Biologie lokaal #1

Puyi fronste en gaf hem een klap in z'n gezicht.

Edward keek op. "What the hell?! Ben je gek geworden?"

"Uh, hallo! Doe niet zo pessimistisch. Niet zo emo. Zo melodramatisch." Ze snoof minachtend. "Ik word er helemaal ziek van."

"Then I would rather say you're easy to beinfluence!" riep Edward tegen haar.

Puyi bracht een hand naar haar hoofd en knarste haar tanden tegen elkaar. "Oké, oké", zuchtte ze, "maar grow balls. Het is echt pathetic."

"Je snapt het niet", weende Edward, "ik... ik ben niet van die Darren Shan-vampiers. Ik ben... ik ben... Ik zuig al het bloed uit ze. Ik kan er zelf niet tegen, maar ik kan mezelf niet inhouden. Ik ben walgelijk." Hij greep naar zijn schouders.

Puyi keek naar hem en wachtte even, liet toen een glimlachje zien. "Als je naar mij kijkt, wil je me dan helemaal tot op het bot leegzuigen?"

Edward keek haar geschokt aan en van verontwaardiging strekte hij z'n kaak en werd hij rood. "Nee!" riep hij. "Natuurlijk niet."

"Well", zei Puyi en zette zich af van haar tafel, "zo'n monster ben je dan weer niet, hmm?"

Edward forceerde na een tijd stil te zijn een glimlachje. "Hoe kwam je erachter?" vroeg hij haar, oprecht geïnteresseerd.

"De meeste hier zijn slimmer dan de gemiddelde mens, Masen", Puyi keek voor zich. "De meeste, hoor. Er zijn nog altijd... minderbegaafden..." mompelde ze terwijl ze geïrriteerd rondjes zat te tekenen op haar aantekeningenblok.

Edward probeerde haar gedachten te lezen, alleen er schoot óf niks door haar hoofd, of hij had nog iemand gevonden wier gedachte hij niet kon lezen. "Heb je een persoon in het bijzonder in je gedachte?" vroeg hij haar en richtte zich tot zijn aantekeningenblok.

"Ja", antwoordde Puyi zonder er verder nog aandacht aan te besteden dat Edward opeens geïnteresseerd was. "Je kent d'r, wees maar niet bang. Ze zat net hier."

Edward's ogen werden even groot. "Oh, zij", zei hij, "ze was bang voor me. Ik hoorde het telkens in d'r gedachten langsgaan."

Puyi sprong op, maar eerder verontwaardigd dan bang. "Zeg me niet dat dat waar is, dat gedachtelezen?" Maar het antwoord was al gegeven. Ze zuchtte. "Oké, wat denk ik nu?" Ze liet zichzelf onderdompelen met dicteewoorden.

"Ik heb geen idee", zei Edward met een glimlach zonder op te kijken, "ik vang niets bij jou op. Je bent al de tweede hier wier gedachte onbereikbaar zijn." Op Drew na, natuurlijk.

Puyi keek hem met omgekrulde mondhoeken en één opgetrokken wenkbrauw aan.

Edward keek op en zei als een soort samenvatting, "Feel special."

"Ik doe niet anders", antwoordde Puyi. Ze maakte een lachend geluidje wanneer ze haar lippen op elkaar had gedrukt.

Edward's ogen werden even groter en zijn mondhoeken krulden iets omhoog terwijl hij op zijn elleboog leunend naar haar toe draaide. "Doe dat nog eens", beval hij haar.

"Wat nog eens?" zei Puyi zonder op te kijken.

"Dat geluid", Edward boog iets voorover, "het is interessant."

Puyi glimlachte. "Je bent raar, Masen. Zoiets heet lachen. Binnenmonds lachen, wel te verstaan."

"Voor mij blijft het 'interessant' heten", sprak Edward haar tegen. "Hoe lang blijf je me nog Masen noemen, trouwens?"

Puyi keek hem bedachtzaam aan. "Het past beter bij je dan 'Cullen', en veel beter dan 'Edward'. Masen is speelser. Je bent kwetsbaarder dan een Edward." Ze knorde kort.