Het bos

Nyckolas negeerde zijn metgezel eerst, maar zei nu terug, met een zuchtende toon, "Wat wil je dat ik eraan doe?"

Nathaniel twijfelde. "Ik wil Kenwyn zien verdrinken, maar dat is geen optie, neem ik aan?"

"Jij..." begon Kenwyn en deed een stap naar voren. "Nyckolas, zeg er wat van."

Nyckolas zuchtte enkel en versnelde zijn pas. Urgh. Samen waren ze nog erger dan ze alleen waren.

Kenwyn voelde haar ogen prikken en glazig worden. Dit kon toch niet waar zijn, haatte Nyckolas haar nou echt alleen omdat zij van hem hield, zo veel dat ze met hem trouwen wilde?

Nathaniel bleef achteraan lopen met Kenwyn en was uit gehoorgebied van Nyckolas als hij zacht genoeg praatte. Hij keek opzij en zag dat Kenwyn op het punt van tranen stond. "Raap jezelf bij elkaar", fluisterde hij. "Als je werkelijk adel in aanmaking bent, gedraag je je dan ook zo. Wees niet zoals je nu bent, Kenwyn. Je ergert niet alleen mij, maar ook Nyckolas schaadt zich aan jouw attitude."

Kenwyn fronste eerst, maar nam Nathaniel toch maar serieus. "Hoe bedoel je, zoals ik me nu gedraag?" fluisterde ze terug.

"Week. Verslagen. Nyckolas het vuile werk willen laten opknappen." Nathaniel keek haar nog steeds serieus aan, maar hij liet een ondeugend glimlachje zien. "Je bent geen leuk speeltje als je al op de grond ligt voordat ik getrapt heb, trouwens."

Kenwyn fronste eerst, alweer, maar ze glimlachte terug, ongemakkelijk. Ze voelde zich toch gemakkelijk, waarom dan zo'n krampachtig lachje? Nu ze erover nadacht, ze voelde zich altijd gemakkelijk bij Nathaniel. Hij was een irritant, vreselijk, vervelend, woedeverwekkend monster, maar ze voelde zich wel gemakkelijk.

Nathaniel zag de glimlach en zijn mondhoeken gingen weer omlaag, maar zijn ogen bleven vriendelijk. "Dit betekent niet dat we een alliantie hebben gesloten, Baugh", zei hij op een neutrale, ietwat afstandelijke toon.

"Alsof dat is wat ik wil", zei Kenwyn snel en herstelde haar gelaatsuitdrukking met gesloten ogen en mondhoeken omlaag. Toch, vanbinnen glimlachte ze.

Nyckolas stopte met lopen. "Het wordt donker", riep hij naar zijn metgezellen, "we gaan weer terug." Hij draaide zich om en zag dat de twee nog steeds minachtende blikken naar elkaar toe schoten, maar ze waren tenminste stil.

Nathaniel keek omhoog. "Ah, nu je het zegt", zei hij op een speelse toon terwijl zijn gezicht neutraal bleef staan. "Dat is jammer, ik beg-" In zijn ooghoek zag hij iets lopen en geritsel kwam van de struiken vandaan.

Kenwyn voelde zich paniekerig. "Wat was dat?!" riep ze meteen. Meer geritsel kwam, nu van meerdere struiken.

"Onthoud wat ik je net zei, Kenwyn, blijf kalm", fluisterde Nathaniel enkel naar Kenwyn, zacht genoeg zodat Nyckolas het niet hoorde. "Nyckolas...?" riep hij naar zijn vriend, om te kijken wat hij vond van de situatie.

"Hmpfh", zei Nyckolas zacht en trok zijn toverstok. "Laat je zien", riep hij naar de struiken.

Nathaniel keek naar zijn vriend, knikte en trok ook zijn toverstok. "Drew, als jij het bent, kom dan naar voren", zei hij. Het geritsel werd luider en het werd langzaam geschreeuw.

Nyckolas fronste. Dit was toch niet een of andere vriend van Nathaniel, hallo het leek wel een beest! Opeens sprong iets uit de struik voor Nyckolas, waarna Nyckolas meteen bukte en riep pissig, "Pas op, Nathaniel!"

Nathaniel merkte het te laat op en voelde de klauwen van het beest in zijn rug door zijn jas heen. Hij schreeuwde en viel voorover. "Nyckolas!" riep hij.

Nyckolas bekeek het beest. Het was enkel een everzwijn die wild in de bossen rondliep. "Vitam impetre!" riep hij en een flits beukte het beest tegen een boom die net naast Kenwyn stond.

Kenwyn voelde een straal van kracht net langs haar gaan en schrok. Ze bleef in shock staan.

Wat was ze aan het doen? Nathaniel stond op en trok Kenwyn dichterbij. "In cineri ade!" riep hij en hij zag het wilde zwijn veranderen in as, langzaam, terwijl het de grond raakte, molecuul voor molecuul.

Kenwyn bleef verrast kijken nadat Nathaniel haar had aangeraakt, de plek op haar arm begon te tintelen, simpelweg omdat ze contact had terwijl ze daar nog niet in staat voor was. Het was stil voor een paar seconden, maar ze keek op naar Nathaniel. Hij had haar nog steeds vast.

Nathaniel keek geluidloos hijgend naar het zwijn wat hij net gedood, nog steeds de klauwen van het beest voelend in zijn rug.

Nyckolas stond achter hen en tikte Nathaniel op zijn schouder. "Je kunt m'n verloofde nu loslaten, Nathaniel", zei hij, niet dat hij jaloers was - het was enkel een schande dat zijn aanstaande was aangeraakt en al in de armen lag van een ander. That's all.