ze draaide zich om en liep terug naar haar schietschijf.

Edward slikte nu wel en hij greep haar bovenarm vast. Foute zet. Hij wilde meer, meer. Alleen maar meer. "Wacht", zei hij toen zijn adem in zijn keel stokte. "Stel je je niet even voor?"

Eureka keek om. Wat dacht hij wel niet? Ze sloeg haar arm uit zijn greep. "Zoals je ziet niet hè." Ze liep weer verder.

Edward twijfelde. Hij beet op zijn lip. Nu ze toch ver genoeg van Raven en Puyi waren, kon hij het net zo goed vragen. "Jij bent toch Drew's meisje?" vroeg hij, meer als een soort bedreiging.

Eureka stopte. Ze draaide zich om. "Oké maat, wie ben jij?" siste ze en kwam dichterbij. "Een stalker? Een aanbidder? Wat moet je?"

"Edward Cullen", zei Edward. "Heeft Drew het nooit over me gehad?" Hij lachte nerveus.

Eureka vernauwde haar ogen. "Eureka Sylvestre-Prdakis", siste ze. "En nee, hij heeft het voor zo ver ik weet het nog nooit ov-" Ze herinnerde zich iets. Toen wasruimte jongen de wasruimte verliet kwam Drew binnen en deed hij opeens jaloers. "Wat ben jij precies van Drew?" vroeg ze, ietwat argwanend, maar vooral nieuwsgierig.

Drew kreeg nog een pijl in de schietschijf. Hij keek naar links. "Waar blijft Eureka?" murmelde hij tegen Hibari die aan de zijkant stond.

Hibari keek op. Hij zocht door de massa naar Eureka's uitstaande rode haren. "Oh", zei hij, "ze praat met een of andere jongen. Lijkt me ene jaar of 17. Rood haar. Ken je hem?"

Edward beet op z'n lip. Zou ze haar het meteen vertellen? "Uhm", zei hij, "we kennen elkaar. We zijn, hoe zeg je dat, een soort van gerelateerd." Hij glimlachte krampachtig.

Eureka fronste. "Drew heeft geen siblings. Don't screw with me."

"Niet in die manier", zei Edward ietwat nerveus.

"Is er een andere manier?" vroeg Eureka en deinsde een paar centimeter naar achter.

Drew's ogen verwijden. Verdomme. Hij liet zijn boog vallen en hij rende door de massa heen, roekeloos op zoek naar een van de twee roodharigen.

Mackenzie schoot mis. "Urgh!" kreunde ze en ze ging de pijl halen. Bij het bukken voelde ze iemand tegen haar zijkant aankomen en bijna over haar heen struikelen. "Hey wat-" begon ze.

Drew kon zich nog net ophouden om niet over de opeens gematerialiseerde persoon heen te rollen, maar toch had hij maagpijn door de schouder in z'n maag. Hij greep kort naar z'n ondermaag. "God... da-" Hij keek op en wou gaan schreeuwen, maar hij zag dat het Mackenzie was. Hoe graag hij haar ook wilde vastpakken, al was het maar alleen zijn armen om haar heen sluiten, dit was hardly het goede moment ervoor. Hij fronste, mompelde half tegen zichzelf half tegen Mackenzie, "Ik heb hier geen tijd voor", en keerde zich de andere kant op.

Mackenzie fronste en greep zijn arm. "Oh nee", riep ze kwaad, "we hebben wat te bespreken. Vanwaar die pijl, hè? Ben je echt doorgedraaid? Je sanity verloren?" Ze was kwaad, furieus - ze lachte niet.

Drew sloeg haar greep van zich af. "Ik weet niet waar je het over hebt", zei hij snel en sissend en keerde zich weer terug. Hij moest Eureka redden, hij wist hoe link Edward was, zeker met Eureka's charme.

De. Druppel. Mackenzie gooide haar vuist hard tegen zijn ruggenwervel. "Eerst probeer je me te vermoorden en dan ren je weg? Je bent niet alleen een psycho, maar ook nog eens een lafaard!" schreeuwde ze. "Wat is er mis met jou?!"

Drew zakte in. Een ijzige pijn ging door z'n hele lichaam. Even dacht hij dat hij ging gillen. Schreeuwen. Dat hij misschien zou onbewusteloos raken. Hij beet op z'n lip. Mackenzie's woorden hielpen ook niks. Hij moest rennen. Hij moest weg. Waarom nu, waarom moest hij Mackenzie net van die getinte jongen afhelpen met een pijl? Waarom dacht hij hier niet beter over na? "Mackenzie", zei hij half-kreunend en probeerde een sluw toontje erin te krijgen. "Wat doe je als je straks een bot hebt gebroken, hmm? Ben jij dan niet de psycho hier?" Hij draaide zich om en stond zogenaamd zonder problemen op. "Wat heb ik gedaan? Mijn pijl vloog uit m'n handen. Niet alles draait om jou, Mackenzie." Het ironische was dat alles wel om haar draaide, alles, álles draaide om haar, Drew wou alleen maar haar. "Maar nu wel, hè. Wat is jouw excuus? Je vuist voelde zich aangetrokken tot m'n ruggenwervel?" Hij boog voorover, hijgde bijna in haar gezicht. "Wat ga je dan doen? Ik ben een prins, weet je nog, ik kan je de rest van je leven laten doorbrengen in een kerker waar je een Tantalus kwelling zal moeten ondergaan. Dat is niks moeilijks. Ik doe het elke dag, mijn hele volk. Het is niks nieuws voor mij. Breek m'n botten, Mackenzie, waar wacht je op?" Hij dacht er over na om haar ook nog vast te grijpen, extra uitdaging, maar hij moest weg. Hij had geen tijd voor show, hij had hier sowieso geen zin in.

Mackenzie deinsde achteruit, maar het hielp niks. Ze stapte achteruit, dat hielp wel. Ze wist niet wat ze moest zeggen of wat te doen. Het liefst brak ze zijn botten, en hard ook. Hij was walgelijk, walgelijk. Hij sprak de waarheid en de waarheid was walgelijk. Ze bleef daar staan, haar vuisten niet langer gebald en haar pony half voor haar ogen, een mess. Ze ademde zo dat haar borst op en neer kwam in een overdreven manier.

"Een psycho", herhaalde Drew haar maar nu alsof het over haar ging, "en een lafaard." Hij draaide zich om en hij wou rennen, brand en moord roepen, alleen eerst moest hij in grace ontsnappen uit Mackenzie's zicht. Hij liep een rijtje door. Hij raakte toen weer in paniek. Eureka? Eureka?! Toen ving hij een glimp van haar vuurrode haar op. "Eureka!" gilde hij.

Nog net voor de gil zei Edward, "Je hebt geen idee." Toen keek hij op. Drew. Shit. "Hey, ik ga... nu." Hij draaide zijn rug naar Eureka, met moeite, veel moeite, en liep gehaast weg.