Het bos

((Wow, dat stuk was echt geweldig. Mijn complimenten, Soph.))

Mackenzie had blijven staan, blijven luisteren. Ze voelde een pijnige ijzigheid, en toch een warmte die haar bijna ombracht over haar wang heen rollen. Beiden wangen. Als dolken schoten die tranen naar beneden. Haar hart deed zo pijn in haar borstkas. Alsof het tegen de ribben aanbotste, alsof het er ook uit wou, samen met de tranen. Ze boog haar hood voorover. Was ze echt zo stom geweest?! Haar maag voelde leeg en toch zo vol. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze voelde woede, verwarring, zelfhaat. Ze beet op haar lip en ze gooide haar vuist tegen de boom. Ze fronste hard en ze trok haar gezicht in haar handen. Er kwamen tranen op haar blote benen. Had ze nou maar jeans aangedaan, dacht ze. Ze wou vloeken, gillen en huilen tegelijk. Eén ding kan wel, dacht ze en glimlachte terwijl ze verder huilde. Ze lachte vanbinnen niet. Ze haatte hem zo erg.

Charlie liep aan de andere kant het bos in en hoorde op een gegeven ogenblik een meisje huilen. Hij zocht om zich heen. Wel een leuk slachtoffer voor nu, dacht hij en hij keek omhoog. Hij fronste. Eén, het meisje zat in een boom. Twee, het was het meisje wat Anthony verdedigde.

Mackenzie snikte alleen maar door, maar opeens ving ze een glimp op van iets onder zich, blond in volle glorie. Even dacht ze dat het Drew was, maar die waan verdween snel. Maar ze herkende hem. Ze schrok. De jongen van het straatje. Ze sprong van de tak af en ging in gevechtspositie staan. "Ik ben niet bang voor je", zei ze en haar tranen begonnen langzamer naar beneden te rollen en ze forceerde zelfs nog een grijns.

Charlie gaapte bijna en hij greep haar pols vast, ze kon niet tegenwerken daarmee. "Bitch please", zei hij. "Ik heb niet de hele dag. Wie zegt trouwens dat ik voor jou kom?" Hij kwam dichterbij en verbrijzelde haar pols bijna. "Als je wilt, kunnen we natuurlijk off the hook gaan. Any time."

Mackenzie schrok maar ze gooide snel haar andere vuist naar hem.

"Tss, tss", zei Charlie afkeurend toen hij haar andere pols ook vastgreep en hij boog zich voorover naar haar, liet haar bijna vallen op de grond. "I don't like it rough."

Mackenzie fronste en ze wou gillen. Niet weer, niet weer, dit keer kon ze zelf hem van haar afkrijgen. Ze gooide haar knie in zijn maag.

Charlie liet een kleine 'oef' horen, maar hij trekte zich niks van aan. "Houd toch op met dat tegenstribbelen, meisje", zei hij en ademde iets te dicht bij haar gezicht. "Je weet dat je me wilt."

Mackenzie stribbelde nog meer tegen en daardoor viel ze op de grond met de jongen op haar. Ze wou Drew terugroepen en toch niet, hij zou toch niet komen. Hij zou haar uitlachen. Hij zou walgen. Dat deed 't 'm. Ze kon niet gewoon dit laten gebeuren. Ze voelde alles aan zich gloeien, van woede, van opgefoktheid. Ze kreeg haar hand naar haar stok en ze trok hem. "Accio!" riep ze en zo zweefde een stuk hout vol mos tegen Charlie aan zodat hij opzij vloog.

Charlie greep naar zijn gelaat. Hij was te kwaad om nog even terug te vechten. "Je gaat te ver, meisje."

"Niet ver genoeg", zei Mackenzie en ze voelde dat wat mos op haar jukbeenderen rustte. Ze riep nog eens de sommeerspreuk en weer kwam het stuk hout tegen de jongen aan. "Wie ben jij eigenlijk?" zei ze en ze voelde haar mondhoeken omhoog gaan. "Hoe vind je mij steeds?"

Charlie's gezicht zat onder aarde en mos nu, maar ook een grote, ranzige plek van bloed vond zich daar plaats. Dat was dan ook waar hij naar greep en hij draaide zich om naar het meisje. "Voor jou? Zeg maar Bradshaw", zei hij sinister en hij greep zijn toverstok, binnen één seconde had hij een "Detentio!" afgevuurd.

