Het bos

Nathaniel fronste naar Nyckolas en liet Kenwyn al los, die nu tegen Nyckolas aanviel. Hij liep het pad richting het AMF, pissig en kwaad.

Kenwyn was eerst stil, maar kwam er toen achter dat ze op Nyckolas leunde. Een rilling ging door haar heen. Ze probeerde weer te staan. "Sorry", zei ze tegen Nyckolas. Zeker nadat Nyckolas zo boos op haar was geweest had ze geen recht om tegen hem aan te leunen, al was het per ongeluk.

Nyckolas forceerde zich tot een glimlach, die zekerste weten eerlijk eruitkwam. "Maak je geen zorgen, Kenwyn", zei hij. "De hoogste prioriteit is dat we nu allen oké zijn en klaar zijn om terug te keren." Als vraag.

Kenwyn keek eerst twee seconden in stilte naar Nyckolas, maar besefte toen dat het een vraag was. "Oh, ehm, ja, ik ben oké", zei ze. Zij was immers niet geraakt door de sus scrofa. Wel besefte ze ook dat ze nu alleen was met Nyckolas.

Nyckolas zou binnenkort trouwen met haar, dus hij kon haar maar beter blij houden anders zou het nog een lange rit worden. "Mooi... dan kunnen we Nathaniel misschien nog bijhouden."

Kenwyn voelde nog een rilling bij het uitspreken van Nathaniel's naam. "Ehm, ja, tuurlijk", zei ze en probeerde bij hem geen last te bezorgen door een paar passen van hem verwijderd te lopen.

Nyckolas keek vragend naar Kenwyn, die al zo deed sinds Nathaniel haar opgevangen had. Nyckolas fronste, maar liep gewoon door naast haar.

New

Hibari liep het bos in, ontweek net een steen en liep weer rustig verder met z'n handen in zakken, zoals al de hele tijd het was. Hij keek wat rond, niet echt met een doel rondlopend.

Drew zat ergens in een boom inmiddels en zag Hibari door de bossen lopen. Drew nam aan dat zijn vriend voor hem langskwam en hem gewoon zo goed kende om te weten dat hij altijd hier zat. Hij grijnsde en liet zich zakken, waarna hij op de grond terechtkwam, hurkend, en stond weer op. "Ik dacht dat je dit jaar zou skippen?" zei hij, eigenlijk meer als een begroeting.

Hibari was totaal niet verrast door Drew's verschijning, grijnsde zelfs. Hij had kunnen weten dat Drew hier ergens zat. "Jij ook hallo", zei hij en keek zijn vriend doordringend aan. "Ik zou skippen. Maar je weet hoe m'n ouders reageerde toen ze mijn koffers nog niet zagen. Werd meteen op het vliegtuig gezet." Hij legde zijn kin iets meer naar beneden. "Kan niet wachten om een eigen appartement te krijgen."

Drew snoof minachtend. Hibari wist hoe Drew had geleefd en hoe erg hij het verafschuwde dat mensen verlangden naar een huis terwijl je ook zonder kon leven.

Hibari lachte kort, zoals alleen hij kon. Drew was de enige die hem echt aan het lachen kon maken, samen met zijn eigen Hibird dan. En dat was alles wat Hibari nodig had.

Edward liep het bos in, nog Mackenzie achter zich dus uit het zicht van de twee personen voor zich, die hij dus nu ook opmerkte. Hij rook enkel twee mensen nu, waarvan één Mackenzie. Hij bekeek de blonde jongen meer. Shit. Hawthorne. "Mackenzie", fluisterde hij voordat ze echt bij de open plek kwamen waar de twee jongens stonden, "maak geen geluid. Loop enkel achter me aan." Hij begon door de struiken om de plek van Drew te lopen.

De struik ritselde achter Hibari, waar dus dan ook zijn ogen even naar heen flitsten en weer terug naar Drew, wachtend op zijn reactie om te zien of hij het ook had gehoord.

Mackenzie knikte en kon Edward dan wel bijna niet bijhouden, ze bleef proberen hetzelfde tempo te krijgen.

Drew fronste bij het horen van het geluid, wat teken genoeg was dat hij het had gehoord. Hij knikte naar Hibari.

Hibari verplaatste zich in een fractie van een seconde naar de struiken en uit de mouw van zijn zwarte open blouse kwam een stok, een vechtstok. Hij zette de punt nog altijd vlijmscherp op de plek waar het geluid vandaan kwam en raakte daarmee de rug van een persoon.

Mackenzie kreunde kort van de pijn. Jezus, wat was dat! Haar borst en hoofd kwam naar boven terwijl de rest van haar omlaag werd gedrukt.

Edwrad draaide om en zag de situatie. Shit, ze waren ontdekt. "Mackenzie, ren!" riep hij.

Drew's mondhoeken zakten. Verdomme, was zij weer hier? Hij deed een paar stappen naar voren en trok het hoofd van Mackenzie omhoog door twee vingers onder haar kin te leggen en die naar boven te trekken. "Jij weer", zei hij zacht, "kun je niet uit de problemen blijven, of tenminste uit mijn buurt?"

Hibari fronste. "Jij kent Rockbell?" zei hij en bestudeerde de glans in Drew's blik, gevolgd door een afkeurend geluidje.

Zodra Mackenzie doorhad dat Drew hierbij betrokken was werd ze zó ongelofelijk boos. "Ik moet uit jouw buurt blijven?! Jij bent degene die altijd... jij..." Mackenzie kwam de kamer binnen. Mackenzie liep Drew achterna naar de schuur. Naar de zonsondergang. Verdomme! "Laat me los, vieze pervert!"

Drew's ogen werden even groter en negeerde Hibari volledig. "You are... interesting. Very interesting", zei hij zacht tegen Mackenzie, voor ieder ander niet hard genoeg om te verstaan.

Edward wist niet wat er aan de hand was, maar hij zette zijn greep op de achterkant van Drew's kraag en trok hem naar achter en gooide meteen zijn andere vuist tegen zijn wang aan.

Drew werd verrast meegetrokken, maar kon de vuist nog net ontwijken. "Oh nee, Cullen, niet vandaag", grijnsde hij met de vuist in zijn handpalm terwijl hij zijn nagels erin zette en het steeds minder ruimte gaf in zijn eigen hand.