Het herfstbal

Eureka vond zichzelf haar glimlach inhoudend, maar uit automatisme gingen haar heupen meer heen en weer. Ze voelde haar botten. Ze kende het gevoel. Vroeger danste ze als ze alleen was, het was haar vrijheid, het enige wat ze anders deed dan haar zussen. Zij zaten op ballet, maar Eureka deed iets anders. Ze faalde ballet en ooit vond ze zichzelf iets dansen wat nog het meest op streetdance leek. Dus hier ook. Ze was bang dat ze uitgelachen zou worden, en dat was duidelijk te zien aan haar, maar toch zag je dat ze zich meer inleefde in de muziek. Ze durfde ook niet naar de jongen te kijken, al wou ze hem heel graag bedanken, eigenlijk.

Gabe zag dat het had geholpen en hij beweegde ietwat ouderwets, maar toch urban-ish heen en weer, het was misschien ietwat raar, misschien dan hè, maar het paste bij wat Eureka deed, op zich. Hij draaide zich een beetje en profile naar haar en liet zich door zijn knieën zakken en een mix van dat en een Ierse volkdans kwam eruit.

Toen Sabi in het refrein kwam keek Eureka op naar de jongen tegenover haar. Ze vond zichzelf glimlachen, al fronste ze nog altijd lichtjes. Haar lichaam bewoog uit automatisme nog meer mee op zijn dans. Apart waren hun dansstijlen raar, maar samen leek het zo natuurlijk. Ze vond zichzelf staren naar de jongen, alsof ze een soort dance-off hadden, maar dat was niet de case. Het was gewoon zo uniek, apart en toch modern. Gewaagd maar niet sletterig. Ze vond zichzelf hetzelfde doen als de jongen met haar lippen in een kleine O, uitdagend.

Gabe en Eureka leken net één element, een broer en een zus, het zag er schattig uit, wat ze deden, en toch brutaal. Ze bleven afstand houden, en toch zag je dat ze bij elkaar hoorde. Gabe nam de uitdaging aan en met zijn handpalmen, ellebogen en schouders wist hij een nieuwe move in te brengen. Irish Michael Jackson, zo zag het eruit.

Eureka sloeg haar haar naar achter en algauw was de frons weggespoeld. Ze bracht haar ellebogen naar achter en ze knipte met haar vingers, bewoog haar middel naar voren. Ze ging opeens los, uit automatisme, met haar ogen dicht, ze hoefde niet meer te kijken om te zien waar ze heen moest bewegen. Via de grond wist ze waar iedereen stond, alles voelde sowieso als een nieuwe dimensie, alsof alles donkerblauw met sterren was en fel paars erdoorheen.

Na het nummer had Craig eerst enkel geglimlacht en zijn wenkbrauwen opgetrokken. "Weet je zeker dat je niet nog een keer wilt?" De muziek ging weer aan. Mackenzie was goed, hij was goed, ze voelden elkaar prima aan. Mensen keken, maar het kon hen beiden niks schelen. Toen merkte Craig een commotie naar een ander koppel op. Hij grijnsde. "Kijk, je prins heeft het zelf ook prima", zei hij en bewoog zijn hoofd richting de twee roodharige personen.

Mackenzie draaide zich met een ruk om nadat ze nog niet had kunnen reageren op zijn eerste vraag. Haar ogen straalden van plezier en zeker toen hij zag dat Gabe zich ook vermaakte glimlachte ze breed. Ze verplaatste haar blik naar de persoon naast hem. Even moest ze nadenken om het gezicht te plaatsen. Haar mondhoeken vlogen bijna naar beneden tot haar tenen, was dat de rigide, tsuntsun Eureka? Ze grijnsde en ze draaide zich om. "Nog een nummer. We kunnen ze niet laten winnen of wel?" Dance-off, maar nu officieel, tussen Gabe, Eureka en Craig en zij.

Craig begon weer op te starten met zijn dans en Mackenzie leek snel weer in te kunnen spelen. Hij bewoog zijn schouders net voor die van haar, duwde haar iets naar achter zonder haar aan te raken. Just watcha like... de enige line die hij met zijn mond nabootste. Hij greep haar hand en was van plan haar te lanchen.

Mackenzie was weer back in the game en zodra ze Craig's moves herkende bracht ze zich in een web van zijn arm, waarna ze wachtte tot hij haar een draai gaf, wat niet lang duurde. Hierna gooide ze zichzelf van Craig af en om zichzelf heen draaiend in een semi-Spaanse manier werd ze gelancht, waarna ze gelijk weer terugkrabbelde. Het was een soort moderne tango. Hierna gooide ze haar arm achter haar nek en haar andere naast zich, waarna ze weer verder danste, dichtbij Craig, maar met een afstand.

