Het herfstbal

Took my sweet time when I was bitter, now someone understands. Drew's ogen deden hetzelfde als die van Mackenzie. Hij nam zijn armen opeens terug. "Ik... moet naar de wc", zei hij, zo mans zoals hij kon en hij liep ietwat stijfjes weg en liet Mack achter. Damn it. Damn it.

Mackenzie stond stil en keek hem na. Toen realiseerde ze dat ze ietwat onhandig stond, maar gelukkig was het tijd om weer te wisselen en ze draaide zich terug naar Gabe. Ze was ietwat in shock.

Craig kwam binnen en liep gelijk door naar de bar, waar hij zijn ogen rolden en in de massa dook, de massa vol dansers en meedeed. Gewoon dansen. Niet stijldansen zoals sommigen deden.

Gabe draaide terug en gaf Mackenzie gelijk een draai. Hij grijnsde, maar toen zag hij dat ze niet lekker eruit zag. "Hey", zei hij, "is er iets?"

Mackenzie keek op, ze voelde haar oogleden als vermoeide theezakjes hangen. "Nee!" stamelde ze. Wat moest ze anders zeggen. "Hey, kunnen we anders een drankje halen?" stelde ze voor. Als het maar was om weg te komen van de dansvloer voordat Drew terug kwam.

"Tuurlijk", zei Gabe en liet haar hand los, bewoog zich al door de menigte naar de bar.

Mackenzie kwam hem achterna. Laat Drew gaan, dacht ze. Waarom was het zo moeilijk? Zoveel heeft ze toch niet voor hem gevoeld, of wat? Ze slikte. Haar borstkas bontste als een gek. God, ze leek wel een pre-puber. Ze was aangekomen bij de bar en plaatste zich op een van de barstoelen. "Hey Gabe", begon ze en ze toverde een glimlach op haar gezicht, "jij trakteert. Even dat je het weet hè."

Gabe trok één wenkbrauw omhoog. "Ik ben de man in de relatie after all", kreunde hij en hij pakte een vijfje uit z'n zak. "Wat wil je?"

"Zolang het geen Pepsi is ben ik blij", zei Mackenzie met een grijns en lachte. Haar borstkas bleef bonken. Waarom, waarom - waarom was het zo moeilijk niet aan die zak te denken? Wat was dit, een of andere spell? Ze bracht nonchalant haar hand naar haar voorhoofd.

Gabe trok opnieuw één wenkbrauw omhoog en grijnsde, waarna hij zich wendde tot de barman. "Twee pepsi", zei Gabe en hij nam de blikjes aan, passte er een aan Mackenzie.

Mackenzie grijnsde verrast toen ze het blikje vast had en ernaar keek. "Géén, zei ik", riep Mackenzie naar hem met één opgetrokken wenkbrauw.

Gabe boog iets voorover toen hij zijn blikje opende. "Nooit zal ik mijn grote liefde verraden door zijn concurrent te kopen", murmelde hij en nam een slok. "Ah, ik was net met een meisje aan het dansen, koppen kleiner dan ik." Hij maakte een kort vermoeid geluid. "Ik voel me een monster, zo lang als ik ben."

Mackenzie lachte zo dat ze haar tanden ontblootte. "Wie heeft ooit gezegd dat je geen monster bent, Gabe?" grinnikte ze. "Vraag aan diegene z'n geld terug."

"Hey hey, hou je in, mannenhater!" zei Gabe en hij raakte zacht even met zijn been het hare. Hij lachte. "Dus, met wie danste jij?" Hij nam nog een slok.

Mackenzie voelde haar wangen gloeien toen ze haar blikje opende en vooral niet naar Gabe probeerde te kijken. "Oh", zei ze, "weet ik veel. Z'n ene oog keek naar links en z'n ander naar beneden, wat afleidde, dus ik hem z'n nummer niet voor je gedraagd." Ze nam snel een slok en nam niet de tijd om nog eerst te lachen.

Gabe lachte kort. "Heel leuk", becommentariseerde hij. "Maar hey, ku-" Hij maakte een zwaai met z'n armen en daardoor viel er een grote golf pepsi uit z'n hand op z'n pak. "Oh kom op", fluisterde hij half tegen zichzelf en probeerde het met zijn vingers eraf te halen als een idioot.

