Biologie lokaal #1

Elijah was de aorta aan het schetsen en zonder op te kijken zei hij tegen de twee, "Get a room."

Mizuno schrok nogmaals van deze nieuweling en riep wanhopig naar beide jongens, "Laat me met rust! Gewoon met rust!"

Riley lachte en keek om. "Hey, ik ken jou niet! Ben je nieuw hier?"

"Best wel", zei Elijah ietwat monotoon. Voordat hij naar zijn vraag vroeg stak hij zijn hand uit en zei, "Elijah Woods."

Hij nam de hand enthousiast aan. "Aangenaam, Elijah. Ik ben Riley Hale en dit is...", hij trok zijn hand weer terug en stak hem uit naar Mizuno, "...Mizuno Yui, de klassenpresident."

Elijah keek van Riley, die zijn goedkeurig had, naar Mizuno. Gestressd van top tot teen en echt een dramaqueen, daarvan was hij verovertuigd. "En jullie hebben wat of wat?" vroeg hij Riley.

Riley lachte.

Mizuno spande haar kaak, "Nee! Alsof ik ooit iets zou hebben met Hale! Iew!" Ze keek de andere kant op. "That's just gross."

Elijah had even opgekeken naar Mizuno. "Hoezo, is hij omgebouwd of zo?"

Riley keek belangstellend naar Mizuno.

Mizuno schrok maar fronste opnieuw. "Nee, natuurlijk niet! Hij... hij... Riley?!"

Riley lachte. "Natuurlijk niet", antwoordde hij.

"Wat is dan zo erg aan 'm?" vroeg Elijah monotoon.

Mizuno deed haar mond open om te antwoorden, maar er kwam alleen een 'eh!' uit, verder niks. Ze zuchtte en ze herstelde haar gestressde houding, een beetje dan. Fronsend staarde ze uit het raam.

Elijah focuste zich weer op zijn tekening. Hij was bijna af, alleen nog de bloedcel benoemen.

Riley keek verrast naar Mizuno en toen weer even verbaasd naar Elijah, die hem gewoon negeerden, nu. Riley besloot te glimlachen en weer verder te gaan.

Jordan schetste een beetje en zei toen, "Oz, ik snap het niet. Kun je me helpen?"

Oz genoot toen hij de klanken uit Jordan's keeltje hoorde. "Uhm, ja hoor." Hij keek op haar blad. Het was een tekening dat een kind van vijf had kunnen maken, dacht hij. Maar hij wuifde die gedachten weg, hoe kon hij zoiets denken over Jordan? Hij keek op. Wel een heel mooi en bijzonder kind van vijf, dacht hij en glimlachte. "Je moet kijken naar bloedcellen", legde hij uit, "dat daar zijn geen bloedcellen. Dat zijn volgens mij bloedplaatjes."

"Oooohh", riep Jordan uit, "dankjewel Oz!!!" Ze ging gelijk weer verder, maar het werd er niet beter op.

Drew stond op en liep naar Mackenzie en Holloway toe. "Zal ik haar anders brengen?" stelde hij voor. "Iemand moet het doen. En Riley kun je moeilijk terug roepen."

Mackenzie voelde gewoon haar hormonen gieren door haar hele lijf wanneer Drew naast haar stond. Die hormonen waren sowieso natuurlijk gek geworden vanwege dat ze ziek was, maar die gedachte kwam nog niet in Mackenzie op. Ze voelde haar oren gloeien, haar vingers tintelen en overal zweette ze. Ze wou haar mond open trekken om te zeggen dat het niet hoefde, maar het lukte niet.

Aden keek even verrast, maar keek toen naar Mackenzie. "Dat lijkt me het beste", zei hij, "jullie kunnen later de opdracht nog inhalen, dat is geen probleem. Maar Drew, kom snel terug, misschien kan je dan al de helft doen in de les."

Drew knikte en hij greep Mackenzie's pols vast. Gloeiend heet was die, maar het kon Drew niets schelen. Hij was eigenlijk juist wel blij dat hij haar nu weer eens vast mocht houden, als was het maar haar pols. Hij trok haar, niet al te hard natuurlijk, de deur uit en de gangen op, alsof hij dacht dat ze dit extra beetje kracht nodig had.

Drew kwam weer binnen. Hij ging gelijk op zijn plek zitten en hij had de tekening eigenlijk al in een enkele drie minuten af. Hij had deze opdracht al zo vaak gedaan.

Mizuno was ook al klaar. Ze begon te schrijven op haar notitieblok wat ze allemaal nog moest doen voor vandaag, en To-Do lijstje.