Hij danste mee, deed wat street-ish moves. Toen Mackenzie iets door haar knieën zakte gleed Craig zijn vingers in haar handen. Hij trok haar iets wat meer naar zich toe, nog steeds bewegend, maar nonchalant en toch nog interessant. "Oké, laat me raden. Je bent een go-go girl uit Vegas? Maffiadochter? Ik kan je maar niet plaatsen in een positie waarbij al je eigenschappen kloppen." Hij glimlachte.

Mackenzie bewoog nog steeds mee en subtieltjes boog ze iets naar achter, met een grijns en een kort gegrinnik. "Dochter van een automail monteur, dus ik weet wat dingetjes van mechaniek. Mijn vader was", even slikte ze, wat niet op te merken was, hoopte ze, door de muziek, "een brandweerman. Totaal geen maffiabaas, geen van beiden, dus."

Craig merkte dat Mackenzie zich iets minder gemakkelijk voelde, aangezien hij haar bloeddoorstroming kon lezen. Hij besloot het te negeren, anders zou hij straks moeten uitleggen wat hij was. "Je moeder was een monteur?" Hij lachte vriendelijk.

Mackenzie was er weer bovenop gekomen en zei gelijk, "Hey!", waarna ze weer grinnikte. "De beste monteur in het dorp, maat. Op mij na, natuurlijk. Ik had er de aanleg voor als kind." Ze bewoog nog altijd als een natuurtje op de muziek.

Craig glimlachte en ontblootte daarmee reeds zijn tanden. "Narcisme inbegrepen?" vroeg hij met één opgetrokken wenkbrauw, lachend.

"Wat is een niet-maffiadochter zonder die factor", lachte Mackenzie. Ze had in tijden niet zo'n lol gehad, maar dat was meestal gewoon door... nee, ze moest er niet aan denken. Ademhalen. Oogrollen. Negeer de woede die nu bij je opkruipt wanneer je aan hem denkt, evenals de leegte en het verlangen om bij hem te zijn. Toen realiseerde ze zich dat ze haar vingers had verstrengeld met een jongen, weliswaar niet de ergste aanwezig, maar alsnog, een jongen. Ze schoot uit zijn aanraking en zei, "Sorry. Ik..." Haar ogen schoten naar de meisjeswc's. "Moet naar de wc." Bot en kortaf keerde ze zich naar haar pad om het meisjeswc te bereiken.

Craig hoorde een enkele persoon klappen vanwege hun dans, twee jongens fluiten naar Mackenzie, maar alles wat zich erna nog afspeelde, had ze zelf waarschijnlijk niet kunnen horen. Wat zou er aan de hand zijn? Ging het wel nog steeds over dat verhaal met haar achtergrond? Craig beet bijna in zijn wang en hij keerde zich naar de drankjesbar, waar de twee cola stonden. Slecht idee om je glas te laten staan. Voor fairies was XTC zelfs fataal. Hij trekte een gezicht en bestelde twee nieuwe, al wist hij niet of hij de blaas van iemand die hem net geleegd had weer moest aanvullen. Dan wist hij het in elk geval zeker dat Mack en Gabe geen spul erin hadden gekregen. Hij beschermde ze.

Drew kwam net de wc's uit, zijn gezicht droog, wanneer hij bijna opbotste tegen een persoon van net iets minder dan zijn lengte en waarschijnlijk een vrouwelijk postuur. "Kijk waar je-" Hij keek op en zag toen gelijk de trekken van Mackenzie. Even viel hij terug. Hij voelde zich bleek worden, zijn irissen groter, evenals zijn pupillen, heel kort. Hij voelde een kleine paniekattack in zijn borstkas. Alles herhaalde zich, maar hij kon zich herstellen. Hij grijnsde. "Dat het me nog verbaasd dat het jou is die fysiek contact moet opdringen", zei hij geamuseerd.

Mackenzie schrok kort, maar dit was niet het moment om een emotionele breakdown te hebben. Uit reflex gooide ze haar vuist in de maag van Drew, nauwelijks aandacht aan hem schenkend, al zonken de woorden per seconde dieper. Fysiek contact opdringen. Ze beweegde zich langs Drew en zag dat het alleen een jongenswc was, dat de meisjeswc er net zo'n tweeëneenhalve meter naast was. Ze wendde haar pad af en ging daar op af. Ze moest water. Ze moest alleen zijn. Ze moest het oppervlak van een wcbril aanvoelen.

