Het herfstbal

Eureka fronste lichtjes, maar die frons wat niks nieuws. "Ik weet het ook niet, Drew! Ik zweer je dat het nooit meer gebeurd! Ik... ik..." Ze voelde wat ze moest zeggen, haar maag voelde vol spijt en wrevel en nog veel meer. Ze voelde zich warm, de hand tegen haar huid werd warm, alles voelde koud behalve Drew. Ze wist wat ze moest zeggen. "Ik wil mezelf aan je geven!"

Drew stopte met pushen. Zijn grip verzwakte lichtjes, zijn grijns verdween. Hij keek haar aan. Een stilte hing in de lucht. Het was dat het niet regende, want dan zou het een echt cliché zijn geweest. Drew's hart bonste niet. Niks bonste. Er was geen enthousiasme. Alles ging fout, dacht hij. Maar hij kon niet terug. Nooit meer. "Werkelijk?" zei hij zachter en hij kroop iets meer naar haar toe. "Weet je wat je zegt, Eureka?"

Eureka voelde haar jukbeenderen gloeien, evenals haar mondhoeken en haar slapen. "Ik wil van jou zijn, Drew. Vanavond. Voor altijd. Dat is wat ik wil." Ze boog voorover, voor zover het kon. Ze trok haar handen iets meer omhoog, rustte ze subtieltjes onder zijn borst. "Ik hoef niet te wachten. Niet meer." Haar stem bewoog niet, het was ijzig en toch teder.

Drew verzwakte. Accepteer, dacht hij. Hij boog zijn hoofd voorover, rustte zijn lippen net iets boven haar oor. "Eureka", murmelde hij en hij gleed zijn handen naar beneden, naar haar middel. "Laten we gaan."

Eureka voelde prikkels, overal prikkels in haar borstkas. Blijheid, te veel geluk in één keer, leek het. Leegjes, hol, maar blij. Ze knikte.

Drew nam haar kraag in handen, zachtjes en hij veegde een soort kus tegen haar jukbeenderen, waarna hij haar los liet en al naar de deur liep. Hij keek even om naar Eureka. "Kom", zei hij, warm bedoelt, maar het voelde zelf ijzig.

Hibari was de dansvloer afgelopen en leunde weer tegen zijn muurbloempjesplek aan toen hij zag dat Eureka en Drew weggingen. Hij fronste. Nu al? Hij zag hoe Drew zijn handen op haar schouders hield. Hij spande zijn kaak. Drew was niet zo'n soort jongen, toch? Het zou wel dingen verklaren, zoals het snelle bij-elkaar-komen... en hoe hij ze vond toen ze bij elkaar waren gekomen. Hij balde zijn hand tot een vuist. Nee, hij kende Drew te lang voor dit. Zo was Drew niet. Drew zou niet... Hij maakte toch een beweging naar de deur.

"Oi!" riep Lucas toen Hibari zich nog net verroerde en volgde zijn blik. "Als ik advies mag geven, ga niet in z'n meisjeszaken zitten. Ik spreek uit ervaring." Zij handen bevonden zich in de zakken van het jasje van zijn ruim aangetrokken pak. Hij bekeek Eureka en maakte een beweging naar haar met zijn hoofd. "Alleen was het toen niet, nou, kuudere-chan daar zo."

Hibari keerde zich om naar zijn kameraad. Hij kon er echter niet om glimlachen dat hij er was. "Wat bedoel je?" zei hij en hij ontdekte dat de grip op zijn vuisten verzachte.