Boogschieten

Drew zag hem wegrennen en riep nog eens, "Eureka!" Hij was nu zo dichtbij, hij sloeg zijn armen om haar heen en voelde haar armen. Was ze oké? Hij voelde nog bloed stromen, in een normale fashion. Ze rook naar kaneel en honing, van zo dichtbij. Hij rustte zijn hoofd in haar nek. Geen beten. Drew wist niet hoe opgelucht hij moest zijn.

Eureka draaide zich nog maar één graad om toen ze de tweede schreeuw hoorde. "Dr-" Ze voelde hem al haar omhelzen. Een vlaag van geluk overspoelde haar. Meteen viel het haar op hoe hij altijd zo handtastelijk was als ze net met Edward had gesproken. Moest ze vaker doen, dacht ze, maar schudde haar hoofd in gedachte. Nee. Ze was blij genoeg voor dit moment, waarschijnlijk de eerste keer dat hij in het openbaar haar zo bewonderde. "Drew", zei ze, nog steeds verrast.

Drew's blouse schuurde over het katoen van Eureka's jasje. Hij wou haar niet voor altijd zo vasthouden, integendeel, alleen hij kon haar nu gewoon niet loslaten. "Thank God je bent ongedeerd", zei hij. Hij draaide haar wat meer naar zich. Om hen heen keken nog net twee eersteklassers hen aan, maar verder was iedereen druk bezig. "Thank God." Hij drukte zijn mond net onder haar oor, op haar hals. Hij kuste haar zacht, zodat alleen Eureka het zou voelen en de rest het niet zou zien. Hij trok zich terug. Hij zag er vast vreselijk uit van het rennen.

Eureka bekeek hem. Hij was zo prachtig. Hij was werkelijk bezorgd om het feit dat ze met een andere jongen had gepraat. In het openbaar. Ze wist niet wat ze zeggen moest. Ze wou niks liever dan dat hij haar meenam naar Aegle, gewoon haar van deze wereld afhalen en nooit meer terugkwamen. Voor niemand. Dat ze daar bleven. Voor altijd. Daar zouden ze alleen zijn.

Drew pakte haar zachte hand, kneep er even kort in en hij trok haar mee toen hij naar hun schietschijf rende.

Aden keek neer op zijn horloge. Het was tijd. Hij blies op zijn fluitje. "Jongens! Tijd is om!" Hij lachte met z'n ogen en hij gebaarde dat iedereen moest komen.

Drew stopte met lopen en draaide zich om. Rustiger liep hij richting Holloway.

Eureka voelde nog steeds zijn hand om haar pols en voelde zijn hartslag dor zijn aderen heen. Eureka liet een glimlach zien voor het eerst vandaag.

Drew keek op naar Eureka. Hij glimlachte terug. Ze had geen idee, dacht hij. Geen. Idee.

Puyi keek om. Ze zag Edward hun kant op lopen. "Waar-" Aden's fluitje ging. Ze maakte haar zin niet af en liep naar Holloway, in haar eentje.

Edward keek haar na. "Wat heeft zij", vroeg hij, meer aan Raven.

Raven keek op van de schietschijf, waar ze de pijlen uithaalde. "Oh", zei ze, "geen idee. Misschien is het de tijd van de maand?" Ze lachte.

Edward lachte, alleen weer het onderwerp van bloed, hè. Hij liep ietwat ongemakkelijk achter Puyi aan, met een meter of twee tussen hun twee.

Raven liep half-naast Edward, half-achter. Ze had de pijlen goed gelegd in de koker naast de twee en de twee helften boog.

Oz keek op, hij was net van plan te schieten. Hij verlaagde zijn boog en hield op met spannen. Hij keek naar Averly. "Zullen we?" Hij keek ook nog snel naar Jordan, alleen die leek wel high.

Averly knikte en ze ging al voorop lopen.

Jordan dacht dat hij het tegen haar had en knikte, deed hetzelfde. Ze liep synchroon met Averly, alleen dan was ze langer en weegde ze meer met haar heupen.

Oz liep erachteraan en kon het niet helpen om te blozen toen hij zag hoe kort Jordan's rokje eigenlijk was. Schandelijk kort, eigenlijk. Hij spande zijn kaak.

Hibari liep naar Holloway, in z'n eentje, met z'n handen in z'n broekzakken. Hij hoorde een groepje eerstejaars over hem fluisteren en ving complimenten op, maar hij negeerde het.

Riley keek op. Hij zat net in een positie waar Jean z'n handen om zijn middel had. "It's a shame", zei hij en wachtte tot Jean zijn handen had teruggetrokken.

Jean lachte en hij verplaatsten zijn armen nu zo dat zijn armen om zijn schouders zaten en gooide hen beiden op de grond. "Geef je over, geef je over!" gromde Jean.

Riley proeste het uit van het lachen. "Get off!" gilde hij zowat.

Mackenzie kwam nog net aan bij Riley en Jean, waar ze theateraal een afkeurend geluidje maakte. "Niet in het openbaar, jongens!" riep ze, maar ze begon ook te lachen. Ze bukte en haalde Jean van Riley af, wat makkelijk was. Ze leunde nu over Riley heen.

Jean rolde op zijn rug. "Oh Mackenzie", fluisterde hij dromerig en keek haar aan. Hij zou het niet erg vinden als ze over hem had zitten leunen.

Riley merkte het eerst niet op wat Mackenzie deed, alleen toen kuchte hij. Zijn wangen werden iets roder.