Drew dook iets naar achter en hoewel het even zeer deed, hoefde hij niet te grijpen naar z'n maag. Zijn mond echter begon ietwat stom op te hangen wanneer hij haar nakeek. Had hij maar een idee wat er zich afspeelde in haar... hij kneep zijn ogen dicht. Nee, godsamme. Hij keerde zich om en bijna gelijk merkte hij op dat Eureka niet samen met Hibari ergens aan het wachten was op hem. Sterker nog, ze was aan het dansen met Taylor. Dansen. Niet stijldansen, maar dansen. Wat dacht ze wel niet? Hij spande zijn kaak en hij maakte zijn weg door de massa.

Eureka was totaal sucked-up: haar lichaam bewoog gewaagd, nog haar natuurlijke klasse overblijvend, aantrekkelijk en toch eigenlijk not done voor haar normale leven. Ze dacht niet. Alles om haar heen was mooi en niks deed pijn. Haar maag voelde leeg, op een positieve wijze, en het enige wat ze in het donker hoefde te zien was het silhouet van de jongen voor zich. De beat nam haar mee en ze voelde het eind van het nummer naderen. Ze wist alleen niet hoe ze moest reageren erop, dus wou ze het vergeten. Ze voelde haar ogen natter worden van geluk.

Pissig greep Drew, net op het moment dat het nummer stopte Eureka's arm die ze in de lucht hield. Voor mensen die knipperden zou het misschien wel hebben geleken alsof ze in het niks was opgelost. Voor mensen die hun ogen open hadden, zouden ze weten dat een jongen het meisje net had meegetrokken, maar ze zouden waarschijnlijk denken dat het een jaloers vriendje zou zijn van haar. Niet veel verschil met de werkelijkheid anyway.
Drew maakte zijn weg door de massa, opnieuw, naar de achterdeur. Zijn kaak was gespannen en zijn ogen waren open, wenkbrauwen in een lichte frons. Erg boos was hij niet vanbuiten, hij kon ook moeilijk alles faken, maar toch, hij was jaloers. Of hij nou van Eureka hield of niet. Bovendien had Eureka hem net vernederd. Hij versnelde zijn pas nog meer.

Eureka werd uit haar trance getrokken: alsof ze opeens op een koude vloer viel, maar langzaam, alsof ze het al verwachtte. Langzaam voelde ze alle lichamen om haar heen tegen haar aan beuken, voelde ze de grip versterken om haar pols. "W... wacht!" zei Eureka, aangezien ze Drew haast niet bij kon houden. Ze voelde dat het Drew was. Zijn aanraking was één uit duizenden, niet warm en ook niet koud, onbeschrijfelijk uniek. Veel zinnigs kon ze naast dit ook niet uitkramen en ze besloot haar pre-tranen in te slikken.

Drew had de achterdeur bereikt en trok hem met een flinke ruk open, zag dat het balkon, of meer een verhoogd tuintje misschien klein en stilletjes was, maar het was een ruimte waar ze alleen waren. Hij drukte Eureka tegen de bakstenenmuur van het gebouw aan, zijn grip nu vestigend op haar bovenarmen, vlak onder haar schouders. Zijn stem klonk hijgend, al was hij niet moe. Not at all. "Wat denk je wel niet, hmm? Ik laat je even alleen en je staat een rare volksdans te doen met Taylor, hmm? Wat deed je eigenlijk toen we uit elkaar waren, Eureka? Hoe weet ik dat je niet de hele tijd met je benen wijd open stond? Je was verdacht veel met Hibari bezig after all!" Hij kwam dichterbij, kneep harder in haar bovenarmen.

Eureka schrok en schreeuwde, "Ik zou mezelf nooit zo goedkoop weggooien, niet na alles wat we samen hebben opgebouwd!" Ze herinnerde het zich nog. De belofte, het vooruitzicht, waarom Drew onmisbaar was voor haar. "Ik zou nooit zoiets doen, je zou me beter moeten kennen!"

Drew grijnsde bitter. "Beter kennen? Wat was dat net dan? Hoe verklaar je dat?" Hij bracht zijn hand naar boven, zette zijn nagels boven haar kin. "Eenmalig is één keer teveel, Eureka. Weet je het niet meer? Weet je niet meer wat we hebben afgesproken?" Ik ben je zat en je hangt, dacht hij. Jij wou mij, ik heb je enkel geaccepteerd.