Het bos

Drew zag haar verwarde blik en zuchtte geluidloos. "Mocht je je afvragen wáárván ik deze failure van ken, hij zit op het AMF."

Lucas keek van Mackenzie naar Drew en weer van Drew naar Mackenzie ((HAHAHA NET ALS MACK NET DEED whoohoo)) en liet toen een smirk op zijn gezicht plaatsen. "Ooohh, am I interrupting something?" lachte hij.

Drew keek met een emotie die leek op schaamte, woede en shock naar Lucas. "God no!" riep hij.

Mackenzie deed hetzelfde, synchroon met Drew.

"Ah", zei Lucas en van een sluwe expressie ging hij naar een half-vrolijke half-neutrale expressie. "Laten we dan maar gaan, hmm? 'k Zou niet willen dat we buiten moesten overnachten." Hij glimlachte.

Drew herstelde zich en zei, "Oké." Hij draaide zich om naar Mackenzie. "Ga je ook mee, jackass?"

Mackenzie was ook rustig geworden, maar door de belediging die Drew naar haar gooide liep ze zogenaamd zonder te antwoorden naar Lucas toe maar toen ze Drew passeerde porde ze hem in z'n maag en liep toen weer door, taking the lead op de weg naar huis.

Drew voelde niet veel, de por was ook niet zo hard. Hij keek alleen maar naar zijn buik terwijl Mackenzie's elleboog hem raakte. Hij zag haar passeren en het enige wat hij deed dit keer was glimlachen en ging achter haar aan.

Lucas' mondhoeken zakten een klein stukje, keek naar Drew en weer naar voren terwijl hij naast Drew achter Mackenzie aanliep.

New

Drew rende het bos in. Hij snapte eigenlijk niet waarom hij wegrende, maar hij deed dat alleen maar. Lopen was riskant, want dan had Mackenzie hem misschien bijgehouden. En daar had hij al helemaal geen zin in.

Maar Mackenzie had Drew ook op deze manier weten bij te houden. Even snel als hij rende ze achter hem aan, hijgend. Ze merkte dat ze nu in de buurt van bladeren kwamen. Shit, hoelang waren ze wel niet aan het rennen? "Drew!" schreeuwde Mackenzie. "Stop!"

Drew negeerde Mackenzie en ging dieper het bos in, richting het woud.

Mackenzie rende gewoon nog achter hem aan en liep ook daardoor het woud in.

New

Nyckolas liep met Nathaniel naast zich het bos in, en Kenwyn achter hen. Niet dat hij veel aandacht besteedde aan een van de twee, of ook maar een beetje aan zijn misschien wel-verloofde.

Nathaniel keek verveeld rond. Hmpfh. Toen hij opzij keek zag hij dat Nyckolas ook al niet zo vrolijk was, maar ach. Nyckolas was bijna nooit verheugd.

Kenwyn dacht dat de jongens fluisterend aan het praten waren, maar ze zeiden écht niks. Kenwyn dook een kwart meter naar achter. Zou Nyckolas boos zijn vanwege de verloving? Het is toch alleen maar beter zo. Anders zou hij met een of ander dom wicht moeten... fawnen. Kenwyn kreeg een vieze smaak in haar mond al bij de gedachte. Hij had blij moeten zijn.

Drew was via een andere weg weer het woud uitgegaan en het bos weer ingekomen. Weer zag hij Nathaniel en Kenwyn, net als Nyckolas. "Oh", zei hij en deed niet eens z'n best om de kleine, verraste toon weg te laten uit z'n stem.

Nathaniel had Drew opgemerkt en stopte met lopen. "Ah, Drew. Terug met goed nieuws, hoop ik?"

Als Kenwyn niet eerder wat meer van hen af was gesprongen was ze tegen Nathaniel aangebotst. Ze stopte ook, deed een stap opzij en naar achter, hopend dat Nyckolas ook zou stoppen.

Nyckolas stopte, maar niet omdat hij Drew's verhaal wou aanhoren. Hij was geeneens bevriend met Drew. Hij wachtte enkel tot Nathaniel klaar was met zíjn onderonsje.

Drew fronste. "Waarom zou ik?" Hij passeerde Nathaniel en liep gewoon richting het AMF.

Nathaniel trok een grimas en liep door, haalde Nyckolas in.

Nyckolas liep achter Nathaniel aan, bijna naast hem.

Kenwyn keek Drew's rug even kort aan. De lichaamstaal van Drew verraadde dat hij hier met Mackenzie was geweest en dat het niet helemaal echt een mooi moment was geweest. Kenwyn draaide zich weer om en holde een stukje om de jongens bij te houden.

Nathaniel snoof wanneer zijn mondhoeken omlaag zakten. "Ik ben verveeld."