Mackenzie hield haar lach in en schermde hierbij haar mond half af. "Sukkel", riep ze hem toe, "ga naar de wc. Ik wacht hier op je, oké? Tenzij ik je hand moet vasthouden op de weg erheen." Ze bracht haar wenkbrauwen op en neer.

Gabe grijnsde. "Ik ben al 17, mam, ik weet het best te vinden." Hij zette zijn hand even op haar hoofd en liep toen weg. Het leek wel idiotie - eerst wisten ze elkaar niet eens te adresseren en nu zaten ze samen aan een bar. Klinkt goedkoop, trouwens, of meer als een titel van een Panic!-nummer? Hij glimlachte om zijn eigen gedachtegang en hij opende de deur naar de wc's.

Craig stopte wanneer hij in zijn ooghoek een meisje, alleen, bij de bar zag zitten. Een grijns vormde zich op zijn gezicht en nonchalant bewoog hij zich voort richting de rockabilly blondine met de ringetjes in haar oren, waar hij een opmerking over maakte. "Hoeveel zijn het er?" vroeg hij, rustte zich met zijn onderarmen op de bar, hield toch nog zijn afstand en subtieltjes wees hij kort naar haar zilveren accessoires.

Mackenzie keek op en draaide zich om. Ze bekeek de jongen kort, of meer, zijn ogen, die de aandacht vasthielden. "Sorry, wat?" vroeg ze bijna meteen, het was niet alsof ze aan het wegdromen was of zo. Een halflachje kwam er nog vanaf en een opgetrokken wenkbrauw.

Craig boog iets voorover. "De ringetjes in je oren", herhaalde hij zijn gedachten over de muziek heen, "hoeveel zijn het er, vijf?" Hij bekeek ze. Eentje had een Azteeks patroon, eentje was solid en had geen kenmerken. Elk ringetje was net iets anders. Hij wendde zijn blik van haar oorbellen af en bekeek nu haar gezicht, maar hij het van dichtbij zag, merkte hij nog meer aan haar op. Haar wenkbrauwen, haar kaaklijn.

"Drie", corrigeerde ze hem en bracht één vinger naar het knopje wat ze droeg bovenin haar oor. "Dat is een stekertje, geen ringetje. Maar oké, dat is één kant. Aan de andere kant heb ik alleen een stekertje in mijn oorlel." Ze keek op. "Ben nooit zo fanatiek geweest met m'n sieraden, haha." Het was half waar. Ze was nooit bezig met haar oren, maar ze had nog altijd dat kettinkje... vandaag had ze hem niet om, natuurlijk. Hij paste voor geen meter bij wat ze aanhad en hoe ongelofelijk veel schijt ze daar ook aan had, ze wou even de indruk maken dat ze ook classy kon zijn. Toen realiseerde ze zich iets. Deze jongen was vast met een reden op haar afgestapt en al snel dacht ze na over manieren om hem te vertellen dat ze niemand zocht voor de avond. Geen paniek, dacht ze. Gabe komt zo, ofwel deze jongen vraagt me waarom ik geen date heb. Zo gaat dat in films. Maar in films gaat dat veel sneller, zei ze en wou bijna gaan fronzen.

Craig lachte. "Asymmetrisch. Cool." Hij wendde zijn blik van haar af. "Jij was toch gekomen met die roodharige jongen, ehm, wat was z'n naam... Tyler!" Hij draaide zich weer om, nog altijd glimlachend, "Tyler was het toch?"

"Gabriel", corrigeerde ze hem. "Tenzij je z'n achternaam bedoelt. Ik heb geen idee wat dat is." Ze maakte een flauw gebaar. Ze bedacht haar theorie. Deze jongen hoefde niet meteen op meidenjacht uit te zijn om mensen aan te spreken. Ze grinnikte in zichzelf, oh wat is ze toch oppervlakkig.

Craig knikte en lachte ongemakkelijk. "Maar hey", zei hij terwijl hij herstelde. "Je hebt geen idee? Hoezo?" Hij trok één wenkbrauw naar boven en hij tikte naar de bar die achter hem stond. "Eén cola", zei hij en keek even vlug naar dat zijn al een glas had, of meer, twee.