Averly liep rustig door het bos, even nadenkend over vandaag en hoe ze twee mensen had leren kennen. Ze glimlachte en plotseling zag ze een lichtflits. Ze keek die kant op en ze zag een bekend persoon. Ze slikte. Nee, dacht ze, niet hij. Niet weer.

Mackenzie spreidde haar handen uit en ze voelde haar keel dicht geknepen worden. Ze wilde het uitgillen. Waarom had ze hem niet gelijk van kant gemaakt? Ze kneep één oog dicht van de pijn, met de ander hield ze Bradshaw in de gaten. Waarom was er niemand in de buurt? Waarom kwam Drew niet terug? Zelfs als hij haar uitlachte en haar voor de rest van haar leven hiermee belachelijk maakte, als hij haar zou kunnen helpen... zou hij het doen, toch?
Ze deed een poging tot haar hoofd te schudden, maar hij kwam alleen naar beneden en meteen kreunde ze. Wat dacht ze nou? Dat ze hem kende? Hij had een hele scene gemaakt. Hij kwam haar niet halen. Hij zou haar niet redden. Waarom zou hij dat doen? Ze probeerde een stevigere grip op haar toverstok te krijgen, maar hij viel bijna uit haar hand.

Averly zag het meisje. Ze spande haar kaak en fronste. Ze liet het haar niet gebeuren. Ze stormde de bossen uit richting de open plek en gilde, "Petrificus Totalus!" waarvoor ze haar toverstok naar Bradshaw uitstak. Gelijk keerde ze naar het meisje, wetend hoe gevaarlijk dit was, als de contricteur bewusteloos raakte waarna de spreuk nog in kracht was en piepte ze weer, "Relashio!"

Nog met een glimlach viel Charlie voorover in de aarde.

Mackenzie liet zich ook vallen op de grond van aarde, maar ze was nog van bewust zijn. Ze keek op naar haar redder. Het was een meisje met zwart lang haar, maar die vooral klein was van lengte. Ze zag er sterk en toch zo fragiel uit. Mackenzie glimlachte en liet toen haar oogleden zakken. "Dankje", zei ze, te moe om zichzelf omhoog te trekken.

Averly bibberde. "Moet ik hulp halen? Moet ik je meenemen? Wat als iemand hem weer bij bewustzijn brengt als we weg zijn?!" Ze kwam gelijk naar het meisje toe en ze tilde haar bovenlichaam op. "Leef je nog?!" Ze begon te piepen.

Mackenzie keek weer op en opende met veel moeite haar ogen. "Ik leef nog", zei ze met een glimlach. "Ik zei, dankje." Ze probeerde op te staan, maar al haar ledematen voelden zwaar, maar vooral haar borstkas. Kapot. Ze greep zich vast aan het meisje. "Laat me niet alleen", begon ze te jammeren. "Niet met hem. Alsjeblieft."

Averly jammerde ook. "Ik... ik zal dat niet doen", ze veegde haar tranen weg, ze wist hoe vreselijk dit gevoel was. "Ik kan ze bellen", zei ze wanhopig.

Het discipline comitée zou dan komen, dacht Mackenzie. Ze had geen idee wie hen waren, maar liet ze maar komen, dacht ze. "Ja", jammerde Mackenzie.

Averly pakte bibberend haar mobieltje en tikte het nummer in en hij ging over. Ze schreeuwde. "Met Averly Björk", haar stem bibberde mee, "ik ben in het bos met..." Ze keek vragend naar haar nieuwe kennis.

"Zeg maar Mackenzie", zei Mackenzie dromerig, voelde haar oogleden zwaar worden, "Mackenzie Rockbell."

"Met Mackenzie Rockbell!" piepte Averly erachteraan. "Er is net iets vreselijks gebeurd! Charles Bradshaw heeft... en hij ligt... en..." Ze begon te jammeren. Ze hield haar mobieltje nog net vast.

"Levate, Ventus!" Met deze spreuk materialiseerde Hibari in het bos samen met naast zich Chrome. Hij keek naar zijn partner en zocht toen voor de Averly Björk, maar hij hoefde niet te zoeken. Ze zat naast het blonde meisje, Mackenzie, samen te jammeren.