Biologie lokaal #1

"Oké", zei Edward haar, "als jij mijn naam mag verdraaien, hoe zal ik jou dan noemen?" Hij draaide zich nog iets meer uit. "Puur zakelijk. Dan weet ik hoe ik je aan moet spreken."

Puyi rolde haar ogen. "Alsjeblieft geen Wright", zei ze snel, "ik heb een hekel aan die achternaam." Ze boog iets naar achter terwijl ze zich afzette van haar tafel. "Zeg maar Puy. Dat doet iedereen."

"Sinds wanneer ben ik opeens iedereen?" lachte Edward.

Puyi keek hem ongelovig aan met één opgetrokken wenkbrauw, "Ben je met me aan het flirten?"

Er ging verrassend genoeg geen schok door Edward's lichaam. Hij besloot eerlijk te antwoorden, "Ik denk het."

Puyi lachte kort. "Je dénkt het?" Ze draaide zich meer naar hem toe. "En denk je dat het werkt?"

"Ik zou mijn geld zetten op dat ik enkel je type niet ben", zei Edward en hield zijn hoofd schuin. "Nog niet, althans."

Puyi keek hem nog steeds aan met een opgetrokken wenkbrauw en een glimlach. "Oh? Wat is mijn type dan, volgens jou?"

"Hmm", Edward keek theateraal omhoog, "slim, handig, een prins charming... géén monster..." Hij keek weer naar haar.

"Ik heb anders wel eens gezoend met een monster. Het was een weerwolf, om eerlijk te zijn. Hij was hot!" Ze lachte. "En hij leek absoluut niet op jou."

Edward keek met één opgetrokken wenkbrauw naar Puyi. "Wil je zeggen dat ik niet hot ben?" lachte hij.

"Hot is niet het woord", zei Puyi eerlijk. "Je bent wel knap, op zich. Je botstructuur is ietwat onnatuurlijk, eigenlijk, op een natuurlijke wijze."

"Onnatuurlijk op een natuurlijke wijze?" Edward rolde zijn ogen. "Maar goed, hot is oké, maar knap is een no?"

"A big fat no", antwoordde Puyi hem. "Wat ik overigens bedoelde was dat hij gewoon totaal niet op je leek. Hij was... hoe zeg ik het... jonger? Donkerder? Hij had wel dezelfde ogen als jij. Maar ach, monsters." Ze rolde haar ogen. Om een of andere reden kon ze hier heel gemakkelijk over praten met Edward, dat kon ze met niemand anders. Ze wist nog wat voor een big deal Mackenzie ervan maakte toen ze het had gehoord. "EEN WEERWOLF?!" had ze geschreeuwd. Oh, dat was gênant.

Edward boog iets naar achter, zakte een beetje in. "Heb je dat vaak gedaan?" vroeg hij in een heldere stem.

"Wat?" vroeg Puyi. Over ogen praten? Ze keek op.

"Kussen", zei Edward met een charme in zijn stem en smirkte, "zoenen, tongworstelen, speeksel uitwisselen. Vaak gedaan?"

"Ik weet zeker dan één synoniem genoeg was", zei Puyi voordat hij verder kon gaan. "In elk geval, nee. Niet vaak. Twee keer, eigenlijk, maar."

"En je bent hoe oud?" vroeg hij.

"Zestien", antwoordde ze hem. "Hoezo?"

Edward lachte. "Maar twee keer gekust, dan? Man, ik ben 107 en ik ben nog maagd in alle vlakken."

Puyi lachte. "Hey, ik vind het iets om trots op te zijn als jongen. Aan de andere kant... 107?" Ze keek iets verbaasder. "Wat doe je hier nog, weet jij niet al alles?"

Edward schudde zijn hoofd. "Ik heb de afgelopen drie decennia alleen maar genoten van het vrije leven. Avonturen bezoeken. Op missies gaan. Ik ging nooit naar de les. Ik bleef altijd zitten en zolang ik met magie kan omgaan laten ze me hier blijven." Hij glimlachte.

"Ik ben jaloers", zei Puyi, "ik wou dat ik de Tweede Wereldoorlog had meegemaakt. Tuurlijk, jij bent er vast niet blij mee geweest, maar man." Ze boog weer naar achter. "Ik heb altijd al eens de angst willen voelen. Ik kan het me gewoon niet inprenten, de bus en tram niet meer kunnen gebruiken, hongersnood. Ik kan dat niet. Ik wil dat ik het meemaak, dan weet ik hoe het is. Zo zit ik in elkaar." Ze keek op naar Edward en glimlachte.

Edward was even stil, maar glimlachte. "Zo heb ik het nog nooit bekeken."